Bilang isang single parent sa dalawang anak, puno ng pag-asa ang isang ina na magsisimula ng bagong buhay sa Iloilo. May trabaho na siyang naghihintay doon at balak niyang buuin muli ang kinabukasan nilang mag-iina — siya, at ang dalawang anak na matagal na niyang itinaguyod mag-isa. Pero isang trahedya ang pumunit sa pangarap na iyon.

Mayo 20, 2025, madaling araw sa Purok Lison, Barangay 1, Bacolod City. Sa gitna ng katahimikan ng gabi, isang bahay ang nilamon ng apoy. Sa loob nito, naroon ang isang lolo kasama ang kanyang dalawang apo — isang 8-taong-gulang na batang lalaki at isang 6-taong-gulang na batang babae. Dahil walang kuryente sa lugar, kandila ang gamit na ilaw. Isa itong simpleng gabi na nauwi sa kabiguan.

Ang lolo, kahit nagtamo ng mga paso sa mukha at katawan, ay nakaligtas. Ngunit ang dalawang bata, hindi na nakalabas. Mabilis ang apoy, at nang dumating ang tulong, huli na ang lahat. Naiwang gumuho ang tahanan, kasabay ng mga pangarap ng isang inang buong buhay ay inilaan para sa kinabukasan ng kanyang mga anak.

Ayon sa ina, nakaempake na silang tatlo. Lilipat na sana sila kinabukasan. Bago umalis, humiling pa raw ng pagkain ang isa sa mga anak niya. Lumabas siya saglit para bilhin ito — at sa pagbalik niya, wala na ang buong mundo niya.

Mag-isa siyang nagtatrabaho mula nang magkahiwalay sila ng ama ng mga bata. Kahit mahirap, hindi siya sumuko. Nais lang niyang mabigyan ng mas maayos na buhay ang mga anak. At ngayong paalis na sana sila, sa huling gabi nila sa lumang bahay, ang tadhana ay tila naging malupit.

Mas lalo pang dumurog sa puso ng ina ang isang katotohanan: sa darating na Hunyo 9, magdiriwang sana ng ikapitong kaarawan ang kanyang anak na babae. May konti na silang naihandang plano — kahit simple, may kasamang saya. Pero ngayon, ang petsang iyon ay magiging araw ng paggunita, hindi pagdiriwang.

Ang pagkawala ng dalawang bata ay hindi lamang isang trahedya ng isang pamilya. Isa rin itong repleksyon ng kahinaan ng lipunan — kung paanong maraming pamilya ang naninirahan sa mga lugar na walang ligtas na ilaw, walang access sa maayos na tirahan, at palaging nasa panganib. Isang kandila, isang saglit na pagkakamali, isang buhay na nawala. Dalawa, sa pagkakataong ito.

Hindi maipaliwanag ang sakit ng isang inang nawalan ng anak. Mas lalo kung wala siya roon sa huling hininga nila. Isang masakit na tanong ang laging mananatili sa puso niya: “Kung hindi ako umalis, buhay pa kaya sila?”

Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, nananatili siyang matatag. Hindi dahil hindi siya nasasaktan, kundi dahil wala na siyang luha na mailuha. Ang natira na lamang ay alaala, larawan, at katahimikan sa isang kwartong dati’y puno ng tawanan ng kanyang mga anak.

Paalam, Gabry Jhon. Paalam, Audrey Shantel. Sa maikling panahon, nagbigay kayo ng walang hanggang pagmamahal. Maging liwanag nawa kayo sa dilim na iniwan ng inyong pagpanaw.

At sa mga magulang na nagbabasa nito: yakapin ninyo ang inyong mga anak. Sabihin n’yong mahal ninyo sila. Walang kasiguraduhan ang bukas. Pero habang nandiyan pa sila — habang may hininga pa ang inyong mga yakap — gawin ninyo itong sulit.