Ang silid-pulong na ginagamit sa mataas na komite ng militar ay karaniwang tahimik at mahigpit ang seguridad—walang bintana, may tatlong antas ng signal blocker, at dalawang bantay na may long firearms sa pintuan. Ngunit sa gabing iyon, ang dating “regular briefing” ay nauwi sa isang eksenang puno ng tensyon, parang bomba na hindi pumutok ngunit nag-iwan ng malakas na reverberation sa mga naroroon. Ayon sa tatlong sangguniang hindi nagpapakilala, halos hindi makahinga ang lahat nang pumasok si Marcoleta sa silid.

Sa loob ng maraming buwan, may mga bulung-bulungan na umiikot tungkol sa tensyon sa pagitan ng ilang mataas na opisyal at ng Senado. Mula sa mga lihim na pagpupulong, mga mensaheng na-leak, hanggang sa mga sulyap na naglalaman ng intriga sa loob ng Kongreso, lahat ay tila patungo sa isang hindi maiiwasang pagsabog. At ang gabing iyon, ayon sa mga sanggunian, ay isa sa pinakamalalakas na sandali ng tensyon.

Pagdating ni Marcoleta, hindi siya dinala ng maingay na entourage. Ang mukha niya ay malamig, walang emosyon, at ang titig niya ay sapat na para pilitin ang mga opisyal na lumingon o umiwas sa kanyang mata. “Hindi ako narito upang makinig lamang,” wika niya sa simula, “dahil ang pag-uusapan ay ang hinaharap ng bansa.” Si Secretary Teodoro, na dapat ay nakapang-masa sa pangunguna, ay tila nanigas sa isang saglit, sapat para mapansin ng mga may karanasang tinitingnan.

Bigla niyang inilapag sa mesa ang isang sobre na makapal, may tatlong pulang selyo, walang pangalan, walang label. Ang katahimikan sa silid ay nagpatagal, parang lahat ay nakahinga nang sabay-sabay sa bawat galaw. “Alam mo ba kung ano ito, Secretary?” tanong ni Marcoleta, habang ang mga mata ng mga heneral ay halos magbuga ng apoy.

Hindi agad sumagot si Teodoro, ngunit halatang tumigas ang mga panga niya, habang ang iba pang opisyal ay nanlaki ang mga mata. Ang sobre ay naglalaman ng mga pahina na may pulang tinta, mga timestamp, at ilang pirma na hindi dapat lumabas sa publiko. Ang ilan sa mga pahinang iyon ay binanggit ng sanggunian bilang “Annex D,” na matagal nang tinatalakay sa mga lihim na kwento ng militar. Kung totoo man, ang dokumento ay naglalaman ng mga pagsusuri sa internal fractures at posibleng scenarios na maaaring magdulot ng kaguluhan sa chain of command. Sa mesa iyon, sa harap ni Teodoro, ibinaba ni Marcoleta.

“Bakit isang buwan mo itong itinago?” tanong ni Marcoleta, malamig ngunit tuwid. Ang kanyang mga salita ay tumagos sa katahimikan. Hindi ito simpleng tanong, ito ay isang confrontation na puno ng implikasyon. Ang sagot ni Teodoro: “Hindi mo naiintindihan ang konteksto nito.” Ngunit bago pa man siya makapagsalita ng maayos, dahan-dahang itinuro ni Marcoleta ang isa pang pahina at sinabing mayroon pang mas detalyadong bersyon na “mula sa loob ng system.”

Ang silid ay napuno ng imahen ng tensyon. Ayon sa isang opisyal, may mga kumilos na tila hindi nila alam kung paano mag-react. May isa pang nahulog sa sahig ang upuan, may isa pang napatingin sa pintuan na para bang may natuklasang hindi dapat makita ng publiko. Ang katahimikan ay mas matindi kaysa putok ng baril—lahat ay nanatili sa kanilang puwesto, hindi maalis ang tingin, hindi makausad ang dibdib, at halos hindi makaramdam ng hangin.

At sa puntong iyon, nagkaroon ng “blacked-out moment”—ang ilaw sa silid ay biglang namatay, ngunit hindi ang buong gusali, hindi ang buong palapag, kundi ang mismong conference room lamang. May narinig na mahinang tunog ng metal na bumagsak, at isang opisyal ang humalakhak nang hindi niya inaasahan. Nang bumalik ang ilaw, wala na ang Annex D sa mesa. Ang mga tanong ay nanatiling nakabitin: Sino ang kumuha nito? Saan napunta? Walang sinuman ang makapagsabi.

Ang mga sumunod na araw ay puno ng spekulasyon: may mga opisyal na inilipat sa ibang posisyon, may mga pagpupulong na naantala, at may mga dokumento na biglang muling pinag-uusapan. Wala sa kanila ang naglabas ng opisyal na pahayag, at ang opisyal na komento ni Teodoro ay simple: “May mga tanong na hindi dapat itanong sa maling lugar.” Ngunit kahit ganoon, lahat ay alam na ang gabing iyon ay nagbago ng dynamics sa loob ng militar at Senado. Ang implikasyon ng mga dokumentong naibunyag, kahit sa loob lamang ng ilang oras, ay nag-iwan ng marka sa bawat isa sa silid.

Hanggang ngayon, ang totoong nilalaman ng dokumento, ang pinagmulan nito, at ang tunay na dahilan ng confrontation ay nananatiling lihim. Ngunit malinaw na, ang gabing iyon ay hindi nagtatapos sa ilang simpleng diskusyon—ito ay simula ng isang serye ng pangyayaring posibleng magpabago sa political landscape ng bansa. Ang mga mamamayan, kahit wala sa silid, ay naiwan sa tensyon at pag-aalinlangan. At ang tanong na bumabalot sa lahat: Sino ang susunod na magpapakita ng lihim? Ano ang mangyayari sa susunod na labanang ito ng kapangyarihan at intriga?