HULING YUGTO NG ISANG ALYENDA! Libing ni Nora Aunor, Binaha ng Luha at Sigaw: “Dito Na Nga Ba Magtatapos ang Alamat ni Ate Guy?”

MAYNILA – Isang makulimlim na araw ang sumalubong sa bayan ng mga tagahanga, artista, at mga Pilipinong may ginintuang alaala kay Nora Aunor. Isang araw ng paggunita, ng pagluluksa, ngunit higit sa lahat – isang araw ng pasasalamat sa isang alamat na hindi kailanman mabubura sa kasaysayan ng pelikulang Pilipino.

LUHA SA BAWAT KANTO NG LANSANGAN

Maaga pa lamang, nag-uunahan na ang mga tagasuporta upang makakuha ng puwesto sa ruta ng funeral procession. Hindi alintana ang init ng araw o ang panganib ng ulan—ang tanging mahalaga sa kanila ay ang huling sulyap kay “Ate Guy”. May mga batang ipinangalan sa kanya, may mga lolang bitbit ang lumang plaka ng “Himala”, at may mga kabataang tila ngayon lamang lubusang naunawaan kung gaano kabigat ang iniwang pamana ng isang Nora Aunor.

Nagmistulang dagat ng luha ang kalsada. Ang ilang matagal nang hindi nagkikita, muling pinagtagpo ng pamamaalam na ito. May yumayakap, may tahimik lang na nakatitig sa kabaong na sakay ng isang puting karwaheng punong-puno ng puting bulaklak.

MGA BINITIWANG SALITA NA HUMAPLOS SA BAYAN

Sa gitna ng misa sa Cultural Center of the Philippines, nagsalita ang ilan sa pinakamalalapit sa Superstar. Si Director Brillante Mendoza, napaiyak habang ikinukwento kung paano hinubog ni Ate Guy ang isang eksena gamit lang ang katahimikan. Si Christopher de Leon, tila hindi makapaniwala, tinawag siyang “unang pag-ibig ng isang buong henerasyon.”

Isa-isang lumapit ang mga kapwa artista—mula kina Vilma Santos hanggang sa mga batang artista gaya nina Kathryn Bernardo at Elijah Canlas—bitbit ang mga kwentong personal, propesyonal, at puro ng pagmamalaki. Ayon kay Kathryn, “Wala akong karera kung wala si Ate Guy. Dito nagsimula ang respeto sa craft.”

ALAMAT NA HINDI MAGTATAPOS SA LIBING

Marami ang nagtatanong: “Dito na nga ba magtatapos ang alamat ni Ate Guy?”

Pero kung pakikinggan mo ang bawat salita ng mga taong dumalo, malinaw ang sagot—hindi. Hindi natatapos ang alamat sa huling hantungan. Sa halip, ito’y nagsisimulang muli sa puso ng bawat Pilipinong pinaniwala niya na kahit hindi mestisa, kahit maliit ang tinig sa umpisa, ay puwedeng sumigaw sa entablado ng mundo.

Ipinangako ng Film Development Council na isusulong ang pagbuo ng isang Nora Aunor Film Archive. Nagsimula na rin ang petisyon para sa isang monumento sa Naga, ang kanyang sinilangang bayan. Ang kanyang mga pelikula, muling ilalabas sa mga sinehan ngayong taon—mula sa Tatlong Taong Walang Diyos hanggang sa Thy Womb.

SA HULING PAGPAPAHINGA, ISANG MALAKAS NA SIGAW

Nang ilibing na siya sa Libingan ng mga Bayani—isang desisyong inaprubahan matapos ipaglaban ng ilang grupo sa sining—isang malakas na hiyaw ang sabay-sabay na sumambulat mula sa mga tao: “Salamat, Ate Guy! Ikaw ang tunay na alamat!”

At sa katahimikan ng puntod, sa pagitan ng mga bulaklak at kandila, maririnig mo pa rin ang mga tinig ng pelikula, ng entablado, ng himig. Si Nora Aunor ay namaalam na bilang tao—ngunit mananatili bilang diwata ng sining, musa ng masa, at tinig ng bawat Pilipinong nangangarap.

Wakas ba ito? O simula ng imortalidad?
Para kay Ate Guy—walang huling eksena.