Nangyari ang lahat sa isang glamoroso at maingay na bar sa puso ng lungsod. Ilang minuto lang bago pa man dumating si Gerald Anderson, ramdam na ramdam na ang enerhiya sa loob — ang mga ilaw na kumikindat, ang musika na malakas at ang mga usapan na may halong tuksuhan at hiyawan. Tampok sa gabi ang mga socialite, artista, at sinasabing bagong pokus ng chismis: si Julia Barretto. Sawa na raw sa ordinaryong eksena, desidido si Gerald na magliwaliw kasama ang ilang kaibigan bago matapos ang linggo.

Sa isang iglap, nakita ni Gerald ang kanyang ex na umaaliw sa isang banda. Nakita niyang tumawa si Julia, kumikislap ang mga mata sa saya. Hindi siya nagdalawang-isip; lumakad siya papunta sa kanyang mesa upang tingnan nang personal. Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib — hindi lang dahil sa excitement, kundi dahil may kakaibang tensiyon siya nararamdaman.

Paglapit ni Gerald, naharang siya ng trapik ng mata ng ibang tao sa bar. Pero isang sulyap kina Julia ang nagpabigat sa kanyang dibdib. Nakita niyang kumalma si Julia nang makita siya, pero hindi siya ngumiti. Sa halip, tumigil siya sa pag-aliw, nagkunyaring abala, at dali-daling nilapitan ang bartender para umorder ng ibang inumin. Kitang-kita ni Gerald ang pagsikip ng tingin ni Julia, yung tipo ng titig na nagsasabi ng “alam kong nandiyan ka.” Hindi niya matiis ang ingay sa isip niya — gusto niyang kumalapit, gusto niyang tanungin, gusto niyang iklaro ang damdamin.

“Sino yan kasama ni Julia?” tanong ni Gerald sa sarili habang pinagmamasdan ang isang misteryosong lalaking nakasuot ng leather jacket. Maliwanag ang pag-uusap nila sa init ng katawan, hawak ang baso, tila seryosong nakikinig. Kung ang isang piraso ng usapan lamang ay narinig niya, baka may ideya na siya kung bakit pala ganoon ang kilos ni Julia. Pero imbes na kumilos, napalunok lang siya ng luha ng inggit at galit na hindi niya inaasahan.

Bigla, lumapit si Gerald kay Julia at nakipagtitigan. Tumigil ang banda sa tugtog sa kanyang paglapit at nagkaroon ng sandaling walang tunog maliban sa susog ng mga upuan sa sahig. “Julia,” bungad ni Gerald, hindi makatiis sa emosyon. “Ano ba yang ginagawa mo rito?” Mahiya man, ngumiti si Julia ng pilit. “Gerald, hindi ako nag-iisa. Kaibigan lang siya.” Pero ang tinig ni Julia — hindi siya kumbinsido.

Galit na galit si Gerald. Bumilis ang takbo ng puso niya. Lumapit siya sa lalaking nakasama ng ex niya at saka nagsalita nang bahagya siyang nanginginig, “Ikaw ba ‘yun?” Hindi nagkamali ang dating magulo niyang eyesight. Napatingin ang lalaking kausap ni Julia. “Ah, Gerald, hello.” Tonong malamig pero hindi maikakailang nagulat. Gaano katindi ang tensiyon? Para bang papatayin siya ng eksena kung hindi maayos agad.

Tumayo ang lalaki sa isang mahinang paggalaw, tumitig kay Gerald, at sagot ng may respeto, “Pasensya ka na, Gerald. Kaibigan lang namin ni Julia to… mahalaga sa kanya.” Umusad ang hangin sa silid ng bar—ang tensiyon ay literal na masasalat sa mga mata ng mga tao na nagmamasid. Lahat, para bang naghihintay kung ano ang posibleng susunod.

Huminga si Julia ng malalim. Ramdam ni Gerald ang kilos nito. May lakas sa boses niya nang sinabi, “Gerald, hindi mo ako siya. Wala siyang ginagawa na hindi ko rin gagawin.” Pero sa pagbigkas ng mga salitang iyon, ramdam pa rin niya ang tumitinding galit ni Gerald. Sa isip niya, nagtatanggol si Julia — pero kaninong hangarin ang talagang naroroon? Kay Gerald? O kay lalaking iyon?

Walang umayaw magtanong si Gerald, “Ano ba agad nangyaring ‘rebelyon’ mo rito?” Pinaglu-shock siya ng salitang iyon — rebelasyon? rebelasyon? rebelasyon? Nagtaka siya. Bakit rebelasyon? Si Julia, tila kinape niya ang oras, tumitig sa kanya, at sinabi, “Gerald, may gustong sabihin si ____ pero hindi niya alam paano. Kaya nabitaw ang rebelasyon.” Tingin ni Gerald — binalikan niyang tingin ang lalaking kasama ni Julia. Hindi tumugon ang mga mata nito, pati si Julia ay nag-mukhang nagdadalawang-isip.

Nagkaroon ng sakit at pighati sa dibdib ni Gerald. Ang galit, inggit, pag-aalinlangan — ang lahat ay naghalo-halo. Pero kahit na ganoon, pinilit niyang kumalma, tumayo, at sumigaw, “Sige nga! Ipakita mo. Sabihin mo sa lahat sa bar na ito!” Tumigil ang banda, nag-pause ang background music. Ang isang magaspang na usapan ay nagpalipat sa puso ni Gerald — isang banggaan ng emosyon na hindi niya inaasahan.

Mga sandaling tila bumababa ang ilaw sa bar. Para bang time freeze. May usapang lihim na paparating. At may sigaw na tatapat ng lahat. Galit na galit si Gerald, ramdam niya ang init ng dugo. Pero umikot ang ulo niya. Ang rebelasyon. Sino ba talaga ang may gustong sabihin? Ano ba ang rebelasyon?

Sa puntong yun, lumapit ang bouncer. Kailangan niya i-detalye ang pangyayari. Pero pinalitan siya ni Gerald mismo. Dahan-dahan niyang hinawakan ang braso ni Julia. “Tara, labas tayo.” Hindi nag-atubiling yumuko si Gerald. Iniwas ang mga matang nagmamasid, lumabas kasama si Julia. Hindi sinabi kung nag-away sila o nag-usap lang, pero alam ng lahat na may bagong kabanata ng kanilang relasyon na nagsisimula.

Paglabas sa bar, tahimik. Ramdam ni Gerald ang malamig na hangin sa gabi. Hawak ang kamay ni Julia, pero ramdam ang pigil sa pagitan nila. Ang rebelasyong iyon—ano man ito—ay nagbanat ng lamig, init at bagong sigalot sa kanilang panig. At walang nakakaalam, kung kailan lalabas ang susunod na rebelasyon mula sa gabi na iyon.