Ang Di Inaakalang Pagkikita sa Jeep

Habang papunta ako sa aking paroroonan sakay ng isang pampasaherong jeep sa Rizal, nakasabay ko ang isang matandang lalaki na agad kong napansin dahil hindi niya mapigilang umiyak. Sa una ay inakala kong baka may masamang balita lang siyang natanggap o baka may masakit sa kanyang katawan. Ngunit sa gitna ng kanyang paghikbi, napilitan akong tanungin siya: “Tay, bakit po kayo umiiyak?”

Mabigat ang kanyang tinig nang siya’y sumagot, “Anak, nawawala ang apo ko… Jelian Saldoa ang pangalan niya, apat na taong gulang pa lang.” Tatlong linggo na raw mula nang mawala ang kanyang mahal na apo. Ramdam ko ang tindi ng pag-aalala, lungkot, at pagod sa boses ni Lolo Mariano habang kinukuwento niya ang pinagdaanan niya sa paghahanap sa bata.

Nagmula pa sa Bulacan, Napadpad sa Rizal

Labis akong nagulat nang malaman kong si Lolo Mariano ay taga-Bulacan pa pala. Tinahak niya ang malayo at delikadong biyahe patungong Rizal dala lamang ng pag-asang baka sakaling may makapagsabi sa kanya kung nasaan ang kanyang apo. Napakalayo ng kanyang nilakbay, at hindi biro ang pagod at gutom na maaaring dinanas niya sa kanyang pag-iikot-ikot.

“Tay, ang layo na po ng narating ninyo, sana po may masakyan na kayo pabalik,” sabi ko sa kanya. Ngunit sa halip na sumagot, lalo lang siyang napaluha.

Hindi Namamalimos, Umaasa Lamang ng Tulong

Ang nakalulungkot, maraming pasahero sa jeep ang inakala na si Lolo Mariano ay namamalimos lamang. Ngunit hindi. Sa katunayan, ilang beses siyang tumanggi sa iniaabot na pera ng mga tao. Hindi siya nandito upang humingi ng limos, kundi upang magtanong, umasa, at humingi ng tulong para mahanap ang kanyang nawawalang apo.

Nang kalaunan ay napilit din siya ng ilang pasahero na tanggapin ang kaunting tulong-pinansyal. Marahil ay napansin nilang hindi ito ang karaniwang kwento ng paglalakad-lakad sa lansangan para lamang magkapera. Ito ay kwento ng desperasyon, pagmamahal, at walang sawang paghahanap.

Ang Pakiusap ng Isang Lolo

Bago ako bumaba ng jeep, kinuhanan ko si Lolo Mariano ng litrato kasama ang hawak niyang papel na may larawan o impormasyon ukol sa nawawalang bata. Sinabi ko sa kanya, “Tay, huwag na po kayong umiyak. Gagawin ko ang lahat ng alam kong paraan para makatulong. Ipopost ko po ito sa Facebook. Baka sakaling may makakita o makaalam kung nasaan ang apo ninyo.”

Doon ko nakita sa kanyang mga mata ang bahagyang pag-asa. Tumango siya at sinabing, “Sige anak, maraming salamat. Nagmamakaawa ako… tulungan mo akong mahanap ang apo ko.”

Napaluha rin ako sa tagpong iyon. Wala akong ibang magawa kundi ang mangako na hindi ko ito pababayaan. Kahit sa simpleng paraan gaya ng social media, nais kong makatulong sa kanyang adhikaing maibalik ang kanyang apo sa kanyang piling.

Panawagan sa Lahat

Hindi natin kailangang maging pulis o mayamang tao upang makatulong sa kapwa. Minsan, sapat na ang pagbabahagi ng impormasyon, pagdamay, at pakikinig. Kung sino man ang makakabasa nito, hinihiling ko po sa inyo: pakishare po ninyo ang kwento ni Lolo Mariano. Baka po may nakakita kay Jelian Saldoa. Baka may nakakakilala sa kanya. Baka may CCTV sa lugar nila na may kuha. Baka may nakapulot sa bata at hindi alam kung saan siya ibabalik.

Hindi Pa Huli ang Lahat

Sa kabila ng lungkot at hirap ng sitwasyon, hindi nawawalan ng pag-asa si Lolo Mariano. Kaya’t huwag rin po nating hayaan na mawalan siya ng pag-asa. Ang mga mata niyang puno ng luha ay sumisigaw ng tulong, at sana ay hindi natin ito balewalain.

Ang isang simpleng share ay maaaring maging susi upang maibalik ang isang nawawalang apo sa kanyang lolo. Gawin po natin ang ating parte. Hindi natin alam, baka ito na ang matagal nang sagot sa dasal ni Lolo Mariano.