Sa dami ng taon na lumipas, sino ang mag-aakalang isang simpleng singsing mula sa high school ang magiging dahilan ng isang makasaysayang pagkikita. Sa isang tahimik at pribadong pagtitipon ng mga alumni, dalawang pangalan ang hindi inaasahang muling nagtagpo—ang Superstar na si Nora Aunor at ang respetadong aktor at ginoo ng sining na si Cocoy Laurel. Ang tagpong ito ay hindi planado, hindi scripted, at lalong hindi basta-basta. Ngunit ang mas nakakagulat, ay ang naging reaksyon ng dalawa nang mailabas ang singsing na iyon.

Ang singsing ay natagpuan umano ng isang dating kaklase habang nililinis ang lumang baul ng kanyang yumaong ama. Sa likod nito ay may inukit na dalawang inisyal, “N.A.” at “C.L.,” kasabay ng taon ng kanilang pagtatapos sa high school. Dinala niya ito sa alumni event, hindi inakalang naroon pala sa parehong okasyon ang dalawang pinakakilalang personalidad na minsang naging bahagi ng isang kuwento noong kanilang kabataan.

Pagdating pa lamang ni Nora sa venue, kapansin-pansin na ang kanyang simpleng pananamit ngunit mararamdaman pa rin ang kanyang presensya—ang uri ng presensyang hindi nangangailangan ng eksena o spotlight. Si Cocoy naman, sa kanyang marangal at mahinahong pagkatao, ay agad na binati ang mga dating kaklase na tila walang lumipas na dekada. Nang ipakilala silang muli sa isa’t isa, isang maikling katahimikan ang bumalot. Wala mang salitang agad lumabas, ngunit ang mga mata nila ay tila nagsasalita—nagmumuni, nagbabalik tanaw, at muling binubuksan ang mga pahina ng isang matagal nang isinarang aklat.

Inilahad ng dating kaklase ang singsing, sabay sabing, “Naalala n’yo pa ba ito?” Si Nora, sa unang tingin, ay tila nagdadalawang-isip kung tatanggapin. Si Cocoy naman, hindi na nagdalawang-isip. Kinuha niya ito at hawak-hawak ang singsing ay napabuntong-hininga. “Akala ko, wala na ito,” ang tanging nasambit niya. Si Nora ay tumango lamang, bakas sa kanyang mukha ang pagtataka at pagkakilala. Isang alaala ng kabataan, ng isang hindi natapos na kuwento, ang tila nabuhay sa sandaling iyon.

Maraming tanong ang bumalot sa isipan ng mga naroon. May relasyon ba talaga noon sina Nora at Cocoy? Bakit may singsing na may inisyal nila? At higit sa lahat, bakit tila may mga luhang pilit pinipigilan si Nora habang hawak ni Cocoy ang singsing?

Sa isang panig ng silid, may mga kumakalat nang bulungan. Ang ilan ay nagsabing ang singsing ay sumisimbolo raw sa isang pangakong hindi natupad—isang pagmamahalan na pinutol ng panahon at pagkakataon. Ang iba naman ay naniniwalang may matagal nang hindi nabubuong usapan sa pagitan ng dalawa, at ang pagkikita nila ngayon ay tila isang pagsubok ng tadhana upang ito’y wakasan o muling simulan.

Sa kalagitnaan ng gabi, habang ang mga bisita ay nagsasaya at nagkakatuwaan, kapansin-pansin na parehong tahimik sina Nora at Cocoy. Hindi ito tahimik ng pagkailang, kundi tahimik ng malalim na pag-iisip. Maya-maya, lumapit si Cocoy kay Nora. “Marami na ang nagbago,” aniya, “pero may mga bagay na hindi nawawala.”

Tumango si Nora, sabay sabing, “Totoo. Pero hindi lahat ng hindi nawala, kailangan pang balikan.” Saglit silang nagkatitigan—hindi na tulad ng dati, ngunit puno ng respeto at pag-unawa. Ang simpleng singsing na iyon ay naging paalala hindi lamang ng kabataan kundi ng mga aral, sakit, at ligaya na dala ng mga panahong lumipas.

Sa pagtatapos ng gabi, iniabot ni Cocoy kay Nora ang singsing. “Sayong-sayo ‘to,” ani niya. Ngunit ang sagot ni Nora ay isang simpleng ngiti lamang, sabay sabing, “Mas mabuting manatili ito sa alaala.” Maraming nakasaksi sa eksenang iyon, ngunit walang nagsalita. Parang lahat ay nauunawaan na may mga damdaming hindi na kailangang sabihin, sapagkat ang katahimikan ay sapat nang magpaliwanag.

Ang gabi ay nagtapos nang tahimik para sa dalawa. Ngunit ang naiwan sa mga puso ng mga naroon ay hindi basta alaala lamang. Ito ay isang paalala na ang tunay na koneksyon ay hindi nawawala sa pagitan ng dalawang pusong minsang nagtagpo—at ang isang lumang singsing ay kayang muling buksan ang mga pahinang matagal nang isinara, ngunit kailanman ay hindi nalimutan.