Carlos Yulo, isa sa mga pinakapinagkakatiwalaang pangalan sa larangan ng gymnastics sa Pilipinas, ay muling nag-uwi ng karangalan sa bansa matapos niyang makamit ang gintong medalya sa isang international competition sa South Korea. Subalit sa halip na mga papuri, trending hashtags, o kahit simpleng pagbanggit sa mga pangunahing balita — ang kanyang tagumpay ay tila tinakpan ng katahimikan. Walang selebrasyon. Walang marubdob na sigaw ng “Pilipinas, panalo na naman!” Tanong ng marami: Bakit?

Hindi ito maliit na tagumpay. Si Yulo ay nagpakitang-gilas muli sa isang mahigpit na kompetisyon, nilampasan ang ilan sa mga pinakamahusay na gymnast mula sa iba’t ibang bansa. Sa bawat pagtalon at pagikot niya sa ere, muling napatunayan ang kanyang husay at determinasyon. Kung sa ibang bansa ito nangyari, baka may motorcade pa at state recognition. Pero sa Pilipinas? Halos walang narinig.

Noong una siyang nanalo ng ginto, halos lahat ng TV network at online platforms ay nagkukumahog para mauna sa coverage. Ngayon? Isang maikling balita sa dulo ng sports section. Ang social media, na dati’y puno ng papuri, ngayon ay abala sa ibang usapin — politika, intriga, o tsismis sa showbiz. Mas sikat pa ang bagong loveteam kaysa sa isa sa pinakamahusay na atleta ng bansa.

Ang masakit, tila hindi lang ito simpleng pagkalimot. May mga usap-usapan na baka may nangyaring hindi magandang internal sa pagitan ni Yulo at ilang sports officials. May ilan ding nagsasabing maaaring may tensyon sa sponsorship o pagkakahiwalay ng pananaw sa training direction. Walang kumpirmasyon, pero sa dami ng pagkakataon, madalas kung saan may usok — may apoy.

Hindi rin madali para kay Yulo. Hindi lang katawan ang sinasanay sa sports na ito — kundi pati puso at isipan. Kung ikaw ay mananalo at uuwi nang walang kahit isang “congrats champ!” mula sa mga lider, sino ba naman ang hindi masisiraan ng loob? Sa mga interview niya noon, makikitang ang pinanggagalingan niya ay pagmamahal sa bayan. Pero kung ang bayan ay tila hindi na bumabalik ang pagmamahal, anong lakas ang natitira?

Sa kabila ng lahat ng ito, may mga grupo pa rin ng Pilipino — tahimik ngunit matatag — na patuloy ang suporta sa kanya. May mga fan page, gymnastics clubs, at mga simpleng netizens na patuloy ang panalangin at pag-share ng mga balita tungkol sa kanya. Hindi man mainstream, pero nariyan ang pagmamalasakit.

Tanong ngayon: ang problema ba ay sa taong-bayan, sa media, o sa mga nasa kapangyarihan? Dati, tuwing may atletang nananalo, buhos agad ang suporta, trending agad sa Twitter, at headline sa gabi. Ngayon, parang may kailangan munang mangyaring “drama” bago pansinin.

Masakit tanggapin, pero marahil nasanay na tayo sa tagumpay — at dahil diyan, hindi na natin ito pinapahalagahan tulad ng dati. Pero huwag nating hayaang maging normal ang paglimot. Dahil ang bawat medalya ay dugo, pawis, at luha. At ang katahimikan pagkatapos ng tagumpay ay parang dagok sa puso ng isang atletang nag-alay ng lahat.

Hindi pa huli ang lahat. Maaari pa nating ibalik ang sigaw ng suporta. Maaaring hindi headline sa TV, pero puwedeng mag-umpisa sa isang simpleng post, isang comment, isang “Salamat, Carlos!” At sa muling pagkilala sa kanya, baka muling bumalik ang dangal ng pagiging atletang Pilipino.

Ang medalya ay hindi lang simbolo ng panalo. Isa rin itong paalala na may kabayanihang tahimik, may karangalan kahit walang hiyawan. At si Carlos Yulo, kahit hindi binigyang pansin, ay nananatiling bayani — sa entabladong tahimik ngunit matatag.