Carlos Yulo, isang pangalan na minsang ipinagbunyi ng buong sambayanang Pilipino, ay ngayon tila hindi na muling naririnig. Matapos mag-uwi ng gintong medalya sa isang internasyonal na kompetisyon, si Carlos ay naging simbolo ng tagumpay, disiplina, at sakripisyo. Ngunit habang lumilipas ang mga buwan, unti-unting lumamlam ang liwanag ng kanyang pangalan. Hindi na siya kasing init ng balita, hindi na kasing dami ng palakpak ang kanyang natatanggap, at tila ba ang kanyang pagsusumikap ay hindi na ganap na kinikilala. Ano nga ba ang nangyari?

Sa panahon ng kanyang tagumpay, nagbunyi ang mga Pilipino. Pinagmalaki siya sa social media, pinuri sa mga balita, at ipinakita bilang inspirasyon sa mga kabataan. Ngunit gaya ng maraming kwento sa ating lipunan, sandali lamang ang kasikatan, at mabilis rin itong napapalitan ng bagong usapan, bagong isyu, bagong mukha. Sa kabila ng kanyang karangalan para sa bansa, parang bigla na lamang siyang naisantabi. Sa kabila ng pawis at dugo na ibinuhos niya sa kanyang training, sa mga sakripisyo niyang iwan ang pamilya, at mamuhay sa ibang bansa upang magtagumpay, bakit tila hindi sapat ang pansin na ibinibigay sa kanya ngayon?

Hindi lang ito kwento ni Carlos. Isa itong kwento ng maraming Pilipinong atleta na sumasailalim sa parehong siklo: sikat habang may medalya, at pagkatapos ay nakakalimutan. Tila ba ang pagkilala natin sa kanila ay may expiration date. Kapag wala na sa headlines, wala na rin sa isipan. Ngunit ang tanong, ang pagmamahal ba ng bayan ay dapat naka-base lamang sa panandaliang tagumpay?

Si Carlos ay hindi lamang isang manlalaro; isa siyang ehemplo ng sakripisyo. Bata pa lamang ay iniwan niya ang bansa upang mag-training sa Japan. Habang ang ibang kabataan ay naglalaro o nagkakasayahan, siya ay araw-araw na nagsasanay, sumasakit ang katawan, pinipilit abutin ang perpektong paggalaw. Hindi ito simpleng pangarap lamang—ito ay determinasyong hinubog ng luha, pagod, at pangungulila. Pero sa kabila ng lahat, patuloy siyang lumaban, patuloy siyang nanindigan para sa bandila ng Pilipinas.

Ngunit ang suporta ba ng bayan ay kasing tindi ng kanyang dedikasyon? Kapag ang isang atletang gaya niya ay nalalayo sa mata ng media, sino ang naiiwan upang umalalay? Ang gobyerno ba ay may sapat na sistema upang tugunan ang emosyonal, pisikal, at pinansyal na pangangailangan ng mga katulad ni Carlos? O hanggang medalya lang tayo masaya?

May mga ulat na pagkatapos ng kanyang panalo, si Carlos ay hindi nakatanggap ng sapat na endorsement kumpara sa ibang personalidad na mas sikat ngunit hindi atleta. Hindi rin siya nabibigyan ng madalas na plataporma upang magsalita, upang i-promote ang gymnastics, at upang maging tunay na influencer sa kabataan. Samantala, ang social media ay punong-puno ng ibang mga influencer na walang kaugnayan sa disiplina, ngunit mas pinapansin dahil sa drama o tsismis. Nakakalungkot isipin na ang ating sistema ay mas binibigyang halaga ang kasikatan kaysa kontribusyon.

Sa panig ni Carlos, may nararamdaman siyang sakit. Hindi ito bukas na sinasabi, ngunit mararamdaman mo sa kanyang mga mata, sa kanyang katahimikan, sa kanyang paglayo sa ilang interviews. Tila may tinatago siyang lungkot, isang uri ng hinanakit na hindi niya gustong isiwalat, ngunit naroon. At marahil ay may karapatan siyang makaramdam ng ganoon. Dahil sa totoo lang, walang sinuman ang dapat pakitunguhan bilang “seasonal hero”.

Sa kabila ng lahat, patuloy pa rin siyang nagsasanay. Hindi dahil sa naghahanap siya ng pagkilala, kundi dahil mahal niya ang kanyang sining. Ginagawa niya ito hindi lang para sa sarili, kundi para sa bansang minsang nagbunyi sa kanya. Ngunit gaano katagal ang isang atleta ay kayang magtiwala sa isang bayang hindi laging nariyan?

Ang tanong ngayon: paano natin susuportahan si Carlos at ang iba pang tulad niya? Hindi sapat ang papuri tuwing panalo lang. Hindi sapat ang mga post at likes kapag may medalya. Kailangan natin ng kultura ng tuloy-tuloy na pagkilala, ng sustenableng suporta, ng pag-aalaga sa ating mga atleta bilang tunay na yaman ng bayan. Dapat nating turuan ang ating mga anak na humanga sa disiplina, hindi lamang sa drama.

Si Carlos Yulo ay patuloy na lumalaban, sa loob at labas ng entablado. Ang tunay na laban niya ngayon ay hindi na lamang sa kompetisyon, kundi sa puso ng mga Pilipino. Kaya sana, sa susunod na makakita tayo ng balita tungkol sa kanya, huwag tayong dumaan lang—tumingin tayo nang mas malalim. Tanungin natin ang sarili: “Bilang Pilipino, paano ko masusuportahan ang isang tunay na bayani?”