Sa mundo ng showbiz, sanay tayong makakita ng mga ngiti sa harap ng kamera, masasayang posts sa social media, at tila perpektong mga kwento ng tagumpay. Ngunit sa likod ng liwanag at kasikatan, may mga kwento ng sakit na hindi agad nakikita—tulad ng dinaranas ngayon ni Maegan Aguilar.

Ang biglaang pagpanaw ng kanyang ama, ang alamat ng musika na si Freddie Aguilar, ay naging isang napakalaking dagok sa kanyang puso at isip. Hindi lang ito pagkawala ng isang magulang, kundi ng isang sandigan, inspirasyon, at bahagi ng kanyang pagkatao. Para kay Maegan, ito ay hindi lamang pag-iyak sa isang burol—ito ay pagbagsak ng isang mundo.

Mula sa oras na lumisan si Ka Freddie, unti-unti na ring nakita ng mga malalapit kay Maegan ang pagbabago sa kanyang kalooban. Hindi na siya kasing aktibo tulad ng dati, ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot, at ang kanyang mga kilos ay tila laging mabigat. Sa mga sumunod na araw, lumutang na rin ang balita: si Maegan ay dumaranas ng matinding suliraning pangkaisipan.

Ang mga taong nakapaligid sa kanya ay nagsimulang mag-alala. Hindi na ito simpleng lungkot lamang; ito’y tila pagguho ng kanyang emosyonal na balanse. Ayon sa mga nakasaksi, may mga araw na hindi niya nais bumangon sa kama, at may mga sandaling tila nawawala siya sa sarili. Hindi ito eksaherasyon—ito ay isang totoo at masakit na realidad.

Hindi madali ang mawalan ng isang ama, lalo na kung ito ay isang taong naging ilaw ng tahanan at simbolo ng lakas sa maraming taon. Para kay Maegan, ang pagkawala ng kanyang ama ay tila pagkawala ng direksyon. Isang bahagi ng kanyang buhay ang naglaho, at kasabay nito ay ang kanyang katatagan.

Subalit sa gitna ng kanyang pinagdadaanan, hindi siya iniwan ng mga taong tunay na nagmamahal sa kanya. Ang kanyang pamilya, malalapit na kaibigan, at ilang kasamahan sa industriya ay tahimik ngunit matatag na sumusuporta sa kanya. Marami ang nagsimula na ring manawagan sa publiko na huwag basta husgahan si Maegan sa kanyang kahinaan ngayon, kundi yakapin siya ng unawa at pagmamalasakit.

Sa mga panahong ito, malinaw na ang kalusugang pangkaisipan ay isang bagay na hindi dapat binabalewala. Ang nangyayari kay Maegan ay isang paalala na kahit ang mga kilala, matatag, at matagumpay na tao ay maaaring madapa. Hindi nila kailangang laging magpakatatag—dahil sila rin ay tao, nasasaktan, nangangailangan ng pag-unawa.

Hindi rin madali ang proseso ng paggaling. Walang tiyak na araw kung kailan muling ngingiti si Maegan gaya ng dati. Ngunit may pag-asa. Sa tulong ng therapy, pagmamahal ng pamilya, at taimtim na panalangin, unti-unti siyang makakabangon. Hindi ito madaling daan, ngunit ang bawat hakbang ay isang patunay ng kanyang lakas at determinasyon.

Sa ngayon, nananatiling pribado si Maegan, at ang kanyang katahimikan ay isang paraan ng paghilom. Sa bawat araw na lumilipas, isang panibagong paghinga, isang panibagong pag-asa ang kanyang binubuo. At sa likod ng kanyang katahimikan, naroroon ang panalangin ng libu-libong Pilipino—para sa kanyang kapayapaan, kagalingan, at muling pagbangon.

Ang kwento ni Maegan Aguilar ay kwento ng sakit—ngunit higit sa lahat, ito ay kwento rin ng pag-asa. Pag-asa na sa kabila ng kawalan, ay may natitirang liwanag. Pag-asa na sa likod ng bawat luha, ay may panibagong lakas. At pag-asa na balang araw, makikita natin siyang muli, nakangiti, matatag, at muling naglalakad sa liwanag ng kanyang landas.