Sa mundo ng palakasan, ang tagumpay ay kadalasang bunga ng walang tigil na pagsasanay, matinding determinasyon, at tibay ng loob. Ngunit sa likod ng bawat medalya ay may mga istoryang hindi agad nakikita—mga lihim, sakripisyo, at emosyon na minsan ay mas mabigat pa kaysa sa mismong kompetisyon. Isa sa mga istoryang ito ay ang kwento ni John Cabang, ang kauna-unahang Pilipinong nagwagi ng gintong medalya sa 110m men’s hurdles, na ngayon ay pinag-uusapan sa buong bansa.

Bago ang araw ng kumpetisyon, si John ay tila kalmado sa paningin ng mga manonood. Ngunit ayon sa malalapit sa kanya, ilang araw bago ang laban, siya ay humarap sa isang personal na suliraning muntik nang makaapekto sa kanyang performance. Hindi ito agad isinapubliko, ngunit kamakailan ay inamin mismo ni John sa isang panayam na siya ay nagkaroon ng matinding hamon sa kalusugan ng kanyang ama, na siyang naging dahilan ng emosyonal niyang estado bago ang kumpetisyon.

Ayon kay John, “Hindi ko alam kung makakatakbo pa ako ng buo. Ang isip ko ay nasa pamilya ko, pero sinabi ko sa sarili ko, kung may laban sila sa buhay, ako rin ay may laban dito—para sa kanila.”

Dagdag pa rito, ang mga huling araw ng kanyang training ay naging limitado dahil sa kakulangan sa kagamitan sa kanilang lokal na pasilidad. Sa kabila ng lahat ng ito, hindi nagpadaig si John. Sa halip, ginawa niya itong gasolina para sa kanyang puso at paa sa araw ng laban. At totoo nga, sa mismong araw ng kompetisyon, si John ay lumipad sa hurdles na parang wala siyang dinadalang bigat sa dibdib. Ang kanyang bilis, porma, at determinasyon ay nagbigay sa kanya ng tagumpay na hindi lang para sa sarili niya, kundi para sa buong sambayanang Pilipino.

Ang eksklusibong rebelasyong ito ay lalong nagpatingkad sa kanyang gintong medalya. Hindi lang ito medalya ng bilis, kundi medalya ng tapang, dedikasyon, at pagmamahal sa pamilya. Ang kanyang tagumpay ay patunay na ang tunay na lakas ay hindi lang nasusukat sa bilis ng katawan, kundi sa tibay ng puso.

Maraming Pilipino ang ngayon ay mas humahanga kay John hindi lamang bilang atleta, kundi bilang isang anak, kapatid, at mamamayan na may pusong palaban. Ang kanyang kwento ay nagsisilbing inspirasyon sa mga kabataan na kahit ano pa ang pinagdadaanan mo sa likod ng entablado ng tagumpay, basta’t buo ang puso mo, mararating mo rin ang tuktok.

Hindi rin nakalimutan ni John ang pasasalamat. Sa kanyang maikling talumpati matapos ang awarding, sinabi niya, “Para ito sa pamilya ko, para sa mga Pilipino, at para sa lahat ng naniniwala kahit walang nakakakita. Sa lahat ng tumutulong at sumusuporta, maraming salamat.”

Ang lihim ni John ay hindi isang kahinaan—ito ang naging lakas na nagdala sa kanya sa rurok ng tagumpay.