Sa likod ng kilalang pangalan ni Victor “Cocoy” Laurel, may madilim na kabanata na ngayon lamang niya inihayag—at kahalong sa kuwento ang isa sa pinakatanyag na babaeng artista sa Pilipinas: si Nora Aunor. Ayon sa kanya, ang lihim na ito ay may matinding epekto sa kanyang karera at sa paraan ng publiko sa kanya. Hindi ito simpleng usapin ng pera o posisyon, bagkus ito ay bahagi ng isang masalimuot na yugto kung saan siya, si Nora, at ang pangalang “integridad sa sining” ay naging magkakabit.

Matagal nang hinahangaan si Nora Aunor, kilala bilang “Superstar,” na may husay sa pag-arte at pagkanta. Si Cocoy, isang respetadong personalidad sa sining at adbokasiya, ay madalas nakikita sa tabi niya—bilang kaibigan, kasamahan, at minsang tagapagtaguyod sa mga proyekto. Ngunit may panahon na ang tiwalang iyon ay napasok sa isang delikadong yugto dahil sa isang usapin ng pondo na pinaniniwalang bahagi ng pinagtatalunan.

Ayon sa rebelasyon ni Cocoy, may isang malaking donasyong tumulong sa mga proyekto ni Nora—isang pondong hindi lamang nakatulong sa produksyon kundi nagbigay din ng pagkakataon sa mga kabataang nangangailangan. Ngunit ang nasabing pondo ay napunta sa hindi inaasahang kamay at hindi naipamahagi ayon sa layunin. Hindi lamang ito usapin ng pagkukulang sa pamamahagi—sinabi niya ay may mga taong sinadyang ginamit ang koneksyon kay Nora para sa pansariling interes.

Matagal siyang nagtiis para sa respeto at ngalan ni Nora. Hindi niya ito agad binunyag dahil iginagalang niya ang katotohanan na maari itong makasira sa kronyolaran ni Nora at magdulot ng malaking isyu sa mga komunidad na natulungan ni Cesar. Ngunit habang lumalaki ang bulong-bulungan sa likod ng camera, naramdaman ni Cocoy ang responsibilidad na ilahad ang totoo—hindi para siraan si Nora, kundi para maituwid ang anumang maling akala.

“Nora ang inspirasyon ko sa sining at lipunan,” ani Cocoy sa kanyang malumanay na tinig. “Ang sinabi kong rebelasyon ay hindi buwis-buwis ng respeto sa kanya. Ito ay panawagan na malinaw ang lahat ng ginagawa para sa kabutihan ng komunidad.” Ramdam sa kanyang mga mata ang pagka-sensitibo at paggalang sa isang taong naging bahagi ng kanyang propesyonal na buhay.

Sa pagkasaksihan ng publiko, tila naging dilemma ni Cocoy ang pagpili sa pagitan ng personal na prinsipyo at respeto sa isang bayani ng sining. Hindi biro ang pagbanggit ng pangalan ni Nora sa ganitong bulong—lalo na kung may posibilidad na mapasama ang kanyang imahe sa isang kontrobersiya. Ngunit ipinili niyang harapin ito dahil mas mahalaga ang katotohanan kaysa maitago ang isang bahid.

Ang pahayag niya ay hindi naging depensa lang ng sarili; ito rin ay paalala sa publiko na ang kahit sinong bantog na tao ay hindi immune sa pagkakamali—lalo na kung naka-sentro sa adbokasiya. Ang pagtanggi kay Nora na sabihin ang buong kuwento ay hindi dahil gusto niyang itago ito, kundi dahil nais niyang bigyan ng proteksyon ang isang ikon ng sining at hindi basta-basta hagupitin ng intriga.

Sa kanyang pagkukuwento, mariin niyang binigyang-diin na ang sining at adbokasiya ay hindi dapat ihalo sa pansariling interes. “Kapag ang layunin ay para sa kabutihan ng marami, hindi dapat pinapawi ng mantsa ang intensyon,” dagdag pa niya. At mahigpit niyang sinabi na sisiguraduhin niyang ang natitirang pondo ay maipapamahagi nang tama, at hindi mauulit sa iba pa gumawa ng mali.

Para sa publiko, ang rebelasyong ito ay nagdulot ng halo-halong emosyon: may pagsuporta, may pag-aalala para kay Nora, at may hinanakit sa taong gumawa ng pagkakamali. Ngunit higit sa lahat, ito ay naging dahilan upang balikan ang kahalagahan ng transparency at pananagutan sa mga gawain ng sining at serbisyo.

Sa edad ni Nora, at sa dami ng kanyang ipinagawa sa karangalan, karaniwan na ang magkaroon ng ‘halo ng kahinaan’. Ngunit ang pag-unawa sa mga ito—na may taong handang magsabi ng totoo—ay nagbibigay daan upang matuto at hindi mauwi sa paninira.

Sa pagwawakas ng rebelasyong ito, malinaw ang mensahe: hindi dapat hadlangan ang sining at serbisyong pampubliko dahil lang sa isang indibiduwal na pagkakamali. At si Victor “Cocoy” Laurel, sa kanyang pagpili na magsalita, ay nagpakita na kinakailangan ng tapang upang panagutin pati ang pinakamamahal sa sining—upang matiyak na ang mga adhikain nila ay tunay na nakakatulong.