MANILA – Isa sa pinakamabigat na kabanata sa kasaysayan ng showbiz sa Pilipinas ang pagpanaw ni Nora Aunor, ang tinaguriang “Superstar” ng pelikulang Pilipino.

Mula sa kanyang mga iconic na pelikula hanggang sa hindi matatawarang kontribusyon sa sining at kultura ng bansa, si Nora ay hindi lamang artista—isa siyang institusyon.

Ngunit sa kanyang pag-alis sa mundong ibabaw, higit pa sa mga bulaklak, ilaw, at camera, isang larawan ang tumatak sa maraming puso—ang pagluhod at pagluha ni John Rendz, isang kapwa artista at malapit na kaibigan ni Nora, sa tabi ng kanyang kabaong.

Sa simpleng seremonya ngunit puno ng emosyon, lumapit si John Rendz sa labi ni Nora Aunor. Walang imik, lumuhod siya, at pinakawalan ang kanyang damdamin.

Mga luha, hindi lamang ng pagdadalamhati, kundi ng pasasalamat—dahil sa likod ng camera, sa oras ng kanyang kahinaan, si Nora raw ang naging lakas niya.

Ayon kay Rendz, si Nora ay hindi lamang naging kasama sa trabaho kundi naging ilaw sa madilim niyang yugto bilang artista. “Nora stood by me when no one else did,” aniya sa panayam. “Sa oras na halos mawalan ako ng direksyon, hindi siya nagdalawang-isip na damayan ako.”

Ang kanyang emosyonal na sandali ay umani ng simpatya mula sa mga nakasaksi at netizens, at mas pinatibay ang imahe ni Nora Aunor bilang isang ina ng industriya—hindi lamang sa talento, kundi sa puso.

Hindi lamang si John Rendz ang nagpahayag ng kanyang pagmamahal at paggalang kay Nora.

Dumalo rin sa burol ang ilan sa pinakamalalaking pangalan sa showbiz—mula sa mga beteranong artista, direktor, pati na rin ang mga batang bituin na aminadong si Nora ang naging inspirasyon nila.

Ang kanilang presensiya ay patunay sa matatag na samahan ng komunidad ng sining. Sa mga panahong ganito, nagkakaroon ng puwang ang pagkakaisa sa gitna ng industriya na madalas ay puno ng kompetisyon.

Maraming artista rin ang nagbahagi ng kani-kanilang kwento kung paanong si Nora ay naging gabay, kaibigan, at tagapagtanggol sa panahon ng kanilang pagsisimula.

Si Nora, kahit abala sa kanyang karera, ay laging may oras para sa mga nangangailangan—isang ugaling hindi matutumbasan ng anumang parangal.

Sa gitna ng pagbuhos ng emosyon at pagbabalik-tanaw sa mga alaala, isang tahimik ngunit makabuluhang balita ang lumutang—si Pangulong Bongbong Marcos pala ang tumulong upang bayaran ang mga gastusing medikal ni Nora Aunor bago siya pumanaw.

Ayon sa mga malalapit kay Nora, hindi na ito ibinando ng Pangulo. Tahimik niyang itinaguyod ang gastusin bilang pagpaparangal sa isang pambansang kayamanan na tulad ni Nora.

Sa panig ng pamilya at malalapit na kaibigan, ang gestong ito ay tinuring na isang dakilang pagkilala sa halaga ng kultura sa bansa.

Sa panahon ng mataas na gastusin at kagipitan sa ospital, ang ganitong klaseng tulong ay hindi lamang salapi—isa itong mensahe na ang sining at mga artista ay may halaga sa mata ng pamahalaan.

Mula sa kanyang iconic na pelikulang Himala, Tatlong Taong Walang Diyos, hanggang sa mga teleserye’t pagtatanghal sa entablado, hindi matatawaran ang lawak at lalim ng kontribusyon ni Nora sa industriya.

Ngunit higit sa lahat, ang kanyang puso para sa kapwa ang tunay na iniwan niyang pamana.

Siya’y isang simbolo ng resiliency—mula sa kanyang pagsisimula sa simpleng buhay sa Bicol hanggang sa pag-akyat sa tugatog ng tagumpay. Marami ang nagsasabing sa kabila ng mga kontrobersiya at personal na laban, si Nora ay nanatiling tapat sa kanyang sining at sa kanyang mga mahal sa buhay.

Hindi siya perpekto, gaya ng sinuman. Ngunit sa dulo, ang kanyang puso para sa kapwa, kanyang malasakit, at ang kanyang paninindigan sa sining ay lumampas sa anumang intriga.

Habang ang kanyang labi ay nilalamayan, ang kanyang espiritu ay patuloy na bumabalot sa puso ng sambayanang Pilipino. Mula sa mga simpleng mamamayan na lumaki sa kanyang mga pelikula, hanggang sa mga bagong artistang nangangarap, si Nora Aunor ay mananatiling buhay sa alaala at inspirasyon.

Sa mensaheng iniwan ni John Rendz matapos ang burol, sinabi niyang, “Ate Guy, hindi ka namin malilimutan. Salamat sa lahat. Salamat sa pagkakataong maging bahagi ng buhay mo. Sa mga mata ng marami, ikaw ang Superstar. Sa puso ko, isa kang tagapagligtas.”

Sa pagpanaw ni Nora Aunor, hindi lamang isang alamat ng pelikula ang nawala, kundi isang haligi ng kultura at sining ng bansa.

Ngunit sa kabila ng pagkawala, ang mga alaala ng kanyang kabutihan, dedikasyon, at malasakit ay magsisilbing ilaw para sa susunod na henerasyon ng mga alagad ng sining.

Sa kanyang katahimikan, mas narinig ang kanyang mensahe. Sa kanyang pagpanaw, mas nakita ang kanyang tunay na halaga.

At sa mga luha ni John Rendz, mas naramdaman ng sambayanan na si Nora Aunor ay hindi lamang isang Superstar—isa siyang huwaran ng isang tunay na Pilipino.