\

Sa pinakabagong yugto ng kapangyarihang umiikot sa sentro ng politika ng Pilipinas, muling umuugong ang pangalan ni Ramon Ang—isang personalidad na matagal nang iniisip ng marami bilang tahimik ngunit hindi kailanman nawawala sa gitna ng kritikal na usapan sa pagitan ng negosyo at gobyerno. Ang biglaang pagsulpot ng kaniyang mga pahayag at kilos kamakailan ay nagbukas ng panibagong tanong: gaano kalaki ang impluwensiya ng malalaking negosyante sa landscape ng politika ngayon, at bakit tila napapanahon ang bawat paggalaw nila habang humihina ang dating pundasyon ng mga alyansang bumuo sa administrasyong Marcos Jr.? Hindi lihim sa mga analyst na ang relasyon sa pagitan ng mga pangunahing political families ay hindi na kasing siksik o kasing solid ng unang taon ng administrasyon. Ang unti-unting paglayo ng Marcos at Duterte camps ay matagal nang pinapag-usapan, subalit ngayon lamang ito nagmumukhang may konkretong epekto sa estratehiya ng iba’t ibang power brokers na tila nagsasabay-sabay sa pagposisyon para sa 2025 at lalo na sa 2028.

Marami ang nakapansin na habang abala ang Malacañang sa pagharap sa mga kontrobersiyang nahaharap ng gobyerno, may ilang personalidad sa business at entertainment politics—gaya nina Chavit Singson at Robin Padilla—na tila mas lumalakas ang presensiya at nagiging bahagi ng malalaking usapang pulitikal. Ang dalawang ito, bagama’t galing sa magkaibang mundo, ay kapwa kilalang may kakayahang magdala ng mga personalidad sa iisang mesa. Kung pagbabatayan ang kanilang reputasyon bilang mga “bridge-builders,” hindi kataka-taka na sila ang unang nababanggit kapag may lumalabas na haka-hakang lumalapit sila sa ilang Duterte allies, kabilang si Vice President Sara Duterte. Sa isang political environment na tila nagbabago kada buwan, ang mga galaw na ito ay hindi maiiwasang mapansin ng publiko—lalo na’t ang lay-low stance ni Sara Duterte nitong mga nakaraang buwan ay nagbigay ng impresyon na nag-iipon lamang siya ng lakas, naghihintay ng tamang sandali upang muling lumutang sa pambansang entablado.

Sa kabilang dulo naman, ang administrasyon ni Pangulong Marcos Jr. ay patuloy na humaharap sa hamon ng pagpapanatili ng malawak at matibay na suporta mula sa mga sektor ng lipunan, lalo na mula sa mga alyadong pulitikal na kumatawan sa malakas na puwersa noong panahon ng kampanya. Ang lumalamig na relasyon sa kampo ng dating Pangulong Rodrigo Duterte ay hindi na gaanong tinatago—mula sa mga pahayag, tono, at maging sa mga pagbabago sa mga key positions sa gobyerno. Sa mga ganitong konteksto madalas sumulpot ang mga negosyanteng gaya ni Ang: hindi upang manguna sa drama, kundi upang ipaalala na ang direksiyong tatahakin ng bansa ay apektado rin ng katatagan ng gobyernong umiikot dito.

Sa pananaw ng ilang political economists, ang dahilan kung bakit malakas ang boses ng malalaking negosyante sa ganitong panahon ay dahil sila ang unang nakararamdam kapag may “policy uncertainty.” Kapag hindi maliwanag kung saan patungo ang administrasyon o kung saan gagamitin ang political capital, ang mga sektor ng negosyo ang unang nagrere-calibrate. At hindi lingid sa kaalaman ng mga analyst na may panahon na mas maaga pang may alam ang malalaking business figures kaysa sa publiko dahil sa kanilang network sa parehong pribado at pampublikong sektor. Kaya’t nang lumabas ang balita na tila nagbigay ng ilang obserbasyon si Ramon Ang tungkol sa political atmosphere—kahit hindi ito diretso o dramatiko—nagbigay ito ng bigat sa perception na may mga pagbabago sa takbo ng kapangyarihan.

Maraming observers ang nagtutugma ng mga pangyayaring ito sa kasalukuyang tensiyon sa pagitan ng Marcos at Duterte blocs. Ang Senate dynamics ay isa ring malaking bahagi ng puzzle. Si Senator Robin Padilla, kilalang may malawak na koneksiyon sa Davao region, ay matagal nang itinuturing na isang mahalagang figure sa pagbuo ng narrative tungkol sa constitutional reforms at pagtatangkang muling pag-isahin ang mga political forces na dating magkakampi. Habang si Chavit Singson naman ay may kakayahang kumonekta sa local kingpins na kadalasang nagiging kingmakers sa midterm at national elections. Ang kanilang presensiya sa mga malalaking pagtitipon o simpleng private meetings ay agad nagbubunga ng spekulasyon—lalo na kapag isinasabay sa katahimikan ni Vice President Sara Duterte.

At dito pumapasok ang mas malalim na layer ng political analysis: ano ba ang ibig sabihin ng “pagkilos” ng mga personalidad na may mataas na antas ng koneksiyon ngunit hindi opisyal na bahagi ng Malacañang? Sa tradisyon ng Philippine politics, ang mga ganitong figures ay tinatawag na “informal power nodes.” Sila ang hindi matitinag kahit magpalit ang administrasyon, at sila rin ang kadalasang tumutulong upang maiwasan ang complete breakdown ng political alliances. Ngunit sila rin, kung minsan, ang unang nag-a-adjust kapag nakikita nilang lumulubha ang bitak sa pagitan ng dalawang malalaking puwersa. Ang paghina ng Marcos-Duterte alliance ay nagbukas ng vacuum—isang vacuum na hindi maiiwasang punuan ng mga taong may kapasidad at network.

Habang umiinit ang midterm positioning para 2025, malinaw na parami nang parami ang “parallel movements” na hindi direktang konektado sa mga opisyal na pahayag ng Malacañang. May mga meeting sa Senado na hindi agad nalalaman; may mga private dinner na kinikilala ngunit hindi inaamin; may mga lumalabas na larawan at video clip na nagpapakitang may bagong umiikot na kombinasyon ng mga political figures—mga kombinasyong hindi karaniwang makikita noong 2022. Sa bawat paglabas ng ganitong materyal, lalong tumitindi ang espekulasyon na unti-unti nang lumalayo ang ilang puwersa sa Palasyo upang maghanda ng sarili nilang political roadmap.

Isa sa mga sentrong usapin ay kung saan tatayo si Ramon Ang sa lahat ng ito. Bagama’t hindi siya direktang pumapasok sa partisan politics, matagal na siyang kilala bilang isang strategic negotiator na kayang magbigay ng stability sa pagitan ng pamahalaan at business sector. Kung ang kaniyang mga obserbasyon, signal, o simpleng public presence ay nagiging sandigan ng mga analyst upang sukatin ang political temperature, hindi ito dahil sa politicking kundi dahil sa bigat ng kaniyang role sa national development. Kaya’t ang anumang kilos niya—kahit isang simpleng komento o pakikipagpulong—ay may kasamang layer of interpretation na agad sinusunggaban ng media at political watchers.

Sa kabilang banda, si Vice President Sara Duterte ay nananatiling isa sa pinakamahalagang piraso ng political chessboard. Ang kaniyang mataas na recall sa Mindanao, grassroots influence, at patuloy na pakikipag-ugnayan sa mga local leaders ay nagbubukas ng tanong kung gaano kalawak ang kaniyang magiging papel hanggang matapos ang termino. Hindi man lantad ang kaniyang intensiyon, malinaw na marami ang nakikitang patuloy siyang may hawak na constituency na hindi basta-basta mawawala sa pambansang eksena. Sa pagkakataong humina ang isang parte ng political machinery, natural lamang na may iba’t ibang actor na lalapit sa kaniya—para sa alyansa, para sa future positioning, o para lamang sa pagbukas ng komunikasyon.

Samantala, ang administrasyon ni Pangulong Marcos Jr. ay nasa gitna ng pag-evaluate kung alin sa mga polisiya ang dapat pagtibayin at alin ang dapat i-realign. Ang harapan ng internal governance issues, combined with external challenges gaya ng economic pressures at geopolitical tensions, ay nakadaragdag sa bigat ng political capital na kailangan upang mapanatili ang malawak na suporta. Kapag ang isang lider ay nasa ganitong kalagayan, natural na maraming political actors—mula sa business leaders hanggang sa entertainment-politics figures—ang magsisimula nang gumawa ng sarili nilang contingency plans.

Kung pagsasamahin, ang lahat ng galaw na ito ay nagpapakita ng isang mas malalim na katotohanan: nagbabago ang mapa ng kapangyarihan sa bansa. Hindi ito sudden collapse, hindi rin ito total rupture. Ito ay isang unti-unting pag-angat at pag-urong ng iba’t ibang puwersa, na para bang isang political tide na hindi mapipigilan. Kung saan papunta ang agos na ito ay hindi pa malinaw, ngunit ang nakikita ng kasalukuyang mga observer ay isang panahon ng reconfiguration—isang yugto kung saan ang bawat salita, bawat presensiya, bawat pag-uusap ay nagbubukas ng tanong tungkol sa kung sino ang tunay na gumagalaw sa likod ng mga pangyayari.

Sa ganitong klima nagbubukas ang puwang para sa malalaking personalidad tulad nina Ramon Ang, Robin Padilla, at Chavit Singson upang magkaroon ng mas malaking papel bilang mga “stabilizers” o “connectors,” depende sa kung paano titingnan. Habang ang Palasyo ay abala sa sariling recalibration, ang mga nasa labas ng official government structure ngunit may malalakas na network ay nagiging mahalagang bahagi ng paghubog sa narrative ng bansa. Hindi nila kailangang magpahayag ng anumang mapangahas; sapat na minsan ang kanilang presensiya upang magbukas ng interpretasyon.

Sa huli, ang tunay na tanong ay hindi kung may malaking pagsabog na mangyayari, kundi kung paano pinipili ng bawat political faction ang kanilang magiging posisyon bago magsimula ang susunod na cycle ng eleksiyon. Sa pagitan ng lumalamig na alyansa, lumalakas na maneuvering ng local kingpins, at muling pagsulpot ng malalaking business personalities, malinaw na papasok ang bansa sa isa na namang yugto ng political uncertainty—ngunit kasabay nito ay oportunidad para sa mga naghahangad ng bagong kapangyarihan.

Kung ano man ang pinagmulan ng mga balitang kumalat—na tila may bigat ang bawat kilos ni Ramon Ang, na tila may bagong orbit sina Robin Padilla at Chavit Singson, na tila umaangat ang tahimik ngunit lumalawak na impluwensya ni VP Sara—ang lahat ng ito ay hindi indikasyon ng isang natatapos na administrasyon, kundi ng isang nagbabagong klima. Isang klima kung saan ang kapangyarihan ay hindi lang ipinagkakaloob, kundi pinagtatagpi-tagpi sa pagitan ng interes ng negosyo, pulitika, at publiko. At gaya ng maraming beses nang ipinakita sa kasaysayan ng bansa, ang ganitong yugto ang kadalasang nagtatakda ng direksiyon para sa mga darating na taon—maaaring hindi ngayon, ngunit tiyak na malalagyan ng marka ang susunod na mga eleksiyon at patakaran.