Nora Aunor: Bumuhos ang Luha sa Unang Gabi ng Burol ng SuperstarPilipinas, Nagluluksa sa Pagpanaw ni Nora Cabaltera Villamayor

Nagpatuloy ang dagundong ng lungkot at pangungulila sa unang gabi ng burol ng tinaguriang Superstar ng pelikulang Pilipino, si Nora Aunor. Sa gitna ng katahimikan at kandilang kumikislap, isang alaala ng isang alamat ang muling nabuhay sa bawat luha, yakap, at dasal na bumalot sa gabi.

Sa loob ng punong-punong chapel, naroon ang kanyang pamilya—sina Ian, Lotlot, Matet, Kenneth, at iba pang mahal sa buhay—na hindi napigilang maiyak habang binabalikan ang huling sandali ng kanilang ina. Ang mga tagahanga, ilan ay bumiyahe pa mula sa malalayong probinsya, ay nagbigay-pugay, hawak ang mga lumang larawan, plakang may pirma ni Ate Guy, at mga liham na puno ng pasasalamat.

Tahimik ngunit matindi ang damdamin ng bawat isa. Halos ramdam mo ang bigat ng alaala ni Nora sa bawat pagpasok ng panibagong batch ng mga taong dumadalaw. Para bang ang burol ay hindi lamang para sa isang artista, kundi para sa isang institusyon ng sining at kultura ng Pilipinas.

Walang engrandeng palabas. Walang engrandeng salita. Ngunit bawat luha na pumatak ay nagkuwento ng isang buhay na hinangaan, minahal, at itinuturing na bahagi ng kabataan ng maraming Pilipino.

Ang kanyang kabaong ay pinalibutan ng puting bulaklak, simple ngunit maringal—isang repleksyon ng kanyang pagiging totoo, makatao, at dakila sa puso ng masa.

Ayon sa pamilya, ang burol ay magtatagal ng ilang araw bago siya tuluyang ihatid sa kanyang huling hantungan sa Libingan ng mga Bayani—isang karangalang iginagawad lamang sa iilan, ngunit buong-buo niyang pinatunayan na karapat-dapat siya.

Habang lumilipas ang mga araw, isa lang ang malinaw: Hindi man nawala si Nora Aunor sa alaala ng mga Pilipino, ngayong gabi, sa unang gabi ng kanyang burol, muling napatunayan—ang Superstar ay hindi kailanman mamamatay sa puso ng bayan.

Kung gusto mong ipasok ito sa article, social post, script, o may iba pang angle ka gusto ko sulatin, sabihin mo lang.