Sa pagnanais na mabigyan ng magandang kinabukasan ang kanyang pamilya, marami sa ating mga kababayan ang nakikipagsapalaran sa ibang bansa, bitbit ang pag-asa at mga pangarap na minsan ay nagiging mitsa ng isang bangungot na hindi nila inaasahan. Ito ang kwento ni Mary Chris Alonso, isang 32-anyos na ina mula sa Batangas na ang tanging hangarin ay maiahon sa kahirapan ang kanyang asawa at dalawang anak. Sa likod ng matatamis na ngiti at pangako ng magandang buhay sa Saudi Arabia, hindi niya inakala na ang kanyang pagtapak sa lupain ng Riyadh ay magiging simula ng isang madilim na kabanata na susubok sa kanyang katatagan bilang tao at bilang isang ina. Ang kanyang kwento ay hindi lamang tungkol sa paghihirap, kundi isa ring patunay ng tapang sa gitna ng matinding takot at kawalan ng pag-asa.

Nang dumating si Mary Chris sa Riyadh noong Hunyo 2019, tila maaliwalas ang lahat nang salubungin siya ng kanyang mga amo na sina Nora at Mohammed. Sa una, ipinakita ng pamilya ang kabaitan na nagbigay ng kapanatagan sa loob ni Mary Chris, ngunit ang lahat ng ito ay isa lamang palang maskara. Sa paglipas ng mga araw, unti-unting lumabas ang tunay na kulay ng kanyang mga amo. Ang inaakala niyang trabaho na makakapagbigay ng ginhawa ay naging isang walang katapusang paggawa mula madaling araw hanggang hatinggabi. Halos wala siyang pahinga, at ang kanyang katawan ay nagsimulang bumigay dahil sa matinding pagod at kakulangan sa sapat na nutrisyon. Ang bawat pagkakamali, gaano man kaliit, ay may katapat na masasakit na salita at pananakit na dumurog sa kanyang pagkatao.

Ang sitwasyon ay mas lalo pang lumala nang ipagkait sa kanya ang karapatang magpahinga at makipag-ugnayan nang maayos sa kanyang pamilya. Naranasan niya ang pagmamalupit na tila walang katapusan, kung saan ang kanyang dignidad ay pilit na inaapakan. May mga pagkakataong ang simpleng aksidente sa gawaing bahay ay nagreresulta ng pisikal na pananakit sa harap mismo ng mga anak ng kanyang amo. Sa kabila ng takot at panginginig ng laman, tiniis ni Mary Chris ang lahat alang-alang sa kanyang mga anak na naghihintay sa Pilipinas. Ngunit dumating ang punto na ang kanyang takot ay napalitan ng determinasyon nang mapagtanto niyang maaaring hindi na siya makauwi ng buhay kung mananatili siya sa loob ng bahay na iyon. Ang kanyang pagtatagpo sa isang kapwa Pilipina na si Fatima ang naging susi upang mabuksan ang pinto ng pag-asa sa kanyang madilim na mundo.

Isang gabi ng Oktubre, sa tulong ng isang lihim na plano, isinagawa ni Mary Chris ang kanyang mapanganib na pagtakas. Habang mahimbing na natutulog ang kanyang mga amo, dahan-dahan siyang lumabas ng bintana bitbit ang kakarampot na gamit at ang kanyang pasaporte na matagal niyang itinago. Ang bawat hakbang papalayo sa bahay ay puno ng kaba, lalo na nang malaman niyang natunugan ng kanyang amo ang kanyang pagkawala gamit ang teknolohiya. Ang habulan sa kalsada ay tila eksena sa pelikula kung saan ang kanyang kalayaan ay nakasalalay sa bilis ng takbo ng sinasakyan niyang taxi at sa tulong ng isang estranghero na nagmalasakit sa kanya. Ang tensyon ay umabot sa sukdulan nang harangin sila sa isang checkpoint, kung saan nagkaharap sila ng kanyang amo na pilit siyang binabawi.

Ang laban ni Mary Chris ay hindi natapos sa kanyang pagtakas. Sa presinto, hinarap niya ang isang sistema na tila pabor sa mga makapangyarihan. Inakusahan siya ng mga gawa-gawang kaso upang baligtarin ang sitwasyon, isang taktika na madalas gamitin upang takutin ang mga manggagawang lumalaban. Gayunpaman, sa tulong ng embahada at ng mga taong naniwala sa kanya, nanindigan siya para sa kanyang karapatan. Ang kanyang pananatili sa shelter kasama ang iba pang mga biktima ng pang-aabuso ay nagbigay sa kanya ng lakas ng loob. Doon niya napatunayan na hindi siya nag-iisa at may kakampi siya sa labang ito. Ang bawat kwento ng pagdurusa ng kanyang mga kasama ay naging inspirasyon upang ipagpatuloy ang laban para sa hustisya.

Sa huli, ang katotohanan ang nanaig. Matapos ang ilang buwang pakikipagbuno sa legal na proseso at sa matinding emosyonal na pagsubok, nakamit ni Mary Chris ang kanyang kalayaan. Ang kanyang pag-uwi sa Pilipinas noong Disyembre ay naging isang madamdaming tagpo ng muling pagsasama ng isang pamilyang halos winasak ng pangarap na nauwi sa bangungot. Ang mahigpit na yakap ng kanyang mga anak ang pumawi sa lahat ng sakit at hirap na kanyang dinanas. Ang kwento ni Mary Chris ay nagsisilbing babala at inspirasyon—isang paalala na sa kabila ng dilim at pang-aapi, ang tapang at pananalig ang magsisilbing ilaw upang makamit ang