Sa isang liblib na baryo ng San Roque, kung saan ang hangin ay amoy dagat at putik ng palayan, may isang kwentong umukit sa puso ng marami. Ito ang kwento ni Elio Dalisay, isang siyam na taong gulang na batang ulila sa ina. Araw-araw, tuwing dapit-hapon, makikita si Elio sa sementeryo, nakaupo sa harap ng puntod ng kanyang inang si Maribel. Doon, sa ilalim ng papalubog na araw, inaawit niya ang kanyang pangungulila.

Ngunit sa halip na unawain, naging tampulan ng tukso si Elio sa kanilang lugar. Para sa mga kapitbahay tulad nina Aling Cora at Berto, ang kanyang ginagawa ay isang katatawanan. Tinatawag siyang “baliw” at sinasabing nagdadala ng malas ang kanyang pag-awit sa mga yumao. Ang masakit pa, pati ang sarili niyang kamag-anak na si Rogelio Velez ay pilit silang pinapaalis ng kanyang Lola Rosing sa kanilang maliit na kubo, inaangkin ang kapirasong lupang tinitirikan nila.

Sa kabila ng ingay ng pangungutya, nanatiling matatag si Elio sa tulong ng kanyang Lola Rosing, ang nag-iisang taong naniniwala sa kanya nang buong-buo. “Kumanta ka lang kung ‘yun ang nagpapagaan sa’yo,” ang laging paalala ng lola. Nariyan din si Ara, isang batang babae na dumadalaw din sa puntod ng kanyang ama, na naging kaibigan at tagapakinig ni Elio.

Ang takbo ng tadhana ay nagbago nang makilala ni Elio si Mang Lauro, isang retiradong band leader. Narinig ng matanda ang boses ni Elio—hindi perpekto, pero puno ng emosyon at kwento. Tinuruan siya ni Mang Lauro na huminga hindi lang para sa kanta, kundi para sa buhay. Ang kanyang talento ay napansin din ng isang talent scout na si Miss Selen, na nagbigay daan para makasali siya sa isang contest sa bayan.

Isinakripisyo ni Lola Rosing ang lahat, ipinagbili ang kanilang mga alagang manok at gamit para lang mapaaral at masuportahan si Elio sa kanyang pangarap. Bagama’t second place lang siya sa contest, naging susi ito para makakuha siya ng scholarship sa isang prestihiyosong arts high school sa lungsod. Mabigat man sa loob, kinailangan niyang lisanin ang San Roque at ang kanyang lola para sa isang mas magandang bukas.

Sa lungsod, hindi naging madali ang buhay. Dala ni Elio ang bigat ng pangungulila at ang pressure na magtagumpay para sa lola niya. Ngunit dumating ang pinakamasakit na balita—pumanaw si Lola Rosing habang siya ay nasa malayo. Umuwi si Elio na durog ang puso. Sa libing, nandoon pa rin ang mga mapanghusgang tingin at bulungan nina Rogelio at Ramonito, na tila walang pinipiling oras para manakit ng damdamin. Muntik nang sumuko si Elio, ngunit ang mga salita ni Mang Lauro at ang huling sulat ng kanyang lola ang nagbigay sa kanya ng lakas para bumangon. “Ang boses mo ang buhay mo,” habilin ng kanyang lola.

Bumalik si Elio sa lungsod bitbit ang bagong tapang. Lumipas ang mga taon, at dahan-dahan niyang inukit ang kanyang pangalan sa mundo ng musika. Hindi siya naging “instant superstar,” kundi pinaghirapan niya ang bawat hakbang. Isang kanta niya, ang “Kandila sa Hapon,” na alay sa kanyang ina at lola, ang naging viral at tumagos sa puso ng sambayanan. Nakilala siya hindi lang bilang isang singer, kundi isang storyteller na ang bawat awit ay may kaluluwa.

Nang maging matagumpay at may kakayanan na, pinili ni Elio na bumalik sa San Roque. Pero hindi para maghiganti. Bumalik siya para magpatayo ng “Dalisay Music and Learning Center”—isang lugar para sa mga batang may pangarap pero walang kakayanan, tulad niya noon.

Sa kanyang pagbabalik, yumuko sa hiya ang mga dating nang-api sa kanya. Si Rogelio, na ngayon ay matanda na at naghihirap, ay tinanggap ni Elio bilang trabahador sa center. Si Ramonito, na dating bully, ay naging volunteer. Pinatunayan ni Elio na ang tunay na ganti ay ang pagpapatawad at pagtulong.

Sa huli, sa harap ng kanyang mga kabarangay, inawit muli ni Elio ang kantang dating tinatawanan nila. Pero ngayon, wala nang tumatawa. Lahat ay nakikinig, lumuluha, at pumapalakpak. Ang sementeryo na dating lugar ng kanyang lungkot ay naging saksi sa kanyang tagumpay. Ang batang dating kumakanta sa puntod ay nagbigay ng bagong liwanag at pag-asa sa buong baryo ng San Roque.