Sa gitna ng init ng araw at bigat ng trabaho, bihira ang araw na may sorpresa para sa isang delivery rider. Kadalasan, puro reklamo, pagod, at mahabang pila sa kalsada ang kanyang kaharap. Ngunit para kay Jomar, isang 27-anyos na truck delivery rider, ang isang simpleng delivery na akala niya’y ordinaryo lang—ay magiging simula pala ng pinakamalaking pagbabago sa buhay niya.

Maaga pa lang ay nasa daan na si Jomar. Sanay na siya sa hirap: maliit na sahod, walang overtime pay, at halos araw-araw late umuuwi dahil sa traffic. Pero tinitiis niya ang lahat para sa ina niyang may iniindang sakit at sa bunsong kapatid na nag-aaral pa. Isa lang ang pangarap niya—na balang araw, makaalis sa ikot ng kahirapan. Hindi niya alam, paparating na pala ang pagkakataong iyon.

Bandang hapon, nakatanggap siya ng delivery assignment na hindi pangkaraniwan: isang malaking order mula sa isang sikat na subdivision na kilalang tirahan ng milyonaryo at mga kilalang personalidad. Nakasulat pa sa resibo ang pangalan ng recipient—Don Ernesto Alcaraz, isang matandang bilyunaryong kilalang mailap at bihirang makipag-usap kahit sa sariling staff.

“Sigurado ka bang dito talaga ang delivery ko?” tanong ni Jomar sa guard nang makarating siya sa gate.

“Yup, ikaw nga ang inaantay. Mauuna ka sa likod, pero sinabi ni Don Ernesto na pumasok ka sa main entrance. Gusto raw niyang personal mong ihatid.”

Nagtaka si Jomar. Delivery rider siya—hindi normal na pinapapasok sila sa main entrance ng isang mansyon, lalo pa ng isang bilyunaryo. Pero sumunod siya. Pagpasok niya, para siyang nalula: malawak na hardin, fountain, mamahaling sasakyan, at mansion na parang galing sa pelikula.

Pagkatok niya sa pintuan, hindi kasambahay ang bumungad… kundi si Don Ernesto mismo. Payat, maputi ang buhok, at halatang mahina na ang katawan. Ngunit kakaiba ang mga mata nito—may lungkot, pagod, at tila naghahanap ng sagot.

“Ikaw ba si Jomar?” tanong ng matanda.

“Opo, Sir. Delivery po. Pasensya na po kung nadelay nang kaunti.”

Imbes na kunin agad ang order, nagpakita ang matanda ng isang mahina ngunit taos-pusong ngiti.

“Pasok ka muna. May gusto akong sabihin bago mo umalis.”

Bagama’t kinakabahan, pumasok si Jomar. Sa loob ng mansyon, damang-dama ang yaman—pero may kakaibang katahimikan, tila walang anumang sigla. Naupo ang matanda at pinaupo rin si Jomar sa tapat niya.

“Alam mo,” panimula ni Don Ernesto, “ako ay may anak na matagal nang hindi umuuwi. Hindi namin mapagkasundo ang buhay, hanggang sa tuluyan na kaming nagkalayo. Limang taon na… at mula noon, mag-isa na ako dito. Ni hindi ko na maalala ang huling beses na may nakausap ako nang matagal.”

Tahimik na nakinig si Jomar.

“Pero bakit ako?” tanong niya.

Ngumiti ang matanda, tila nanghihinang bumalik sa alaala.

“Dahil ikaw ang kamukha niya. Parehong-pareho. Ang lakad, ang tindig, pati ang boses. Kaya noong nakita ko ang pangalan mo sa delivery record, hindi ko alam kung bakit… gusto lang kitang makilala.”

Nagulat si Jomar. Hindi niya alam kung ano ang isasagot.

“Alam kong nakakatuwa itong pakinggan,” sabi ng matanda, “pero hindi ko na alam kung buhay pa siya, kung masaya ba siya… o kung galit pa rin siya sa akin.”

May parte kay Jomar na naantig sa sinabing iyon. Naalala niya ang sariling ama—umalis sila nang bata pa siya at hindi na bumalik. “Siguro po,” mahinahon niyang sagot, “may mga taong umaalis hindi dahil ayaw nila, kundi dahil hindi nila alam paano bumalik.”

Tumigil sandali ang matanda, parang tinamaan. At doon nagsimula ang isang oras na mahaba ngunit tapat na pag-uusap. Tungkol sa pamilya. Sa pagkakamali. Sa pagsisisi. Sa mga taong hindi na bumalik. Sa mga bagay na sana sinabi bago pa naging huli ang lahat.

Nang aalis na si Jomar, pinigilan siya ni Don Ernesto.

“May hinihiling ako sa’yo,” sabi ng matanda. “Kung hindi mo mamasamain… bumalik ka dito bukas. Hindi bilang rider, kundi bilang kausap.”

Hindi alam ni Jomar kung bakit, pero pumayag siya.

Sa sumunod na mga araw, bumabalik siya sa mansyon. Nagiging mas masigla si Don Ernesto sa tuwing dumarating siya. Nakikinig sila sa lumang musika, nagkukwentuhan, minsan sabay kumakain. At unti-unti, naramdaman ni Jomar na para siyang apo o anak na matagal hinintay ng matanda.

Isang linggo ang lumipas bago nangyari ang hindi niya inaasahan.

Tinawag siya ng abogado ni Don Ernesto.

“May iniwan po siyang sulat para sa inyo,” sabi nito. Nang buksan ni Jomar, halos mawalan siya ng hininga.

Nakasulat:

“Salamat, Jomar. Hindi mo alam kung gaano mo ako binuhay muli.
Kung hindi ko man makita ang tunay kong anak, nakita ko naman ang kabutihang dapat ay naituro ko sa kanya.
Ang mansyon ay hindi para sa akin. Kung may karapat-dapat magpagpatuloy nito, ikaw iyon—ang taong pumasok dito na walang hinihingi, at umalis na may dalang kabutihan.”

Kasunod nito ang pormal na dokumento: ipinamana sa kanya ng matanda ang isang bahagi ng ari-arian—hindi buong mansyon, ngunit sapat upang mabago ang buong buhay niya at ng kanyang pamilya.

Hindi na niya nakita si Don Ernesto. Isang araw, nagising na lang ang lahat sa balitang pumanaw na ito sa pagtulog—nakangiti, ayon sa caretaker.

At si Jomar? Isang simpleng delivery rider na minsan pumasok sa isang mansyon dahil sa trabaho. Pero lumabas na may bagong direksyon, bagong tahanan, at bagong pamilya, kahit na ang nag-iwan nito ay isang estrangherong minsan lang niya nakilala… pero minahal siya na parang tunay na anak.