May mga sugat na hindi nakikita ng mata—mga sugat na tinatakpan ng ngiti, ngunit ang kirot ay hindi matatawaran. Ganito ang buhay ni Elara, isang babaeng buong pusong nagmahal ngunit sinuklian ng pagkawasak. Sa loob ng limang taon ng pagsasama nila ng asawang si Ramil, paulit-ulit niyang narinig ang pangungutyang nagdulot sa kanya ng unti-unting pagkapira-piraso.

“Wala kang silbi. Hindi ka makabuo,” iyan ang linyang paulit-ulit na ibinabato sa kanya ni Ramil tuwing umuuwi itong lasing at galit sa buong mundo. Sa kabila ng mga insulto at pananakit, pilit pa ring kumakapit si Elara, umaasang balang araw ay babalik ang kabaitang minsang ipinakita ng lalaking pinakasalan niya.

Ngunit umabot din sa sukdulan ang lahat.
Isang gabi, habang malakas ang ulan sa labas, tinabig siya ni Ramil palabas ng kanilang mismong pintuan. Ang boses nito ay puno ng galit at poot.

“Lumayas ka! Hindi ko kailangan ng babaeng walang kayang ibigay!”

Hindi na siya nakahingi ng paliwanag. Hindi na niya nakuha ang mga gamit niya. Basang-basa at nanginginig, naglakad siya sa gitna ng malamig na gabi nang walang direksyon. Ang tanging dala niya ay ang sakit na matagal na niyang kinakain araw-araw.

Nang mapagod ang kanyang mga paa, naupo siya sa gilid ng isang lumang bus stop. Tumulo ang luha niya nang hindi niya mapigilan ang bigat ng nangyari. Hindi niya alam kung saan pupunta. Wala siyang pera. Wala siyang pamilya. At sa puntong iyon, pakiramdam niya ay wala na rin siyang halaga.

Hanggang may humintong itim na sasakyan sa tapat niya.

Bumukas ang pinto at lumabas ang isang lalaking matangkad, naka-suit, at halatang hindi ordinaryong tao. Pero higit sa lahat, mababakas agad ang pag-aalala sa mga mata nito.

“Miss? Ayos ka lang ba?” tanong niya, may halong pagdududa at paggalang.

Hindi agad nakasagot si Elara. Ngunit nang makita ng lalaki ang mga pasa sa braso at ang namumugtong mata nito, marahan siyang inalalayan paakyat sa sakay.

“Ako si Cael,” wika niya. “Kung kailangan mo ng tulong, ligtas ka rito.”

Hindi niya alam kung dapat siyang magtiwala. Pero sa unang pagkakataon matapos ang maraming taon, may boses na muling nagsabing ligtas siya. Sumunod siya, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa pag-asang may liwanag pa kahit kaunti.

Sa loob ng sasakyan, nakita niya ang batang nakaupo sa likod—mga anim na taong gulang, maamo ang mukha, may hawak na maliit na stuffed bunny. Ngumiti ang bata sa kanya, parang walang takot o pag-aalinlangan.

“Hi, Ate,” sabi nito. “Bakit ka umiiyak?”

Napangiti si Elara sa kabila ng kanyang pagkapira-piraso.
“May nangyari lang,” sagot niya.

“Don’t worry. Daddy helps people,” bulong ng bata.
At doon niya nalaman—si Cael ay hindi basta lalaki. Siya pala ang CEO ng isang kilalang kumpanya at solo parent sa anak nitong si Nova.

Dinala nila si Elara sa isang condominium building. Hindi ito marangya sa pagyayabang, ngunit halatang pinag-isipan at pinahusay. May guwardiyang agad na nagbukas ng pinto at marahang nagtanong, “Good evening, sir. Guest?”

“Someone who needs a safe place,” sagot ni Cael.

Habang nasa loob na sila, inalok siya ng mainit na tsaa at kumot. Walang tanong. Walang panghuhusga. Walang pang-uusisang nakasanayan na niyang tanggapin mula sa iba.

Ilang araw siyang hindi makapaniwalang may taong nagmalasakit sa kanya sa paraang hindi niya inaasahan. Doon niya unti-unting nalaman na si Cael ay minsang naulila sa asawa dahil sa aksidente, at simula noon, mag-isa niyang inalagaan si Nova habang pinapatakbo ang kanilang negosyo.

“Hindi ko hinayaang kainin ako ng galit,” sabi ni Cael minsang magkausap sila sa veranda. “Pero hindi rin ako nagkulang sa pagharap sa sakit. Kung tutuusin, iyon ang nagturo sa akin na mas maging mabuti.”

Nang lumalim ang samahan nila, unti-unti ring natuklasan ni Cael ang buong kuwento ni Elara—kung paano siya pinahiya, pinagbintangan, at pinalayas dahil may iniilusyon ang asawa niyang siya raw ang baog. Ngunit nang makapasok siya sa isang bagong life program para sa mga survivor ng marital abuse—na mismong kompanya ni Cael ang nagpopondo—nakita sa test na wala siyang problema. Hindi siya baog.

At ang tunay na may diperensya ay ang lalaking itinaya niya ang puso at buhay.

Nalaglag ang luha ni Elara habang hawak ang papel ng resulta. Ilang taon siyang inalipusta, pinagmumukhang walang kwenta, itinulak palayo—at ngayon, hawak niya ang katotohanang hindi niya kailanman kasalanan ang lahat ng pang-iinsulto.

Isang hapong tahimik, habang magkausap sila ni Cael, tinanong siya nito nang may lambing at paggalang.

“Elara… kung handa ka na, sumama ka sa akin. Hindi bilang utang na loob, kundi bilang taong karapat-dapat magmahal at mahalin.”

Hindi niya agad nasagot. Hindi dahil takot siya—kundi dahil tinimbang niya ang sarili. Ang kahapon niya ay puno ng pasa at luha. Ngunit ang harap niya ngayon ay tunay na pag-aaruga at respeto. Isang bagong simula.

At nang hawakan niya ang kamay ni Cael, doon niya naramdaman ang kapayapaan na matagal nang nawala sa puso niya.

Hindi pa tapos ang laban ni Elara. Hindi pa niya alam ang magiging bukas. Ngunit sa unang pagkakataon, may direksyon ang mga hakbang niya. May tahanan siyang hindi na kailangang iwan. At may taong handang samahan siya—hindi para kontrolin, kundi para alalayan.

At sa likod ng lahat, narinig niyang muli ang tinig ng batang si Nova.

“Daddy, is she staying?”

Ngumiti si Cael.
“Tanging siya ang makakasagot niyan.”

Ngumiti rin si Elara. At sa wakas, hindi na takot ang namayani.

Pag-asa na.