Matagal nang hinihintay ng batch sila ang malaking high school reunion na gaganapin sa isang mamahaling events place sa Maynila. Matapos ang mahigit sampung taon, sabik ang karamihan na muling makita ang dating mga kaklase—ang mga dating masayahin, tahimik, sikat, at maging ang mga madalas laitin noon.

Pero may isang pangalan na agad naging paksa ng usapan ilang linggo bago ang event: si Jules.

Tahimik, hindi kilala noon, laging nasa likod ng classroom, may lumang bag, at walang pambili ng kahit simpleng school project. Marami ang nangungutya sa kanya noon, at kahit sa chat group ng reunion, ramdam pa rin ang pangmamaliit.

“Wala naman siyang ambag.”
“Baka humingi pa ‘yan ng libre pag nagreunion.”
“Gagawa lang siyang sagabal.”

At ang pinakamasakit pa: may nagmungkahi pang alisin siya sa listahan para daw “hindi bumaba ang quality” ng reunion.

Tahimik lang si Jules. Wala siyang sagot, wala siyang reklamo. Pero may isang bagay na totoo: hindi nila alam kung sino na siya ngayon.

Dumating ang araw ng reunion. Maraming naka-formal, iba may mamahaling kotse, at halatang ipinagmamalaki ang career at buhay na meron sila. Ngunit nang pumasok si Jules sa venue, parehong tao pa rin siya—simple ang suot, walang mamahaling relo, walang maiingay na pagpapakilala.

Agad siyang nilapitan ng ilang dati niyang kaklase, hindi para batiin—kundi para maliitin.
“Uy, Jules! Buti nakapunta ka.”
“May pambayad ka ba? Hindi pa bayad ang slot mo.”
“At least naisip mong sumipot.”

Nagkatinginan ang iba, halatang naaaliw sa pang-aalipusta.

Pero bago pa man makasagot si Jules, lumapit ang event coordinator sa kanila.
“Sir Jules, nandito na po ang executive team. We’re ready for your final go signal.”

Napakunot ang noo ng lahat.
“Final go signal? Para saan?” tanong ng isa.

Ngumiti si Jules, hindi mayabang—kalmado lang.
“Ako po ang nag-sponsor ng buong event. Lahat ng ito—venue, catering, lights, sounds—lahat.”

Tahimik. Walang kumibo.

Hindi makapaniwala ang batch nila. Paano? Bakit? Sino ba talaga si Jules?

At doon nagsimulang magpaliwanag ang event coordinator habang ipinapakita ang listahan ng sponsors:
“Si Mr. Jules Santiago po, CEO ng isa sa pinakamalaking tech companies sa bansa. Siya rin po ang nag-donate ng scholarship fund para sa school ninyo.”

Parang sumabog ang tahimik na venue.

Ang dating pinagtatawanan, ang batang iniiwasan noon dahil “walang pera,” ang sinasabihan nilang walang ambag—siya ngayon ang mismong nagbuo ng reunion na pinagmamalaki nila. Siya ang dahilan kung bakit ito naging engrande at matagumpay.

Napayuko halos lahat, lalo na ang mga unang nambastos sa kanya.

Lumapit si Carla, dating class president na nanguna sa pang-aapi sa chat.
“Jules… sana sinabi mo man lang.”

Ngumiti si Jules, mabait pa rin tulad ng dati.
“Walang kailangang ipangalandakan. Hindi ko naman goal na ipahiya ang kahit sino. Gusto ko lang na magkaroon tayo ng reunion na masaya, kasi minsan lang mangyari ‘to.”

At doon, unti-unting nagbago ang tingin nila sa kanya. Hindi dahil mayaman siya—kundi dahil mas pinili niyang maging mabuti kahit may kapangyarihan na siyang ipahiya ang lahat ng nambastos sa kanya noon.

Nagpatuloy ang gabi. May tawanan. May iyakan. May mga nag-sorry. May mga nagpakumbaba. At si Jules? Tahimik lang, pero ngayong gabi, hindi na siya ang dating batang tinatawag na walang ambag.

Siya ang taong nagpapaalala sa lahat na:
Hindi kayang sukatin ng pera, hitsura, o popularidad ang tunay na halaga ng isang tao. At minsan, ang pinakamahinahon sa silid noong high school ang siya palang magiging pinakamatatag at pinakamalayo ang mararating.