Sa isang malamig na gabi sa lungsod, naglalakad sa makipot na eskinita si Mara, isang batang babae na halos mawalan na ng pag-asa. Hawak niya ang maliit na anak, si Lila, na nanginginig sa lamig at gutom. Ang kanilang tanging takas mula sa malamig at maduming kalsada ay ang isa’t isa. Walang kumakaling sa kanila, walang nag-aalok ng tulong—hanggang sa dumating si Gabriel, isang lalaking kilala sa lungsod bilang milyong may-ari ng negosyo, ngunit sa pagkakataong iyon, tila isa lamang ordinaryong lalaki na naglalakad sa gabi.

Habang nilalakad niya ang eskinita, napansin ni Gabriel ang batang babae na nakaupo sa tabi ng basurahan, may takot at pagod na nakaukit sa mukha. Agad siyang lumapit, at sa kanyang puso, nakaramdam ng kakaibang pagkakakilanlan—hindi lang sa hirap ng buhay, kundi sa tapang na ipagpatuloy ito sa kabila ng lahat.

“Anak, ayos ka lang ba?” tanong niya, mahinahon. Hawak ni Mara ang anak, at may takot sa tinig niya. “Sino ka po?”

Ngumiti si Gabriel nang may pag-unawa. “Isa lang akong tao na nais tumulong.” Hindi siya nagpakilala agad, sapagkat ang mahalaga sa kanya ay ang kaligtasan ng dalawa. Inalok niya silang magpainit sa kanyang kotse, at sa loob ng ilang minuto, unti-unti silang nakaramdam ng init at kaligtasan.

Sa loob ng mga sumunod na araw, naging malinaw sa kanya na hindi ito simpleng batang babae. Kahit sa kahirapan, may tapang at determinasyon si Mara na protektahan ang anak. Nakita ni Gabriel ang kanyang potensyal at ang kanyang malasakit bilang ina. Sa pamamagitan ng kanyang koneksyon, nagbigay siya ng pansamantalang tirahan, pagkain, at tulong medikal para sa bata at sa anak.

Ngunit hindi lang iyon ang nagbago sa kanilang buhay. Si Gabriel, sa pakikipag-usap kay Mara, ay naantig sa kanyang kwento—kung paano, sa kabila ng kahirapan at pangungulila, pinipilit ng dalaga na magpatuloy para sa kanyang anak. Naisip niyang ang tunay na kayamanan ay hindi nasusukat sa pera, kundi sa pusong handang tumulong at magmahal.

Sa paglipas ng ilang linggo, tinulungan ni Gabriel si Mara na makahanap ng permanenteng tirahan, enrolment sa eskwela ng kanyang anak, at kahit ng maliit na negosyo para sa kanya. Ang batang babae na minsang nanginginig sa lamig ay unti-unti nang nakararamdam ng seguridad at pag-asa.

Ngayon, ang kwento ni Mara at Lila ay hindi lamang kwento ng kalungkutan at pakikibaka. Ito ay kwento ng kabutihang nagmumula sa hindi inaasahang lugar, ng buhay na nabago sa pamamagitan ng simpleng pag-unawa at malasakit. Minsan, ang isang kilos ng kabutihan—kahit mula sa isang estranghero—ay sapat na para baguhin ang kapalaran ng iba.

Sa bawat pagtingin ni Mara kay Lila, hindi na niya nakikita ang malamig at maduming kalye bilang kanilang tahanan. Nakikita niya ang posibilidad, ang pag-asa, at ang pangarap na dati’y tila imposibleng maabot—at sa likod ng pagbabagong iyon, isang tao ang nagpakita ng liwanag sa kanilang madilim na mundo.