Matapos ang magkakasunod na rally sa iba’t ibang lugar sa bansa, umingay ang social media sa maiinit na palitan ng opinyon tungkol sa estado ng suporta para kay Pangulong Ferdinand “Bongbong” Marcos Jr. at Pangalawang Pangulong Sara Duterte. Hindi man malinaw kung gaano kalaki o kaliit ang aktwal na bilang ng mga dumalo, ang sigaw ng netizens ay mas malakas pa kaysa anumang ingay sa kalsada. Mula sa Facebook hanggang TikTok, tuloy ang matinding diskusyon—may mga nagdiriwang, may nang-aasar, may nadidismaya, at marami ang nagtatanong kung saan nga ba talaga papa­punta ang pulso ng publiko.

Sa bawat viral video ng rally, makikita ang magkaibang interpretasyon ng mga tao. Para sa ilan, indikasyon daw ito na solid pa rin ang suporta kay Pangulong Marcos. Para naman sa kabilang panig, malakas ang paniniwalang humihina ang dating matatag na puwersa ng kanyang mga kritiko, pati na rin ang ilang tagasuporta ng iba pang personalidad sa politika. Ngunit kung may isang bagay na malinaw, ito’y ang walang humpay na interes ng publiko sa dinamika sa pagitan ng administrasyon at ng kampo ni VP Sara Duterte.

Maraming netizens ang nagkomento na tila mas lumalayo ang distansya ng dalawang pinakamataas na opisyal ng bansa. Mula sa mga isyung hindi pagkakatugma sa ilang polisiya hanggang sa pagkakawatak-watak ng kani-kanilang supporters, bawat kilos nila ay sinusuri ng publiko. Ang social media, na dati’y pangunahing plataporma ng pagkakaisa ng mga kampo, ay nagiging larangan ngayon ng argumento, parunggit, at matinding pagdedebate.

Sa gitna ng ingay, may naglalabasang opinyon na tila humihina ang sigla mula sa ilang sektor ng dating matitinding tagasuporta, partikular sa mga kilalang kritiko ng kasalukuyang gobyerno. Hindi man ito pormal na datos, ang dami ng komento at pagkalat ng mga content tungkol dito ay patunay na mas malaki ang epekto ng perception kaysa numero. Sa politika, ang nararamdaman ng publiko ay madalas na mas mabigat pa kaysa sa mismong nangyayari sa likod ng mga opisyal na pahayag.

Kapansin-pansin din ang paglapag ng mga personal na saloobin ng ilan na dating aktibong nagtatanggol sa kanilang iniidolong lider. May mga nagsasabing tila “pagod na sila,” may nagsasabing “kanya-kanya na,” at may ilan ding nananatiling buo ang paniniwala na walang nagbabago—maliban sa mas bumibigat na pressure sa online at offline na mundo. Ang tensiyon sa social media ay nagiging sukatan ng emosyon, hindi lamang ng impormasyon.

Pero mahalagang tandaan na ang mga rally at social media reactions ay hindi kailanman kumakatawan sa buong populasyon. Imbes, inilalantad lamang nito kung gaano ka-engaged ang publiko sa mga kaganapang politikal. Ipinapakita rin nito na ang relasyon ng Pangulo at Pangalawang Pangulo—na minsang simbolo ng pagkakaisa—ay patuloy na sinusubaybayan at pinupulaan, depende sa anggulo at paniniwala ng tumitingin.

Sa kabila ng ingay, ang tanong ng marami ay nananatiling bukas: magpapatuloy ba ang pagkalas ng ilan sa mga personalidad na dati’y magkakampi, o isa lamang itong yugto ng natural na pagbabago sa politika? May mga naniniwalang hindi dapat binibigyan ng labis na bigat ang mga social media reactions, ngunit para sa iba, ito na raw ang tunay na sukatan ng pananaw at sentimyento ng kabataan, manggagawa, at mga komunidad na dati’y tahimik lamang sa usaping pampulitika.

Habang patuloy na umiikot ang diskusyon, isang bagay ang sigurado: ramdam na ramdam ng publiko ang tensyon, at ginagamit ng bawat kampo ang lakas ng social media upang patatagin ang kanilang naratibo. Ang bawat rally, bawat viral post, at bawat matapang na komento ay nagiging bahagi ng mas malaking kuwento—ang kuwento ng patuloy na pagbabagong pampolitika sa bansa.

At sa huli, ang tanong ay hindi na lamang kung sino ang mas maraming supporters, kundi kung paano hinuhubog ng damdamin, perception, at social media ang kinabukasan ng pampulitikang dinamika sa Pilipinas.