Sa isang tahimik na subdivision sa Bulacan, isang insidente ang yumanig sa komunidad—isang pangyayaring nagpapatunay na minsan, ang pinakamalaking panganib ay maaaring manggaling mismo sa loob ng tahanan. Isang pamilyang matagal nang namumuhay nang payapa ang nakaranas ng hindi inaasahang trahedya matapos mabunyag ang lihim na ikinukubli ng kasambahay na higit isang taon na nilang pinagkatiwalaan.

Nagsimula ang lahat sa simpleng pagnanais ng mag-asawang Reyes na magkaroon ng dagdag na tulong sa bahay. Dahil parehong abala sa trabaho, minabuti nilang kumuha ng kasambahay na ipinakilala ng isang kakilala. Tahimik, masipag, at mukhang maayos kausap—ito ang unang impresyon nila kay Lani, ang babaeng tila ba mabait at walang masamang hangarin. Sa loob ng ilang buwan, naging maayos ang takbo ng lahat. Si Lani ang nag-aalaga sa mga bata, naglilinis ng buong bahay, at tila masipag sa paggawa ng anumang responsibilidad.

Ngunit habang tumatagal, unti-unti nilang napapansin ang mga kakaibang kilos nito. Nagsisimula itong magtagal sa silid ng amo kahit wala namang malinaw na ginagawa doon. Minsan ay nahuhuli nila itong tila may hinahanap sa mga drawer at cabinet, dahilan para magtaka ang mag-asawa. Ngunit sa halip na agad maghinala, pinili nilang magtiwala pa rin, iniisip na baka naghahanap lamang ng gamit o nag-aayos ng kalat.

Isang gabi, nang makauwi nang mas maaga ang ginang ng bahay, napansin niyang nakabukas ang ilaw sa kwarto nilang mag-asawa. Tahimik siyang lumapit, iniisip na maaaring ang anak niya ang pumasok. Ngunit laking gulat niya nang makita si Lani—hindi naglilinis, hindi nag-aayos—kundi may hawak na maliit na supot, nag-iipon ng mga alahas at cash mula sa aparador.

Nanlaki ang mga mata ng ginang. Agad itong napatigil at nang matiyak na hindi siya nagkakamali, dahan-dahan niyang tinanong ang kasambahay kung ano ang ginagawa nito. Nanginginig si Lani, halatang hindi handa sa pagkakahuli. Ang dating tahimik at maamong mukha ay napalitan ng isang ekspresyon ng takot at pagkataranta. Sinubukan nitong magpaliwanag, ngunit halata ang pagkalito at walang matino o maayos na dahilan.

Tinawag ng ginang ang kanyang asawa, at doon na tuluyang nabunyag ang katotohanan. Ayon sa mag-asawa, ilang beses na palang may nawawalang gamit—mga maliliit na bagay na hindi agad napapansin—pero lagi nilang itinuturing na simpleng pagkakamali ng paglalagay o pagkalimot. Hindi nila naisip na unti-unti na pala silang niloloko ng taong pinaghirapan nilang pagkatiwalaan.

Nang isagawa ang mas malalim na imbestigasyon, natuklasang matagal na itong may modus. Ilang beses na itong nagtrabaho sa iba’t ibang pamilya at pare-pareho ang estilo—magpapakabait sa simula, magtatamo ng tiwala, at pagkatapos ay sisimulan ang pagnanakaw nang paunti-unti hanggang tuluyan nang makapag-ipon ng malaking halaga bago magdesisyong tumakas.

Ngunit dahil sa mabilis na aksiyon ng pamilya Reyes, hindi nakalayo si Lani. Inamin niya ang lahat, pati ang mga nauna pa niyang nabiktima. Dahil sa bigat ng sitwasyon, agad siyang isinuko sa mga awtoridad upang harapin ang kaso. Ang dating payapang pamilya ay napuno ng kaba, galit, at panghihinayang—hindi lang dahil sa mga nawalang gamit, kundi dahil sa tiwalang binasag nang walang pag-aatubili.

Ang insidenteng ito ay nagsilbing babala sa maraming tao: hindi lahat ng maamo ang anyo ay kasing-linis ang intensyon. Sa panahon ngayon, ang tiwala ay dapat iginagawad nang may pag-iingat, lalo na sa loob ng sariling tahanan kung saan dapat pinakamaligtas ang pamilya.

Ngayon, nananatiling determinado ang pamilya Reyes na ibahagi ang kanilang karanasan hindi para manakot, kundi para magpaalala—na may mga taong kayang suotin ang maskara ng kabutihan upang makalusot sa depensa ng mga walang muwang. At sa huli, ang pag-iingat ay hindi lang panglabas na seguridad; ito rin ay tungkol sa pagiging mapanuri sa mga taong pinapapasok sa ating buhay.