Sa bawat paaralan, may estudyanteng tahimik lang, hindi napapansin, at madalas binabansagan ng kung anu-anong pangalan. Para kay Alena, iyon ang realidad araw-araw. Habang ang mga kaklase niya’y nakikipagbiruan at naglalaro, siya naman ay naglalako ng mais sa campus upang makatulong sa pamilya. Hindi dahil gusto niya, kundi dahil kailangan.

Habang ang iba’y may baong mamahalin, si Alena’y may dalang bayong at maliit na kahon na puno ng mais na pilit niyang itinitinda bago mag-klase, sa recess, at pagkatapos ng huling bell. Sanay siyang tawagin ng mga kaklase na “Mais Girl,” “Tindera,” o minsan, “Pulubi.” Tinatanggap niya ang lahat nang tahimik, dahil para sa kaniya, ang pag-aaral at pagbangon sa hirap ang tunay na laban.

Pagkalipas ng sampung taon, nang tumunog ang mensahe sa kaniyang lumang cellphone, hindi niya inasahan ang nilalaman: Class Reunion. Special Invitation.
Hindi siya makapaniwalang naalala pa siya ng batch nila. Pero habang binabasa niya ang mensahe, may kakaibang kirot na sumiksik sa dibdib niya. Sino ba naman siya para maimbitahan? Ang dalagang noon ay pinagtatawanan, minamaliit, at madalas inaapi?

Ngunit sa kabila ng pagdududa, isang boses sa loob niya ang nag-udyok: Pumunta ka. Hindi dahil kailangan mo sila. Kundi dahil hindi mo na kailangang magtago.

Sa araw ng reunion, suot ni Alena ang pinakasimple niyang bestida. Hindi designer, hindi mamahalin—pero malinis, maayos, at may dignidad. Pagpasok pa lang niya sa venue, ramdam na ramdam niya ang mga matang nakatitig. May nagbulungan. May kumindat sa isa’t isa na para bang inaasahan na nila ang magiging palabas.

Sa gitna ng magarang hall, may isang grupo ng dating kaklase ang lumapit. Ang mga kilalang bully noon—sina Trina, Marco, at Lyle. Ngumiti sila nang mapait, ‘yong ngiting puno ng pangungutya.
“Oh, dumating ka pala,” ani Trina. “Akala namin busy ka sa pagtitinda ng mais.”
Tumawa ang grupo. May ilan pang lumingon at sumabay sa halakhak.

Hindi nagsalita si Alena. Tumayo siyang tuwid, huminga nang malalim, at ngumiti nang magaan.
“Matagal ko na pong hindi ginagawa iyon,” sagot niya.

“Talaga?” bulalas ni Marco. “So… ano ka na ngayon? Vendor supervisor?” Muling nagtawanan ang grupo.

Pero bago pa man lalo itong humaba, biglang huminto ang musika. Umakyat sa entablado ang campaign moderator ng event—isang lalaki, matangkad, pormal, at pamilyar.
Pagtingin ni Alena, halos natigilan siya.

Si Ethan.

Ang tahimik na transferee noon na palaging nakaupo sa dulo ng classroom. Ang tanging hindi tumawa sa kaniya. Ang minsang bumili ng dalawang piraso ng mais kahit alam niyang busog. Ang nag-iisang nagsabi sa kaniya noon: Huwag mong ikahiya ang paraan mo para mabuhay.

Ngayon, heto siya. Suot ang Amerikana. Hawak ang mikropono. At may titulong nakasabit sa screen sa likod niya: CEO – Haldren Tech Solutions Asia.

“We invited someone special tonight,” panimula ni Ethan habang nakatingin diretso kay Alena.
“Someone na noon pa man ay hinangaan ko—hindi dahil sa estado niya sa buhay, kundi sa tapang at pagsusumikap niya. Sa totoo lang… kung hindi dahil sa kaniya, hindi ako magiging kung sino ako ngayon.”

Nagbulungan ang buong hall.
Sino kaya iyon?

At sa harap ng lahat, itinaas ni Ethan ang kamay at itinuro si Alena.

“Si Alena Cruz—ang babaeng hindi nahiya sa trabaho, hindi sumuko sa pag-aaral, at nagsilbing inspirasyon sa akin noong panahong akala kong wala akong halaga. Kayo man ay natawa sa kaniya noon… pero siya ang nagturo sa akin kung ano ang tunay na dignity.”

Natahimik ang lahat.

Si Trina. Si Marco. Si Lyle. Lahat sila’y hindi makapagsalita.

Lumapit si Ethan kay Alena habang pumapalakpak ang buong hall.
“At ngayon,” pagpapatuloy niya, “ako naman ang magpapakilala sa kaniya nang tama.”

Muling nagbukas ang screen.
At sa pagkagulat ng lahat, lumabas ang pangalan ni Alena:

ALENA CRUZ – Founder & COO, CRESMA FOODS INC.
Supplier of organic corn snacks and local produce to 118 supermarkets nationwide.

Hindi makapaniwala ang mga dating kaklase.
Ang “Mais Girl” pala ang nagmamay-ari ng brand na araw-araw nilang binibili sa grocery.

Lumapit si Trina, nanginginig.
“Alena… hindi ko talaga alam. Pasens—”

Ngunit hindi na niya itinuloy.
Tiningnan lamang siya ni Alena at ngumiti.

“Wala na akong galit,” sabi niya. “Lahat ng ginawa niyo… naging parte ng paghubog sa akin. Hindi ko kayo kailangan patawarin para maging masaya. Matagal ko na ‘yang tinapos.”

Tumulo ang luha ni Trina. Si Marco naman ay tahimik na umalis.

Habang tumatagal ang gabi, unti-unting nakalapit sa kaniya ang iba pang kaklase—hindi para manukso, kundi para humingi ng paumanhin, para magsabi ng paghanga, o para magpasalamat dahil pinakita niyang puwedeng magtagumpay kahit nagsimula sa wala.

At bago matapos ang event, muling nagsalita si Ethan.
“Alena,” sabi niya, “noon, hindi ko nasabi sa ‘yo. Pero salamat. Hindi kita nakalimutan.”

Napangiti si Alena.
“At ako rin,” sagot niya. “Hindi ko nakalimutan ang taong unang bumili ng mais ko nang walang tawad.”

Tumawa ang mga tao.
At sa gitna ng masigabong palakpakan, naglakad silang dalawa palayo sa entablado—hindi bilang “Mais Girl” at “Transferee,” kundi bilang dalawang taong sabay na nagtagumpay.

Sa gabing iyon, muling napagtanto ni Alena ang isang simpleng katotohanan:
Ang tunay na halaga ng tao ay hindi nakikita sa damit, sa pera, o sa mga bulong ng iba.
Ito’y nakikita sa paninindigan, sipag, at tapang na humarap sa mundong minsang nagpabagsak sa kaniya.

At ngayon, siya na mismo ang patunay na ang taong minamaliit noon… ay siya palang magtatayo ng pangalan na hinding-hindi nila makakalimutan.