Halos wala nang malay, nanginginig sa lamig, at puno ng pasa ang batang nakahandusay sa kapal ng niyebe—ganito natagpuan ng isang kilalang bilyonaryo ang batang magbabago ng direksyon ng kanyang buhay. Sa gabing karamihan ay nagkukulong sa init ng tahanan, may isang batang unti-unting nawawala ang buhay sa labas. At ang taong tumigil upang tulungan siya ay ang hindi mo aasahang lalaki—isang bilyonaryong kilala sa pagiging seryoso, abala, at madalas walang oras para sa kahit kanino.

Nagsimula ang lahat sa isang pangkaraniwang biyahe. Isang rutang hindi niya planong daanan. At isang batang hindi niya inakalang matatagpuan.

Habang humahampas ang malakas na snowstorm, pauwi na si Marcus Valverde, negosyanteng pinupuri at kinatatakutan sa parehong dahilan. Sanay siyang unahin ang negosyo bago ang lahat. Kaya nang umiwas siya sa traffic at magdetour, hindi niya inakala na iyon ang desisyong magbabago sa buhay niya.

Sa liwanag ng kanyang headlights, may maliit na aninong gumagalaw sa gilid ng kalsada. Inakala niyang hayop. Pero nang lumapit, nanlamig ang dugo niya. Isang batang babae, wala pang sampung taong gulang, yakap ang sarili, duguan ang labi, at may mga pasa sa buong katawan.

Hindi ito umiiyak. Wala na itong lakas para gawin iyon.

Lumabas si Marcus, ramdam ang matinding lamig kahit makapal ang suot. Dahan-dahan siyang lumapit sa bata. “Miss? Naririnig mo ba ako?” tanong niya. Walang sagot, pero bahagyang gumalaw ang daliri nito. Senyales ng mahinang pulso ng buhay.

Kinalong niya ang batang napakagaan, tila payat na payat. Napansin niya ang maliliit na marka sa braso—mga sugat na hindi dapat mayroon ang isang bata. Habang isinasakay niya ito sa sasakyan, bahagyang kumapit ang bata sa coat niya—isang desperadong kapit na humihingi ng tulong.

Dinala niya ito sa ospital. Habang nagmamadaling ginagamot ng mga doktor, hindi maipaliwanag ni Marcus kung bakit hindi siya makaalis. Hindi niya kilala ang bata. Wala siyang obligasyon. Pero may kung anong bumabagabag sa kanya.

Nang lumapit ang doktor, napuno ng galit at lungkot ang dibdib niya. Umabot si Lia—pangalan ng bata—sa matinding abuso bago pa man ito tumakbo palabas ng kanilang bahay. Marami na itong lumang pasa. May frostbite din. At kung ilang minuto pa ang lumipas, baka hindi na ito umabot nang buhay.

“Nagtangka siyang tumakas,” sabi ng doktor. “Matagal na itong sinasaktan.”

Lumabas ang mas malalim na katotohanan mula sa imbestigasyon. Ang bahay na tinitirhan ni Lia ay matagal nang pinagrereklamo ng mga kapitbahay—sigawan, away, at iyak. Pero walang gustong magsumbong. At kung hindi dumating ang snowstorm, baka hindi ito makatakas.

Nang dumating ang social worker, biglang kumapit si Lia kay Marcus. Hindi ito pumayag na humiwalay. At sa wakas, sa pinakamahinang tinig, nagsalita ang bata.

“Huwag mo po akong ibalik.”

Tumigil ang mundo ni Marcus.

Sa tagal ng panahon, puro negosyo ang iniisip niya. Wala siyang anak. Hindi siya marunong mag-alaga. Pero sa pakiusap ng batang halos mawalan ng boses, may nagising sa loob niya.

Nakipagtulungan siya sa mga awtoridad, tiniyak ang kaligtasan ng bata, at di naglaon ay nagpakita siya ng intensiyong kunin ito bilang foster child. Maraming nagtaas ng kilay. Bakit biglang nagmalasakit ang isang bilyonaryong halos walang personal na buhay?

Hindi niya iyon inalintana.

Lumipas ang mga linggo, gumaling si Lia unti-unti—hindi lang ang katawan, pati ang takot. Unti-unting napuno ang bahay ni Marcus ng mga tunog na hindi niya narinig sa loob ng maraming taon: halakhak, mahinang kukulit ng bata, mga yapak na hindi galing sa mga empleyado.

Isang araw, habang nagsusumikap si Marcus na pagsabayin ang trabaho at pag-aalaga, lumapit si Lia at nagtanong, “Pwede po ba akong manatili dito? Hindi ko po kayo iiwan.”

Doon niya napagtanto ang sagot na ayaw niyang aminin—ayaw din niyang umalis ang bata.

Ayaw niyang bumalik ito sa marahas na buhay. Ayaw niyang masaktan itong muli. At sa unang pagkakataon, hindi negosyo ang nasa isip niya—kundi ang kinabukasan ng batang iniligtas niya sa lamig.

Kaya ginawa niya ang desisyong magbabago sa lahat. Sinimulan niya ang proseso para maging legal na tagapag-alaga ni Lia. Sa kabila ng mga dokumento, imbestigasyon, at pagdududa ng iba, nagtagumpay siya.

Mula sa batang halos mamatay sa niyebe, naging bahagi si Lia ng isang tahanang hindi niya inakalang posible. At sa lahat ng yaman ni Marcus, iyon ang pinakamahalagang desisyong ginawa niya.

Isang batang muntik nang mawala sa mundo, ngunit natagpuan ng taong handang magmahal—kahit hindi niya alam na kaya pa pala niya.