Sa bawat sulok ng San Roque National High School, kilala si Alona May Dela Cruz hindi dahil sa yaman o ganda, kundi dahil sa bilao ng nilagang mais na bitbit niya araw-araw. Sa gitna ng init ng tanghali at ingay ng mga estudyante, siya ang babaeng pawisan na pilit itinataguyod ang pag-aaral sa pamamagitan ng paglalako. Ngunit sa mata ng ilan niyang kaklase na tinaguriang “Batch Pen Elite”—sina Chelsea, Bianca, at Roxan—siya ay isang katatawanan. Ang tawag nila sa kanya: “Mais Girl.”

Isang dekada ang lumipas, muling nagkrus ang landas ng api at ng mga mapang-api sa isang gabing puno ng kinang, alak, at hindi inaasahang rebelasyon.

Ang Mapait na Kahapon

Sariwa pa sa alaala ni Alona ang sakit ng kanyang high school life. Naaalala niya ang Career Day kung saan buong tapang niyang iprinisinta ang kanyang pangarap: isang food cart business na nagtitinda ng flavored mais. Habang ang iba ay nangarap maging doktor o abogado, ang pangarap niya ay simple ngunit galing sa puso. Ngunit ang tugon ng klase ay tawanan.

“Career day when your dreams smell like nilagang mais,” ang caption ni Chelsea sa isang litratong kumalat sa social media noon. Ang drawing ni Alona ng food cart ay naging meme, at ang pangarap niya ay naging simbolo ng kabiguan para sa mga kaklaseng mapagmataas.

Ang Paglalakbay sa Maynila

Sa kabila ng hiya, bitbit ni Alona ang payo ng kanyang amang si Mang Lauro at inang si Aling Nimfa. Nagtungo siya sa Maynila bilang scholar. Hindi naging madali ang buhay sa siyudad. Naranasan niyang magtrabaho bilang service crew sa fast food chain, mapagalitan ng manager, at mapaos sa pagtawag ng customer.

Dito niya nakilala si Prof. Hernan Lim, isang mentor na nakakita ng potensyal sa kanyang “mais concept.” Sinubukan niyang magtinda sa sidewalk gamit ang maliit na kariton, ngunit pinatigil siya ng barangay dahil sa kawalan ng permit—isang dagok na muntik nang magpasuko sa kanya. Pero sa halip na huminto, ginamit niya itong aral.

Ang turning point ng kanyang buhay ay nang makita siya ni Trina Marcelo, isang events coordinator na dating suki niya. Inalok siya nito ng pwesto sa isang corporate building bazaar. Doon, ang simpleng nilagang mais ay naging hit. Na-feature siya ng sikat na vlogger na si Anton Velasco, at mula noon, hindi na napigilan ang paglago ng “Mais ni Alona.” Mula sa bazaar, napunta sa mga malls, hanggang sa maging isang ganap na korporasyon sa tulong ng investor na si Gideon Park at ng agribusiness tycoon na si Mr. Salcedo.

Ang Imbitasyon

Sampung taon matapos ang graduation, nakatanggap si Alona ng imbitasyon para sa Grand Reunion. Si Harvey, ang ‘clown’ ng klase noon, ay may inihandang “special segment”: ang Throwback Fails. Ang plano? Ipakita ang lumang litrato ni Alona habang nagtitinda sa classroom para pagtawanan ng lahat.

Sa araw ng reunion, habang ang iba ay nagpapabonggahan ng sasakyan sa drop-off area ng Grand El Monte Pavilion, isang kakaibang ugong ang narinig mula sa langit. Lahat ay napatingala. Isang private helicopter ang dahan-dahang bumaba sa helipad ng katabing building.

Mula sa helicopter, bumaba ang isang babaeng nakasuot ng simple ngunit eleganteng cream dress. Ang tindig ay puno ng kumpiyansa, malayo sa babaeng dating nakayuko habang nag-aabot ng sukli. Si Alona.

Ang Rebelasyon

Pagpasok niya sa ballroom, natigil ang tawanan. Sinalubong siya ng kanyang mga tunay na kaibigan—sina Miguel, Grace, at Lance. Ngunit sa kabilang dulo, sina Chelsea at Harvey ay hindi makapaniwala.

Nang simulan ni Harvey ang “Throwback Fails” at ipakita ang litrato ng pawisang si Alona sa malaking screen, inaasahan nilang yuyuko ito sa hiya. Pero iba ang nangyari. Umakyat si Alona sa stage, kinuha ang mikropono, at hinarap ang larawan.

“Alam ko, noong high school, nakakahiya sa iba ang maglako ng mais,” panimula niya ng may kalmadong boses. “Pero gusto kong magpasalamat. Dahil kung hindi nangyari ‘to, baka hindi ko natuklasan na dito pala ako pinakamagaling.”

Doon niya ibinagsak ang katotohanan: Siya na ngayon ang CEO ng Mais ni Alona Foods Inc., ang kumpanyang nasa likod ng mga stalls na paboritong pilahan ng marami sa kanila sa mga malls at opisina.

Ang katahimikan sa hall ay nabasag ng palakpakan—pinangunahan ni Miguel, at sinundan ng buong batch. Ang mga bully? Nanliit sa kanilang mga upuan. Si Harvey, napakamot na lang ng ulo. Si Chelsea, na ngayon ay isang event organizer na nakakaramdam ng kakulangan sa sarili niyang karera, ay napagtanto ang bigat ng kanyang mga nagawa noon.

Paghilom at Bagong Simula

Ang gabi ay hindi nagtapos sa sumbatan kundi sa paghilom. Lumapit si Harvey at humingi ng tawad. Maging si Chelsea, sa isang madamdaming tagpo sa veranda, ay inamin ang kanyang inggit at pagkakamali. Tinanggap ni Alona ang kanilang sorry nang walang halong pait.

“Pinatawad na kita, Chelsea. Mas inuna ko na lang gumawa ng paraan para maging maganda yung ‘Mais Girl’ na yon,” wika ni Alona.

Higit pa sa tagumpay sa negosyo, naging gabi rin ito ng pag-ibig. Sa labas ng training hall ng kanyang bagong branch sa probinsya, inalok ni Miguel—ang lalakeng matagal nang humahanga sa kanya—ang isang singsing at ang pangakong sasamahan siya sa lahat ng hamon ng buhay.

Ngayon, ang Mais ni Alona ay hindi na lang basta negosyo. Ito ay may scholarship program na para sa mga kabataang tulad niya noon. Sa bawat stall na nakikita sa mall, ito ay paalala na ang batang dating hinahamak, ngayon ay tinitingala na—hindi dahil sa yaman, kundi dahil sa dangal ng kanyang pinagmulan.

Ang kwento ni Alona ay patunay na walang pangarap na “amoy mais” o “baduy.” Sa tamang pagsisikap, ang mga taong nambato sa’yo ng putik noon, sila rin ang papalakpak sa’yo balang araw.