Sobrang Shock: Si Nora Aunor, Kumain Gamit ang Kamay sa Set ng ‘Always in My Heart’—Tumanggi Gumamit ng Kubyertos!

Sa unang bahagi ng kanyang karera bilang aktres, si Nora Aunor ay agad ipinamalas hindi lamang ang kanyang husay sa pag-arte kundi pati na rin ang kanyang pagiging totoo sa sarili. Isang kwento mula sa set ng pelikulang “Always in My Heart” noong 1967 ang paulit-ulit na kinukuwento ng mga nakasama niya—isang payak ngunit makapangyarihang larawan ng kanyang kababaang-loob at pagkakakilanlan bilang isang simpleng Pilipina.

Habang nasa shooting ng nasabing pelikula, bandang tanghali, dumating ang oras ng pananghalian. Inihain ang pagkain para sa cast at production crew. Karamihan ay may nakahandang plato, kutsara, tinidor—marahil bilang pagpapakita ng propesyonalismo sa set. Ngunit si Nora, sa kabila ng kanyang unti-unting pag-angat bilang artista, piniling kumain gamit ang kanyang mga kamay. Maayos, malinis, at walang pag-aalinlangan, naupo siya sa tabi ng ilan sa staff at hinati ang kanin gamit ang kanyang mga daliri, tulad ng nakagawian niya sa kanyang kabataan.

Marami ang napatingin, hindi dahil sa pagkagulat, kundi dahil sa paghanga. Hindi siya nahiya, hindi siya nagkunwaring iba. Nang alukin siya ng mga kasamahan ng kutsara’t tinidor, mahinahon siyang ngumiti at tumanggi. Aniya, “Mas masarap kumain gamit ang kamay. Ganito kami sa bahay.” Isang sagot na nagmula sa puso, at nagpakita ng kanyang pagiging grounded sa kabila ng kanyang unti-unting pagsikat.

Ang eksenang iyon ay nagsilbing inspirasyon sa marami. Sa industriya kung saan madalas ay kailangan mong magpanggap o umangkop para sa imahe, pinili ni Nora na maging totoo. Hindi siya nagbihis ng pag-aastang “sikat.” Sa halip, ipinakita niyang ang kanyang pinagmulan ay bahagi pa rin ng kanyang pagkatao—at hindi niya ito ikinakahiya.

Sa kultura ng Pilipino, ang pagkain gamit ang kamay ay hindi lang simpleng kaugalian. Ito ay sumasalamin sa pagiging malapit sa pagkain, sa pagiging komportable sa sarili, at sa pagpapahalaga sa kasimplehan ng buhay. At si Nora, sa kilos niyang iyon, ay tila nagbigay-pugay sa kanyang pinagmulan—ang batang nagbenta ng mani at tubig sa Iriga, ang dalagitang lumaking hindi sa piling ng karangyaan kundi sa yakap ng tunay na buhay.

Ang kwento ng kanyang pananghalian gamit ang kamay ay madalas banggitin ng mga beteranong crew bilang paalala kung gaano siya kasimple, gaano siya kalapit sa mga tao, at kung paanong sa kabila ng kasikatan ay nananatili siyang mapagkumbaba. Walang sinadyang eksena ito sa pelikula, ngunit naging isa sa mga totoong eksena ng kanyang buhay—isang “behind-the-scenes” moment na mas matimbang pa minsan kaysa anumang eksena sa harap ng kamera.

Ang tagpong iyon sa set ng Always in My Heart ay hindi basta alaala lang ng isang pananghalian. Isa itong mahalagang bahagi ng pagkatao ni Nora Aunor—isang patunay na kahit siya’y sumikat, ang kanyang puso at ugat ay nanatiling nakatanim sa lupa ng kababaang-loob at pagiging totoo.

At marahil, iyon ang dahilan kung bakit hanggang ngayon, siya ay tinitingala hindi lamang bilang isang artista, kundi bilang huwaran ng maraming Pilipino—na ang tunay na ganda at dangal ay hindi nasusukat sa kinang, kundi sa pananatiling tapat sa sarili.