Sobrang Shock: Natagpuan ang Lumang Film Roll ni Nora Aunor—May Mga Larawang Walang Nakakita Noon!

Bilang isang alagad ng sining, si Nora Aunor ay hindi lamang umarte sa harap ng kamera—kundi isa rin siyang tagapagsalaysay sa likod nito. Sa mga panahong hindi siya nasa entablado o sa set ng pelikula, si Nora ay tahimik na nagtatago ng isang hilig na hindi alam ng marami: ang pagkahilig sa pagkuha ng larawan gamit ang sarili niyang film camera.

Sa panahong wala pa ang mga smartphone at digital camera, si Nora ay kilala ng mga malalapit sa kanya bilang mahilig magtago ng isang simpleng camera—35mm film camera na kadalasang kasama niya sa biyahe o kahit sa ordinaryong araw. Hindi siya palakuhang ng “selfie” o pormal na retrato. Mas gusto niya ang mga larawan na totoo, walang pose, at puno ng damdamin—kadalasang kuha sa tabi ng bintana, sa ilalim ng puno, o habang abala sa pag-iisip.

Lumipas ang mga taon, at ang camera na iyon ay naiwan sa isang baul, kasamang nalimutan ng panahon. Ngunit sa isang paglilinis ng lumang gamit, natagpuan ng isang kamag-anak ni Nora ang naturang film camera, at sa loob nito ay mayroon pang isang hindi pa nade-develop na film roll. Sa pag-uusisa, dinala nila ito sa isang photo lab upang ipadevelop—hindi inaasahan kung ano ang makikitang laman nito.

Paglabas ng mga larawan mula sa lumang film, sumilay ang mga alaala ng isang Nora Aunor na bihirang makita ng publiko. Isa sa mga retrato ay kuha ng kanyang sariling repleksyon sa salamin—walang make-up, walang ilaw ng showbiz, kundi isang simpleng babae na tila nagmumuni-muni. May larawan din habang hawak niya ang isang tasa ng kape sa isang lumang balkonahe, tanaw ang kalangitan, at isang ngiti na bahagyang may lungkot.

Ang mga larawang ito, bagamat pribado, ay nagsilbing sulyap sa tunay na pagkatao ni Nora Aunor—malayo sa imahe ng Superstar, at mas malapit sa isang artistang nagmamasid, nakikiramdam, at nagmamahal sa buhay sa tahimik na paraan.

Sa interview ng isang malapit sa kanya, nabanggit na si Nora ay may ugali talagang magtago ng mga alaala hindi sa social media, kundi sa anyo ng larawan, sulat, at musika. Para sa kanya, ang isang litrato ay hindi lamang imahe—ito ay isang damdaming nahuli sa sandali.

Ang pagtuklas sa lumang film roll na iyon ay hindi lamang pagbubukas ng lumang camera. Ito rin ay pagbubukas ng isang bahagi ng kanyang kaluluwa—ang bahagi na tahimik na nananahan sa gitna ng kanyang pagiging artista, ina, kaibigan, at tao. Sa panahon ngayon ng digital na lahat, ang simpleng kuha mula sa film ay paalala na may kagandahan sa mga bagay na totoo, hindi kinurap, at hindi inayos.

At gaya ng larawang iyon sa loob ng kanyang lumang camera, si Nora Aunor ay isang kuwentong walang kupas—mahinhin ngunit malalim, simple ngunit may bigat, at higit sa lahat, tunay.