Nakakagulat: Si Nora Aunor ang Namumuno sa Rosaryo Gabi-Gabi—Ang Di Alam ng Marami sa Kanyang Maka-Diyos na Kabataan!

Bago pa man marinig sa radyo at makita sa entablado ang kakaibang tinig ni Nora Aunor, ang kanyang boses ay unang narinig sa loob ng kanilang tahanan—hindi para umawit, kundi para manguna sa dasal ng Santo Rosaryo tuwing gabi. Isa itong sagradong tradisyon ng kanilang pamilya, na naging bahagi ng kanilang araw-araw na buhay, kahit sa gitna ng kahirapan at pagsubok.

Lumaki si Nora Aunor sa isang maka-Diyos na pamilya sa Iriga, Camarines Sur. Sa kabila ng payak nilang pamumuhay, hindi kailanman nawala sa kanilang tahanan ang pananampalataya. Gabi-gabi, bago matulog, sama-samang lumuluhod at nagdarasal ang kanilang buong pamilya. Isang mahalagang bahagi ng ritwal na ito ay ang pagdarasal ng Rosaryo—isang gawain ng debosyon na nagbibigay lakas at pag-asa sa kanilang pamilya.

Sa murang edad, si Nora na ang kadalasang hinihirang na mamuno sa pagdarasal. Kapag pagod ang kanyang mga magulang mula sa buong araw na pagtatrabaho, si Nora ang umaako sa responsibilidad ng pamumuno sa dasal. Hindi man ito isang entablado o harap ng maraming tao, seryoso niyang ginampanan ang kanyang tungkulin—taglay ang paggalang at taimtim na damdamin. Sa bawat salitang kanyang binibigkas, nararamdaman ang lalim ng kanyang pananampalataya.

Ang mga kapitbahay at kamag-anak na dumadalaw sa kanilang bahay ay madalas humanga sa malinaw, matatag, at magiliw na tinig ni Nora habang siya ay nangunguna sa Rosaryo. Hindi siya nangangamba o nahihiya—bagkus, ipinagmamalaki niyang maging instrumento ng kanilang pamilya sa pakikipag-ugnayan sa Diyos. Marahil dito rin nagsimulang mahasa ang kanyang boses, na kalaunan ay magiging instrumento ng kanyang tagumpay.

Ayon sa mga lumang kwento, si Nora ay isang batang may malalim na pag-unawa sa kahalagahan ng pananampalataya. Hindi lamang siya basta sumusunod, kundi tunay na nauunawaan niya ang kahalagahan ng panalangin. Hindi siya umaalis ng bahay nang hindi humihingi ng gabay sa Diyos. Kahit noong siya’y nagsisimula pa lang sa mga paligsahan sa pag-awit, dala-dala niya ang Rosaryo sa kanyang bulsa—isang paalala sa kanyang pinanggalingan at pananalig.

Ang tradisyong ito ng sama-samang pagdarasal ay nagsilbing haligi ng kanilang pamilya. Sa panahong wala silang materyal na yaman, naging kayamanan nila ang pananampalataya. Ang gabing puno ng dasal ay naging sandali ng pagkakaisa, pagmamahalan, at pag-asa. Si Nora, bilang batang nanguna sa Rosaryo, ay unti-unting nahubog hindi lamang bilang isang artista, kundi bilang isang matatag at may paninindigang tao.

Ang kanyang mga karanasan sa tahanan, lalo na ang mga gabi ng pagdarasal, ay tila naglatag ng matibay na pundasyon sa kanyang pagkatao. Sa kabila ng kasikatan at tagumpay na kanyang tinatamasa ngayon, hindi nawawala sa kanyang puso ang mga aral ng pananampalataya na natutunan niya sa murang edad.

Ang kwento ni Nora Aunor bilang batang pinuno ng Rosaryo ay isang paalala sa atin na ang tunay na lakas at kagandahan ng isang tao ay hindi lamang nasusukat sa talento o katanyagan. Minsan, ito ay nahuhubog sa tahimik na gabi ng panalangin, sa paglalapit ng pamilya sa Diyos, at sa pagtanggap ng tungkulin na may buong puso.