Grabe! Sa Likod ng Hinog na Mangga sa Bakuran, May Itinatagong Kuwento ng Sakripisyo at Pagmamahal si Nora Aunor bilang Isang Tiya!

Sa likod ng camera, palabas, at anino ng kasikatan, may isang Nora Aunor na mas tahimik — mas ina, mas tiyahin, mas tao.

Hindi alam ng marami na sa loob ng kanyang tahanan sa Quezon City, may isang puno ng mangga na itinuturing niyang “alaala ng mga batang isinama niya sa kanyang sariling paglalakbay.” Ang punong ito ay itinanim niya noong unang taon na kinupkop niya ang anak ng kanyang kapatid na babae — si Jonjon, isang batang tahimik, mahiyain, at may matinding galit sa mundo dahil sa iniwang sugat ng magulang.

Bata pa si Jonjon noon. Iwas sa camera, iwas sa tao. Pero si Nora, imbes na pilitin siyang magbago, sinamahan siya sa katahimikan. Araw-araw, bago pumasok sa taping, tinatanong lang niya:
“Gusto mo bang magdilig ng halaman?”

Walang sapilitan. Walang pangaral. Taimtim lang na presensya. Hanggang sa isang araw, sa tabi ng punong mangga, biglang bumulong si Jonjon:
“Tita Guy, ayoko pong lumaking galit.”

Walang sinabi si Nora. Yumakap lang siya nang mahigpit. At sa sandaling iyon, alam niyang may nabuksan sa puso ng bata — hindi sa salita, kundi sa pananahimik.

Lumipas ang mga taon, si Jonjon ay lumaking tahimik pa rin, pero may direksyon. Hindi artista, hindi rin hinayaan ni Nora na masangkot sa showbiz. Pinag-aral niya, sinamahan sa bawat PTA meeting, tinawagan gabi-gabi kapag malayo. At sa tuwing may problema, laging nasa ilalim ng punong mangga ang tagpuan nila.

Minsan tinanong si Nora sa isang interview kung bakit hindi siya naging ‘malapit’ sa lahat ng anak niya sa showbiz. Ang sagot niya:
“Mahal ko silang lahat. Pero may mga pagkakataon na mas kailangan ng isang bata ang isang tiyahin na hindi artista — kundi kasama sa paghihirap.”

Ngayon, si Jonjon ay may pamilya na. Minsan-minsan na lang magpakita sa media. Ngunit sa isang private dinner kasama ang mga kaibigan, nang tanungin siya kung sino ang kanyang hero, wala siyang alinlangan nang sagutin:
“Si Tita Guy — hindi dahil artista siya. Kundi dahil siya lang ang naniwala na pwede pa akong gumaling, kahit ako mismo ay ayaw na sa sarili ko.”

At tuwing panahon ng pamumunga ng mangga, bumibisita pa rin si Jonjon sa bahay ni Tita Guy. At habang kumakain ng hilaw na mangga na may bagoong, sabay nilang binabalikan ang isang simpleng alaala — isang tiyahin, isang bata, at isang punong naging saksi sa tahimik na pagmamahalan na hindi kailanman ipinagyabang.