Grabe! Matandang Tagahanga, Iniwan ang Huling Mensahe Para Kay Nora Aunor—Sa Pamamagitan ng Isang Puting Laso at Tahimik na Paalam!

Sa isang bayan sa Bicol, may isang matandang babae na kilala lang sa pangalan ng mga kapitbahay bilang “Lola Miding.” Tahimik lang siya, naninirahan sa maliit na bahay na yari sa kahoy at pawid, at araw-araw ay nagtatanim ng mga halamang gamot sa tabi ng isang planta ng niyog.

Ngunit may isang bagay na kakaiba sa kanya — tuwing Linggo, laging may nakasabit na puting laso sa likod ng kanyang bahay, at sa maliit na transistor radio, umaalingawngaw ang mga lumang kanta ni Nora Aunor.

Ayon sa mga kapitbahay, si Lola Miding ay hindi nakapag-asawa, walang anak, at walang kamag-anak sa lugar. Pero isang araw, nang tanungin siya ng batang kapitbahay kung bakit may larawan ng artista sa dingding, ang sagot lang niya ay:
“Siya ang kasama ko sa lahat ng desisyon ko sa buhay — kahit hindi niya ako kilala.”

Bata pa lang daw si Lola Miding ay tagahanga na siya ni Nora. Noong kabataan niya, kahit walang pambili ng ticket, sinisilip niya ang sinehan mula sa siwang ng bintana. Noong una siyang masaktan sa pag-ibig, si Nora raw ang pinakinggan niya buong gabi. Noong siya’y pinagtawanan ng mga kamag-anak sa pagpiling manatiling dalaga, si Nora raw ang nagbibigay sa kanya ng lakas — “Dahil siya rin ay lumaban para sa sarili niya.”

Ang puting laso? Iyon daw ay panata niya. Bawat Linggo, nagsasabit siya nito bilang paalala kay Nora na may isa pang tagahanga na nananalangin para sa kanya — kahit hindi siya marinig, kahit hindi siya makita.

Isang umaga, hindi na muling nakita si Lola Miding. Isang kapitbahay ang nakakita sa kanya sa loob ng bahay — mahimbing na natutulog, may hawak na rosaryo, at sa tabi niya, isang lumang cassette tape ni Nora Aunor na hindi na tumutugtog.

Sa kanyang maliit na kahon ng alaala, may isang liham na hindi pa naipapadala:

Mahal kong Nora,
Hindi mo ako kilala, at baka hindi mo na ako makilala. Pero sa bawat kanta mong aking pinakinggan, gumaling ang sugat ko. Sa bawat pelikula mong pinanood ko kahit sa pirated na VCD, naramdaman kong hindi ako nag-iisa.
Kung darating ang araw na mapagod ka, alalahanin mo: may isang matandang babae sa tabi ng planta na buong buhay ay naniwalang ikaw ang himalang tahimik ng kanyang mundo.

Ang sulat ay hindi naipadala. Ngunit sa social media, ilang linggo matapos ang pagpanaw ni Lola, may isang community page sa Bicol ang nag-post ng kanyang larawan at kuwento.