Grabe! Desidido na si Nora Aunor na Tumuloy sa Plano—Hanggang Sa Dumating ang Liham Mula sa Isang Tagahanga sa Iloilo na Hindi Niya Kailanman Nakilala!

Taong 2013, isang balitang kumalat ng palihim sa loob ng industriya: magre-retire na si Nora Aunor. Hindi sa paraang engrande, hindi rin dahil sa wala na siyang proyekto — kundi dahil sa pagod, sakit, at pakiramdam na “baka sapat na ang lahat ng aking naibigay.”

Habang nagpapahinga siya sa Tagaytay, may dalang balita ang kanyang assistant: isang bundle ng fan mails mula sa iba’t ibang sulok ng bansa. Karamihan ay mga karaniwang mensahe — pasasalamat, pag-idolo, pagbati. Ngunit isang sobre, manipis at walang sender, ang agad pumukaw ng kanyang atensyon.

Nakasaad sa harap ng sobre:
“Para kay Elsa, kung siya pa’y naniniwala.”

Pagkabasa pa lamang ng pangalan ni Elsa — karakter niyang hindi kailanman nalimot ng sinuman — nabitin ang hininga niya. Binuksan niya ang liham, at sa loob nito, isang pahina lang ng sulat-kamay na tinta, mababasa ang ganito:

Mahal kong Nora,

Hindi ko alam kung mababasa mo ito. Baka nga mailagay lang ito sa isang kahon. Pero gusto kong subukan.

Ako po si Anselmo, dating tricycle driver sa Iloilo. Nabaldado ako noong 2008 dahil sa isang aksidente. Halos mawalan ako ng pag-asa. Araw-araw gusto ko nang sumuko.

Pero sa isang gabi na walang kuryente sa aming baryo, pinanood ng anak ko sa laptop ang pelikula mong “Thy Womb.” Doon ko nakita ang isang babae na hindi man lang nagtanong kung bakit siya pinaparusahan ng mundo — pero patuloy pa ring nagmamahal, nag-aalaga, at nagbibigay.

Hindi ko alam kung si Shaleha ‘yon o ikaw talaga. Basta mula noong gabi na ‘yon, araw-araw ko nang sinasabi: Kung kaya ni Shaleha, kaya ko rin.

Kaya kung iniisip mong tumigil na, sana malaman mong may isa kang hindi nakilalang Anselmo — na nabuhay muli dahil sa’yo.

Wag mong iwan ang entablado hangga’t may isa pa kaming naghihintay sa dilim.

Napaluhod si Nora matapos basahin. Hindi niya alam kung sino si Anselmo. Walang numero. Walang pabalik na address. Pero sa loob ng ilang minuto, tila may isang kamay na humila sa kanya pabalik sa ilaw ng entablado.

Ilang araw matapos iyon, naglabas siya ng pahayag na ikinagulat ng marami:
“Hindi pa ito ang wakas. Hindi habang may isa pa akong pwedeng pag-alayan ng bawat eksena.”

At sa press conference ng kanyang muling pagbabalik, may isang papel na nakasulat sa kanyang bulsa. Hindi script. Hindi award speech. Kundi kopya ng liham ni Anselmo.

Hindi na siya kailanman nakatanggap ng liham na tulad nito. Pero ayon sa kanya:
“Kung hindi ko man siya nakita, alam kong narinig niya ang mga eksenang ginawa ko mula noon. At sana — kahit hindi ko rin siya makilala — marinig niya ang ‘salamat’ na di ko nasabi.”