Hindi mo iisiping ang isang simpleng kagat ng biscuit ay puwedeng maging simula ng isang napakalaking trahedya sa buhay ng isang pamilya. Isang hapon noong Pebrero 23, si Nanay ay nakaupo lang sa sala, nanonood ng TV, habang kumakain ng paborito niyang biscuit — SkyFlakes. Gaya ng nakasanayan, binuksan niya ito gamit ang bibig. Mabilis lang, sanay na sanay. Pero ilang segundo lang ang lumipas, napansin naming bigla siyang naubo nang malakas at sunod-sunod. Akala namin nabilaukan lang. Pero habang tumatagal, hindi siya tumitigil sa pag-ubo, at nagsimulang magsabi na may “kumakapit” sa lalamunan niya.

Agad naming sinubukang painumin siya ng tubig. Walang epekto. Sinubukan niyang idura o iluwa ang kung anuman ang naramdaman niya sa lalamunan — pero wala. Napansin naming nagsimula na siyang hingalin. Sa puntong ito, hindi na kami nag-aksaya ng oras. Dinala agad namin siya sa ospital.

Una naming sinubukan sa Fatima Medical Center, ngunit walang ENT (Ear, Nose, Throat) specialist na available. Sumunod kami sa Chinese General Hospital — pero wala ring ENT na naka-duty. Sa huli, nagtungo kami sa UST Hospital. Doon, agad siyang sinuri ng mga doktor. Nakita nilang may sugat sa loob ng lalamunan ni Nanay, ngunit wala silang makitang anumang dayuhang bagay — walang plastik. Sinabihan kaming obserbahan muna siya kung lalala pa ang kanyang sintomas.

Sa mga sumunod na araw, unti-unting lumala ang lagay ni Nanay. Napansin naming hirap na siyang huminga. Nagkaroon siya ng sobrang hingal kahit konting kilos lang. Ang blood pressure niya ay tumaas nang sobra, bumaba ang potassium level sa dugo, mabilis siyang pumayat, at ang tibok ng puso niya ay hindi na rin normal. Sa puntong ito, ramdam naming may mas malalang nangyayari sa loob ng katawan niya.

Dinala naming muli si Nanay sa isang espesyalista, at doon siya ni-refer sa isang pulmonologist. Sa wakas, sa pamamagitan ng masusing pagsusuri at imaging, nalaman ng doktor na ang plastik na bahagi ng pambalot ng biscuit ay hindi pala nanatili sa lalamunan — kundi napunta na sa mismong kanang bahagi ng baga ni Nanay.

Ito ay isang bihira ngunit napakadelikadong kaso. Ang pagpasok ng dayuhang bagay sa baga — tinatawag na foreign body aspiration — ay maaaring magdulot ng matinding impeksyon, hirap sa paghinga, at sa ilang kaso, maaaring mauwi sa pagkamatay kung hindi maagapan.

Agad siyang isinailalim sa isang procedure na tinatawag na bronchoscopy — kung saan ipapasok ang isang maliit na kamera at instrumentong medikal sa daanan ng hangin habang nakatulog ang pasyente. Sa procedure na ito, nakita at nakuha ang maliit na piraso ng plastik na naging dahilan ng lahat ng sintomas ni Nanay.

Sa mga sumunod na araw pagkatapos ng procedure, unti-unting bumuti ang kalagayan niya. Pero hindi biro ang pinagdaanan niya — halos dalawang linggo siyang pabalik-balik sa ospital, maraming tests, gamot, at monitoring ang ginawa. At sa kabila ng lahat, hindi pa rin siya ganap na nakabawi — kailangan pa rin ng follow-up check-ups at gamutan para masigurong wala nang komplikasyon sa baga.

Ang lahat ng ito ay nag-ugat lamang sa isang maliliit na bagay na karamihan sa atin ay ginagawa araw-araw — ang pagbukas ng plastic gamit ang bibig. Lalo na sa matatanda, bata, o may mahinang immune system, ang ganitong aksidente ay maaaring magdala ng matinding panganib.

Sa kabila ng trauma at gastos na pinagdaanan ng aming pamilya, nagpapasalamat kami sa mga doktor at nars sa UST Hospital — lalo na kina Dr. Perez de Tagle at Dr. Dalupang — sa kanilang mabilis na pagtugon at maayos na pag-aalaga kay Nanay. Kung hindi sila naging maagap, maaaring iba na ang naging takbo ng kwento naming ito.

Ngayon, bawat beses na may binubuksan kaming kahit anong plastic — mula sa biscuit hanggang sa pancit canton — palaging may gunting sa tabi. At lagi naming pinapaalalahanan ang isa’t isa: “Walang maliit na bagay kung buhay ang kapalit.”

Ito ay isang kwento ng babala. Isang karanasang hindi namin inakala. Isang leksyon na habang buhay naming dadalhin.