BINANGGIT NG INA ANG MALIIT NA PANAGINIP NG KANYANG NAMATAY NA 4-TAONG GULANG NA ANAK NA BABAE — NAGPARAMDAM SA LAHAT ANG PAGKASIRA NG PUSO 💔

May be an image of 1 person, child, smiling and text that says 'can't remember ฟ you weren't there POV: POV: When life gets hard and you feel all alone,remember alone, you mean the world to someone and that someone call's you 'Mommy'

Sa gitna ng pagdadalamhati at walang kapantay na sakit, isiniwalat ni Cynthia Masongsong, ina ng apat na taong gulang na si Malia Kates Yuchen Masongsong, ang isang panaginip na bumalot sa kanyang buong pagkatao — isang panaginip na tila huling yakap mula sa anak na wala na.

Si Malia, ang masayahing batang babae na kinagigiliwan ng kanyang pamilya, ay nasawi sa isang trahedya sa NAIA Terminal 1, matapos masagasaan ng SUV sa loob mismo ng airport premises. Ang pangyayaring ito ay hindi lamang nag-iwan ng sugat sa katawan ng mga naiwan — kundi isang sugat sa kaluluwa na hindi kailanman maghihilom.

“Andito na kami anak, sa bahay natin… ang sakit sa dibdib…” — ito ang unang mga salitang binitawan ni Cynthia sa kanyang social media post, sabay pagbuhos ng emosyon tungkol sa pagbabalik nila sa tahanang ngayo’y wala na ang halakhak ng kanyang anak.

Dating puno ng kalat, laruan, at masiglang boses ang kanilang tahanan. Ngunit ngayon, ayon kay Cynthia, isa na lamang itong tahimik na guniguni ng isang masayang alaala. Isang bahay na dati’y punô ng buhay, ngayo’y nabalot ng malamig na katahimikan.

At sa gitna ng dilim, dumating ang isang panaginip. Isang imahe ng kanyang anak — buhay, masaya, tila nakangiti pa. Para kay Cynthia, ito ang paraan ni Malia upang magpaalam… o marahil magsabing: “Mahal kita, mami.”

“Paano ko sisimulan ang araw-araw kung wala na siya sa tabi ko? Jusko anak, paano na si mami…”
“Wala nang tatawag sa akin para maglaro. Wala nang mangungulit para bumili ng kendi. Buhay ko siya. Sa kanya umikot lahat…”

Sa gitna ng kanyang pananaghoy, malinaw ang kanyang paninindigan: Hindi sila makikipag-areglo sa driver ng SUV. Ang tanging hangad nila ngayon ay hustisya para kay Malia.

“Hindi ko matatanggap. Lalaban kami hanggang dulo. Ipaglalaban ko ang anak ko.”

Ang kanyang mga salita ay dumagundong sa puso ng maraming Pilipino, na ngayon ay kasamang nagluluksa, nagagalit, at nananawagan ng accountability. Ang mga pangalan at award na dati’y ikinatuwa ng buong pamilya, ngayo’y nasa isang lapida na lamang nakaukit.

Ang panaginip na iyon ay maaaring simpleng bisita mula sa langit. Isang paalala na kahit pisikal na nawala si Malia, ang kanyang presensya, pagmamahal, at alaala ay mananatili — habang-buhay.

Isang panaginip. Isang alaala. Isang sigaw ng hustisya.
At isang ina… na handang isugal ang lahat para sa anak na minahal niya nang buo.