Sa Wakas ay Nagsalita si Kim Aspero: Bakit Niya Pinaghiwalay ang Burol ng Asawa at Tatlong Anak? — Mga Kaibigan ni Joyce Galit na Galit, Pero May mga Nakauunawa

Sta. Maria, Bulacan — Isang matinding sigalot ng damdamin at pananaw ang bumalot sa gitna ng pagluluksa, matapos ihayag ni Kim Aspero ang dahilan kung bakit pinaghiwalay ang burol ng kanyang asawa, si Joyce, at ng kanilang tatlong anak na nasawi sa sunog.

Ang desisyong ito ay umani ng batikos mula sa mga kaibigan at kaanak ni Joyce, na naghayag ng kanilang sama ng loob sa social media. Isa sa mga malapit na kaibigan ng namayapang ina ang nagsabing, “Grabe ka talaga kay Joyce. Hanggang sa burol, pinaghiwalay mo pa silang mag-iina. Wala kang pagmamahal sa kanya.”

Ang post na ito ay agad na naging viral at nagbukas ng mas malalim na usapin: paggalang ba ito sa alaala, o paglalantad ng lamat ng isang relasyong matagal nang may sugat?

Ngunit sa kabila ng matitinding akusasyon, nanindigan si Kim. Ayon sa kanya, “Hindi madaling desisyon ang ginawa ko. Ginusto kong bigyan ng tahimik na pamamaalam si Joyce, habang ang mga bata naman ay nais kong alalahanin bilang mga inosenteng anghel na walang alam sa bigat ng mundo ng matatanda.”

Dagdag pa niya, nais niyang ihiwalay ang emosyon — ang sakit na bumalot sa kanya sa asawa, at ang dalisay na alaala ng kanyang mga anak. Sa kanyang panig, ang burol ng mga bata ay kailangang manatiling payapa, walang galit, walang tanong, kundi punô lamang ng paggunita sa kanilang ngiti at inosenteng tawa.

Ngunit para sa mga kaanak ni Joyce, ito’y tila isang uri ng pagpapahiya — isang huling insulto sa isang inang isinakripisyo ang lahat para sa kanyang mga anak.

Sa kabila ng kontrobersiya, may ilan din ang umaabot ng pang-unawa. Ayon sa isang netizen: “Hindi natin alam ang tunay na pinagdadaanan ni Kim. Siguro nga may pagkukulang, pero huwag sana natin siyang litisin sa gitna ng kanyang pagluluksa. Pareho silang nasaktan — at pareho ring nawalan.”

Ang trahedyang ito ay hindi lamang kuwento ng pagkawala. Isa rin itong salamin ng mga sugat sa relasyon, ng mga salitang hindi nasabi habang may oras pa, at ng mga pasaning emosyonal na madalas ay tinatago hanggang sa sumabog sa trahedya.

Sa huli, ang tanong ay hindi lang tungkol sa burol — kundi sa mas malalim na sugat na maaaring nag-ugat sa mga taon ng pananahimik. At habang hindi na maibabalik ang mga buhay na nawala, ang tanging maiiwan sa atin ay ang aral: kumustahin ang mga mahal sa buhay habang nariyan pa sila. Tanungin kung sila’y pagod na. Pakinggan kahit walang sinasabi.

At higit sa lahat, bago tayo humusga, alalahanin nating pare-pareho tayong tao. Nagkakamali. Nasasaktan. At minsan, nalulunod sa lungkot na hindi natin kayang saluhin mag-isa.