Mister Inamin ang Kasalanang Nagpasiklab sa Trahedya — Sunog na Kumitil sa Buong Pamilya

May be an image of 4 people, people smiling and text that says '3 angels mommy nila d sa sa'

Isang masakit na pag-amin. Isang trahedyang hindi na maibabalik.

Niyanig ng matinding dalamhati at katanungan ang buong bansa matapos ang sunog na kumitil sa buhay ng isang ina at ng kanyang tatlong maliliit na anak sa Brgy. San Vicente, Sta. Maria, Bulacan. Ngunit mas lalong nabuksan ang sugat ng publiko nang sa wakas ay umamin ang mister — ang ama ng mga bata — sa kasalanang matagal na niyang tinatago, na maaaring naging mitsa ng trahedya.

Sa isang pribadong burol, sa harap ng luhaang mga kaanak at kaibigan, bumulalas ng emosyon ang mister. Hindi na raw siya makatulog, hindi matahimik ang konsensya, at paulit-ulit niyang nakikita sa kanyang isipan ang sunog, ang sigaw ng kanyang mga anak, at ang huling tingin ng kanyang asawa.

“Kung naging mabuting asawa lang ako… baka buhay pa sila ngayon,” ani ng mister habang hawak ang larawang pamilyang dati’y puno ng ngiti. “Iniiwasan ko ang responsibilidad. Napagod siya. Umiiyak siya gabi-gabi. Pero pinili kong manahimik.”

Ayon sa ilang malalapit sa pamilya, bago ang trahedya ay ilang beses nang nagpakita ng senyales ng depresyon ang ina. Wala siyang sapat na suporta. Isang allowance na P2,500 kada buwan para sa tatlong bata, at isang asawa na madalas wala sa bahay — pisikal man o emosyonal.

Isang araw bago ang insidente, lumapit ang ina sa barangay upang iulat ang matagal nang problema sa pamilya. Ngunit kinabukasan, lahat ay nabigla sa balitang nasunog ang bahay — at sa loob nito’y naroon ang isang taong-gulang, tatlong taong-gulang, anim na taong-gulang na mga bata, at ang ina na kalauna’y binawian ng buhay sa ospital.

Hindi na raw niya kinaya. Sa iniwang liham na natagpuan sa kwarto, nabanggit ng ina ang salitang: “Patawarin mo ako, pero wala na akong makitang ligtas na mundo para sa mga anak ko. Ayokong iwan silang mag-isa.”

Ang mister ngayon ay nananaghoy, dala ang mabigat na konsensyang hindi na mabubura. “Araw-araw akong mamumuhay sa impyerno sa alaala ng mga anak ko. At wala akong ibang masisisi kundi ang sarili ko.”

Ang kwento ng pamilyang ito ay paalala sa lahat — na minsan, ang katahimikan ng isang ina ay sigaw na hindi natin naririnig. Maging mapagmatyag, makinig, at magmahal. Baka bukas, huli na ang lahat.