Ang makabagbag-damdaming imahe ng isang 47-anyos na ina na umaatake sa kanyang sariling anak ay nagulat sa lahat. Ang nakakatakot dito ay ang liham na iniwan niya na ikinalilito ng mga tao sa nilalaman nito.

Isang trahedya ang bumalot sa isang tahimik na pamilya nang isang 47-anyos na ina ang kumuha ng hindi inaasahang hakbang: pinatay niya ang kanyang anak na si Esteban, isang batang may autism, at pagkatapos ay nagpakamatay. Ang pangyayaring ito ay hindi lamang nagdulot ng sakit sa pamilya, kundi nag-iwan din ng matinding tanong sa puso ng maraming tao.

Ngunit higit pa sa trahedya, ang liham na iniwan ng ina para sa kanyang asawa na si Fernando Cuello ang tunay na bumalot sa palaisipan at lungkot. Hindi ito isang simpleng liham, kundi isang sigaw ng damdamin na matagal nang nakatago—isang hiling para sa presensya, yakap, at pagmamahal na hindi niya kailanman natanggap.

Sa kanyang mga salita, mababakas ang pagod at sakit ng isang ina na araw-araw na nag-aalaga at nagsasakripisyo para sa anak na may espesyal na pangangailangan. “Ngayon, makakapamuhay ka na. Hindi mo na kailangang bumiyahe. Ang hiling ko lang ay isang yakap para sa akin at kay Esteban, isang halik sa umaga bago ka pumasok sa trabaho… habangbuhay mo kaming maaalala,” ang kanyang huling panalangin.

Hindi ito kwento lamang ng karahasan o ng isang malupit na aksyon. Ito ay isang malalim na salamin ng kawalang-unawa ng lipunan sa mental health, lalo na sa mga ina na may mga anak na may espesyal na pangangailangan. Sa kabila ng kanilang tahimik na paglaban, marami sa kanila ang nag-iisa at napapagod sa bigat ng responsibilidad na walang kapalit na suporta o malasakit.

Ang trahedyang ito ay paalala sa ating lahat na ang mental health ay hindi dapat ipagsawalang-bahala. Minsan, isang simpleng tanong na “Kumusta ka?” o isang yakap ay maaaring maging lifeline sa isang taong nagdurusa sa katahimikan. Huwag natin hayaan na ang mga ina, lalo na ang mga tagapag-alaga ng mga batang may espesyal na pangangailangan, ay madama ang ganitong kalungkutan at pag-iisa.

Sa huli, ang pangyayaring ito ay isang panawagan para sa mas malawak na pag-unawa, malasakit, at aksyon mula sa ating lipunan. Kailan tayo titigil sa pag-iisip na “Ayos lang sila,” at sisimulang maging tunay na naroroon para sa mga nangangailangan? Kailan natin bibigyang halaga ang mental health hindi lang bilang isyu kundi bilang responsibilidad nating lahat?