47-anyos na Ina, Biglaang Inatake ang Anak at Nagpakamatay — Ang Nakakakilabot at Misteryosong Liham na Iniwan na Ikinalito at Kinabahala ng Lahat!

May be an image of 8 people, child and people smiling

Isang trahedya ang yumanig sa isang tahimik na komunidad matapos matagpuang patay ang mag-ina sa loob ng kanilang bahay. Ang 47-anyos na ina, kinilalang si Rowena Cuello, ay pinaniniwalaang pinatay ang kanyang anak na si Esteban, isang 10 taong gulang na batang may autism, bago niya tinapos ang sariling buhay.

Ngunit higit pa sa karumal-dumal na sinapit ng mag-ina, ang mas lalong gumulantang sa mga awtoridad at publiko ay ang liham na iniwan ni Rowena para sa kanyang asawa, si Fernando Cuello. Ang laman nito ay hindi lamang nakakapangilabot, kundi puno ng emosyon, kirot, at mga tanong na walang kasagutan. Isang liham na tila isinulat hindi upang magpaliwanag, kundi upang sumigaw sa katahimikan.

“Ngayon, makakapamuhay ka na. Hindi mo na kailangang bumiyahe. Ang hiling ko lang ay isang yakap para sa akin at kay Esteban, isang halik sa umaga bago ka pumasok sa trabaho… habangbuhay mo kaming maaalala.”

Sa simpleng pananalita, naroon ang bigat ng mga taong pagkakalimot. Ang hinanakit ng isang inang araw-araw na nilalamon ng pag-aalaga, pag-iisa, at kawalang-suporta. Ang liham ay tila isang pagsumbat, ngunit sa ilalim nito ay isang desperadong panawagan para sa pagmamahal, pansin, at pakikiramay.

Ayon sa mga kapitbahay, si Rowena ay tahimik, mapagkalinga sa anak, ngunit kitang-kita sa kanyang mga mata ang pagod na hindi masambit. Wala siyang ibang inaatupag kundi ang alagaan si Esteban. Wala siyang outlet, walang pahinga, at tila wala ring bumabalik sa ibinibigay niyang pagmamahal.

Hindi na bago ang ganitong kwento — mga ina na bumibigay hindi dahil mahina sila, kundi dahil matagal na silang walang sandalan. Mga ina na itinuturing na haligi ng tahanan, ngunit sa likod ng pader ay unti-unting nauupos.

Ang trahedya nina Rowena at Esteban ay hindi lamang kwento ng karahasan. Ito ay isang malakas na babala: na ang kalusugang pangkaisipan ay tunay na isyu, lalo na sa mga ina at tagapangalaga. Isang paalala na ang simpleng presensya, pakikinig, at pagkalinga ay maaaring magligtas ng buhay.

Kailan tayo huling nagtanong ng “Kumusta ka?” sa mga taong laging nariyan para sa iba? Kailan tayo huling yumakap sa isang taong matagal nang walang pahinga?

Ang liham na iniwan ni Rowena ay hindi lang paalam — isa itong panawagan. Panawagan para sa pagkilala, pag-unawa, at higit sa lahat, malasakit. Bago pa mahuli ang lahat.