Matingkad ang mga ilaw sa grand ballroom ng pinakamahal na hotel sa Makati. Ang bawat sulok ay napapalamutian ng ginto at pilak. Ito ang gabi ng aking pagreretiro. Ako si Don Fernando, pitumpung taong gulang, at matapos ang apat na dekada ng pagkayod, pagpupuyat, at pagsasakripisyo, sa wakas ay iiwan ko na ang kumpanyang itinayo ko mula sa wala. Naka-tuxedo ako, nakaupo sa kabisera, at pinapanood ang daan-daang bisita—mga business partners, kaibigan, at kamag-anak na nagtatawanan at nagkakainan. Sa paningin ng iba, ako na ang pinakamaswerteng lalaki. Mayaman, matagumpay, at may pamilyang magmamana ng lahat. Pero sa likod ng aking ngiti, may tinatago akong matinding lungkot at takot.

Ang kaisa-isa kong anak na si Gary at ang asawa nitong si Trina ang nakaupo sa aking kanan. Si Gary ay lumaking sunud-sunuran sa asawa. Si Trina naman, sa likod ng kanyang magandang mukha at mamahaling gown, ay may ugaling masangsang pa sa bulok na isda. Matagal ko nang nararamdaman ang kanilang pagmamadali. Ilang beses na nila akong pinariringgan. “Dad, magpahinga na kayo. Kami na ang bahala sa pera.” “Dad, ibigay niyo na ang rights sa amin para hindi na kayo ma-stress.” Pero hindi ako tanga. Alam kong nalulugi ang negosyo ni Gary dahil sa sugal, at si Trina ay waldas sa luho. Kung ibibigay ko ang lahat ngayon, sa kangkungan ako pupulutin.

Isang linggo bago ang party, narinig ko silang nag-uusap sa library. Hindi nila alam na nasa loob ako ng secret room. “Kailangan na niyang pumirma, Gary!” sigaw ni Trina nang pabulong. “Baon na tayo sa utang! Sa party niya, painumin natin siya ng pampatulog o pampahilo. Kapag groggy na siya, papirmahan natin ang transfer of assets. Hindi niya maalala ‘yun kinabukasan.” Nanlamig ako noon. Ang anak na pinalaki ko, kasabwat sa pagpapahamak sa akin. Pero sa halip na komprontahin sila, nanahimik ako. Naghanda ako.

Dumating ang oras ng “Toast.” Tumayo si Trina, hawak ang mikropono. “To the best Dad in the world!” sabi niya, puno ng kaplastikan ang boses. “We love you so much, Dad. You deserve to rest.” Nagpalakpakan ang mga tao. Bumaba si Trina sa stage at lumapit sa akin. May dala siyang dalawang baso ng wine. Habang papalapit siya, nakita ko sa repleksyon ng salamin sa likod ko ang mabilis na paghulog niya ng isang tableta sa kanang baso. Mabilis itong natunaw.

“Dad, special vintage wine,” nakangiting sabi ni Trina sabay abot sa akin ng basong may “halo.” Ang kaliwang baso naman ay para sa kanya. “Cheers, Dad! Para sa masaganang… pagpapahinga mo.”

Tinanggap ko ang baso. Ramdam ko ang bigat nito, parang bigat ng traidor nilang puso. Tiningnan ko si Gary. Nakayuko siya, pinapawisan, hindi makatingin sa akin. Alam niya. Alam ng anak ko na may gagawin silang masama sa akin pero wala siyang ginawa para pigilan ito.

“Salamat, Trina,” sabi ko, pinanatiling kalmado ang boses ko. “Pero bago tayo uminom, may gusto muna akong sabihin. Tumayo ka muna diyan sa tabi ko.”

Nagulat si Trina pero sumunod siya. Tumayo ako at humarap sa mga bisita. “Sa lahat ng nandito, salamat. Pero alam niyo ba kung ano ang sekreto ng tagumpay ko?” Tanong ko sa crowd. Habang nagsasalita ako, itinaas ko ang aking kamay na may hawak na baso, kunwari ay nagj-gesture. “Ang sekreto ay… laging maging handa sa mga hindi inaasahang pangyayari.”

Sa sandaling iyon, kunwari ay natapilok ako nang kaunti at nabunggo ko si Trina. “Ay! Sorry, Hija!” Sa bilis ng pangyayari at sa gulat ni Trina, nabitawan niya ang kanyang baso pero nasalo ko ito gamit ang kaliwang kamay ko, habang ang basong hawak ko (na may lason) ay mabilis kong nailipat sa pwesto ng kanyang kamay. Dahil sa pagkalito at pag-aalala na baka matapon ang wine sa kanyang mamahaling gown, hindi niya napansin ang mabilis na palitan. Hawak na niya ngayon ang basong para sa akin. Hawak ko naman ang malinis na baso.

“Mabuti hindi natapon sa gown mo,” nakangiti kong sabi. “O siya, ituloy natin ang toast. Para sa pamilya!”

Itinaas ko ang baso. Tiningnan ako ni Trina. Nakita ko ang pagdududa sa mata niya, pero dahil sa dami ng nakatingin, at dahil sa tiwala niya sa kanyang plano, ngumiti siya. “Cheers, Dad!”

Sabay kaming uminom. Inubos ni Trina ang laman ng baso para ipakita sa lahat na masaya siya. Ininom ko rin ang akin.

Bumalik kami sa pagkakaupo. Lumipas ang limang minuto. Napansin kong nagiging balisa si Trina. Pinagpapawisan siya nang malapot. “Hon, okay ka lang?” tanong ni Gary.

“M-Medyo nahihilo ako…” bulong ni Trina. “Parang… parang umiikot ang paningin ko.”

Maya-maya pa, biglang tumayo si Trina at nagsimulang tumawa nang malakas. Isang tawang wala sa lugar. Ang epekto ng inilagay niyang gamot—isang matapang na sedative na hinaluan pala ng hallucinogen (ayon sa nalaman ko sa imbestigasyon ko sa gamot na binili niya)—ay tumalab na.

“Alam niyo ba?!” sigaw ni Trina sa gitna ng ballroom. Natahimik ang banda. Natahimik ang mga bisita. “Ang tandang ‘to! Ang kunat! Ayaw pa mamatay! Hahaha!”

Nanlaki ang mata ni Gary. “Trina! Tumigil ka! Lasing ka na!” Hinawakan niya ang asawa para paupuin, pero tinulak siya ni Trina.

“Bitawan mo ako! Kailangan na niyang pumirma! Akin ang mana! Akin ang kumpanya!” Sigaw ni Trina habang gumegewang. Nagsimula siyang maghubad ng sapatos at ibinato ito sa cake. “Pagod na ako maghintay! Mamatay ka na, tanda!”

Nagbulungan ang mga bisita. Kinukunan na ng video ng iba ang pangyayari. Hiyang-hiya si Gary. “Dad… sorry… lasing lang siya…”

Humarap ako kay Gary. Seryoso. “Hindi siya lasing, anak. Epekto ‘yan ng gamot na inilagay niya sa inumin ko. Ang gamot na dapat ay pampatulog sa akin para nakawan niyo ako, ngayon ay siya ang tumutungga.”

Namutla si Gary. “D-Dad… a-alam mo?”

“Oo, Gary,” sagot ko nang malakas para marinig ng mga nasa malapit na mesa. “Alam ko ang plano niyo. Alam ko ang utang niyo. At alam ko na wala kayong pagmamahal sa akin.”

Sa puntong iyon, bumagsak si Trina sa sahig, bumubula ang bibig at nangingisay dahil sa overdose ng sarili niyang lason. Nagkagulo ang mga waiter at tumawag ng medic.

Habang inilalabas si Trina na nakasakay sa stretcher, at habang nakasunod si Gary na umiiyak sa hiya at takot, nagsalita ako sa mikropono.

“Pasensya na sa gulo, mga kaibigan,” sabi ko. “Akala ng iba, kapag matanda na, mahina na ang isip. Pero ang totoo, ang katandaan ay nagbibigay ng talas para makita kung sino ang ahas.”

Humarap ako kay Gary na hinarang ng mga security guard ko. “Gary, simula sa gabing ito, tinatanggalan na kita ng karapatan sa kumpanya. Wala kayong makukuhang mana ni Trina. Ang lahat ng ari-arian ko ay mapupunta sa isang blind trust na pamamahalaan ng mga taong pinagkakatiwalaan ko, at ang kita ay mapupunta sa mga charity para sa mga matatandang inabandona ng pamilya.”

“Dad! Huwag! Patawarin mo kami!” iyak ni Gary habang lumuluhod.

“Pinapatawad na kita bilang anak,” sagot ko, na may luha na rin sa aking mga mata. “Pero bilang isang tao, kailangan mong matuto. Hindi mo pwedeng anihin ang hindi mo itinanim. At lalong hindi mo pwedeng patayin ang nagbigay sa’yo ng buhay.”

Umalis ako sa party na iyon na mabigat ang loob pero maluwag ang isip. Naligtas ako sa kapahamakan. Si Trina ay na-rehab at nakasuhan ng Attempted Parricide (dahil sa plano) at iba pang kaso. Si Gary ay nagtrabaho bilang ordinaryong empleyado para mabayaran ang mga utang niya. Naranasan nila ang hirap na pilit nilang tinatakasan.

Ako? Namuhay ako nang payapa. Hindi man kasama ang pamilya, kasama ko naman ang dignidad at ang katotohanang sa huli, ang kasamaan ay laging bumabalik sa gumawa nito. Ang basong may lason ay hindi para sa akin, kundi para sa kanila na nilason na ng kasakiman ang sariling kaluluwa.

Ang aral: Huwag na huwag mong kakagatin ang kamay na nagpapakain sa’yo. At lalong huwag mong mamaliitin ang mga magulang, dahil sila ang unang nagturo sa’yo kung paano humawak ng baso, kaya alam din nila kung paano ito bitawan kapag puno na ng lason.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo ang nasa posisyon ni Don Fernando, mapapatawad niyo pa ba ang anak na kasabwat sa pagtatangka sa buhay niyo? O tama lang ang ginawa niyang pagtatakwil? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga sakim! 👇👇👇