Sobrang Shock! Isang Gabi, May Nag-iisang Bisita sa Ward 12—At Nang Makilala Siya, Lahat Ay Natulala: Si Nora Aunor Pala!

Taong 2016, sa isang pampublikong ospital sa Quezon City, may batang babae na nakaratay sa Ward 12. Siya ay si Maya, pitong taong gulang, may acute leukemia, at isang ina lang ang kasama sa gabi. Walang regular na bisita. Walang suporta mula sa malalayong kamag-anak. Ang tanging panalangin ng ina ni Maya gabi-gabi: “Sana po may isang tao lang na maniwalang hindi pa huli ang lahat para sa anak ko.”

Isang hapon, habang natutulog si Maya, isang babae ang dumating. Nakasuot ng sombrero, oversized na jacket, at face mask. Tahimik siyang lumapit, naupo sa tabi ng bata, at inilapag ang isang maliit na stuffed toy na luma na ngunit malinis. Sa tabi nito, isang sobre na may lamang P20,000 at isang simpleng sulat:

“Para sa gamot ni Maya. Ipagpaumanhin niyo kung hindi ko masabi ang pangalan ko. Basta gusto ko lang maramdaman niyang may nagmamahal sa kanya — kahit hindi niya kilala.”

Ang babae ay hindi nagsabi kung sino siya. Umupo lang siya nang ilang minuto, marahang hinaplos ang noo ng bata, at lumabas.

Ayon sa nurse na naka-duty, nakatingin lang siya sa babae mula sa malayo. May kakaibang dignidad sa kanyang kilos, kahit simpleng ayos. Nang tanungin ng guard kung sino ang bisita, ang sagot lang nito: “Kaibigan lang po ng isang dating tagahanga.”

Kinabukasan, gumaan ang pakiramdam ni Maya. Nagkaroon siya ng bagong lakas, hindi lamang dahil sa gamot kundi dahil sa ngiti ng pag-asa. Mula noon, linggu-linggo ay may parating na sobre — minsan may gamot, minsan may vitamins, at minsan ay may larawan ng isang eksena mula sa pelikula ni Nora Aunor, pero walang pangalan.

Ilang taon ang lumipas, si Maya ay gumaling. Nakapag-aral. At sa isang event ng isang foundation na tumutulong sa mga batang cancer survivor, siya ay inimbitahan upang magbigay ng mensahe.

Sa dulo ng kanyang talumpati, sinabi niya:
“Kung nakikinig man ang babaeng iyon, gusto ko lang pong sabihin: kayo po ang dahilan kung bakit gusto ko ring tumulong sa iba ngayon. Kahit hindi ko kayo nakilala — alam kong mahal niyo po ako.”

At sa audience, sa pinakahuling hilera, may isang babaeng naka-itim, naka-salamin, tahimik lang na nakaupo, hindi kumibo kahit sa standing ovation. Nang tawagin ang lahat ng donor at special guest, hindi siya lumapit. Umalis siyang walang ingay, gaya ng pagdating niya noong araw na una niyang hinaplos ang noo ng batang si Maya.

Ang ilang staff ng ospital, matapos makita ang litrato ni Maya na hawak ang stuffed toy, ay sabay-sabay napabulong:
“Hindi ba’t yan ‘yung laruan na iniwan ni Nora Aunor dati?”

Ngunit wala sa kanya ang kredito. Wala siyang pahayag. Wala siyang press.
Kundi isang puso lamang na, kahit sa dilim, ay patuloy na nagbibigay liwanag.