Sa mundo ng showbiz at entertainment, madalas nating naririnig ang mga balitang masaya, nakakabighani o minsan nakakabigla. Ngunit ang kamatayan ng isang sikat na personalidad ay hindi kailanman madaling tanggapin. Hindi katanggap-tanggap ang kwento ng pagpanaw ni Cocoy Laurel—at ngayon, may bagong rebelasyon na nagbubuklat sa tunay na dahilan ng kanyang pagkawala. Ang pagbubunyag na ito ay nagmula mismo sa kanyang kapatid, na nagpasimula ng malakas na emosyon sa kanilang pamilya, mga kaibigan, at sa mga tagahanga na matagal nang sumusuporta kay Cocoy.

Mula noong balitang pumanaw si Cocoy, may mga haka-haka na kumalat—may nagsasabing ito ay dulot ng karamdaman, meron ding nag-aakalang may aksidente. Ngunit kakaunti lamang ang nalalaktawan sa publikong opinyon, dahil walang pormal na paliwanag ang lumabas mula sa pamilya ni Cocoy noon. Hanggang sa magsalita—sa unang pagkakataon—ang kanyang kapatid.

Ayon sa kapatid ni Cocoy, ang matagal nang hindi nalantad na dahilan ay mas kumplikado at mas masakit. Hindi ito basta sakit na karaniwan; ito ay isang kondisyong tumulak sa kanya patungo sa matagal na pakikipaglaban sa sarili. Bago pa man magkaroon ng malalang sitwasyon, madalas ninyong nakitang masigla siya sa entablado—nagbibigay ng halakhak, nakikipagkwentuhan, at hindi man nag-aabang ng anumang pagkukulang sa buhay. Ngunit sa likod ng kanyang mga ngiti ay may malalim na dagok na hindi madali makita.

Sa mga huling buwan ng kanyang buhay, sinabi ng kapatid ni Cocoy, nagsimula itong magpakita ng mga senyales: insomnia o hirap sa tulog, madalas na stress, at hindi pagkontrol sa emosyon. Simple lamang ito sa una—biyaheng pinatapos ng last minute, stress sa proyekto, ngunit kalaunan ito’y lumala: may trauma sa nakaraan na hindi niya natapos buo, at tila hindi nito nasolusyunan nang mag-isa. Ipinagpatuloy naman niya ang pagtatrabaho dahil ito ang kanyang passion, ngunit nariyan ang bigat ng matagal na iniwang sugat sa puso’t isip.

Dumating ang punto na hindi na kayang itanggi ang mga abnormal na senyales. Minsan, napunit ang mood nang may madramang eksena, minsan nahihirapan siyang mag-focus sa script. Dati nang napapansin ng ilang kaibigan si Cocoy na paulit-ulit naglalakad sa labas ng set, tila nag-iisip nang malalim habang nakabinbin ang proyekto. Subalit bago ito maging kontrobersiya, iginagalang ng buong team ang kanyang privacy.

Ang rehab na tinutukoy ng kapatid ay hindi para sa pisikal na sakit, kundi para sa mental health. Wala itong kinalaman sa pagka-adik, bagkus isang matinding mental struggle. Lumabas na ilang malalapit na kaibigan ni Cocoy ang nag-aalala nang madalas siyang magiyakan sa dressing room nang magisa, hawak ang kanyang cellphone at tila binabasa ang isang mahirap na conversation o text message. Ang pagnanais na makawala sa kanyang pinanggagalingan ay naroroon, ngunit hindi pa ito sapat.

Makalipas ang ilang linggo ng pagpapahinga, nagdesisyon si Cocoy na bumalik ng bahagya sa trabaho—kasi ito ang nagbibigay-kasiyahan sa kanya. Sa kabila nito, may lumalaylay pa ring bigat sa kanyang dibdib. Sa dalawang linggo bago siya tuluyang nawalan ng ganang kumilos, ilang beses siyang nadapa sa pag-uusap sa telepono, biglaang nagpasimangot, at minsan nagwawakas ng tawanan nang hindi nagtapos—mistulang patintero ang emosyon niya.

Ang araw ng kanyang paglisan ay hindi dramatiko. Walang aksidenteng naganap; wala ring napabalitang matinding karamdaman. May isa pang misteryong lumutang nang ang kapatid ay nabanggit sa funeral speech: naganap daw ang isang “episode” na hindi niya kinaya. Hindi pinangalanan ni kapatid ang eksaktong medical term, ngunit maliwanag na ito ay tumakip sa kanyang kalakasan sa buhay.

Ang pamilya ay nanahimik sa harap ng camera. Maingat silang nagbigay ng isang photo slideshow, may litanya, ngunit hindi nagbigay ng matalas na paliwanag. Ngunit ang tinig ng kanyang kapatid ang nagsanay ng puso ng marami. “Hindi niya kayang ipagpatuloy ang pakikipaglaban,” wika nito, “pero ipinaglaban niya hanggang huli.” Isang pahayag na pumaimbulog sa mga mata ng lahat—ang pagkilala sa isang mandirigmang naaantig sa pinakamalalim niyang sugat.

Mula noon, mga kilala niyang artista, kapwa celebs, at kaibigang studio audience ay naglabas ng kanilang pakikiramay. May ilan na nagsabi: “Hindi mo kailangang humina sa mata ng publiko; mahal kita.” May mga nagbigay rin ng paalala: “Mas mahalaga ang utak at puso kesa sa entablado.” Ang pahina ng pag-asa sa publiko ay nagsimulang mapunuan ng panalangin at paggalang.

Alam nating lahat: ang bawat tao ay may pinagdadaanan sa likod ng ngiti, lalo na ang madalas nakikita sa ibabaw. Sa kaso ni Cocoy Laurel, ang tunay na dahilan ng kanyang paglisan ay hindi makikita sa labas—ngunit ngayon, unti-unti itong lumilitaw. Ipinapahiwatig ng rebelasyong ito ang kahalagahan ng mental health at suporta sa kapwa artista. Hindi sapat ang papuri at tumatawang audience kung sa likod nito ay umiiyak ang kaluluwa.

Ngayon, magpapatuloy man ang buhay at karera ng iba—hinding-hindi malilimutan ang pangalan ni Cocoy Laurel. Hinding-hindi malilimutan ang kanyang mga tawa, hinanakit, at ang katapangan niyang lumaban nang hindi namin nakikita. Kung may aral man ang kuwento nito, ito’y ang pagiging sensitibo sa kapwa, ang pagtatanong kung sapat na ba talagang maayos ang paligid ng isang taong nagbibigay ng saya.

Sa huli, hindi lang entablado ang pinarangalan—kundi ang pagiging totoo. At kahit wala na siya, ang tapang ni Cocoy na harapin ang katotohanan hanggang sa huli ay magpapatuloy na magbigay inspirasyon sa atin.