Sa isang maliit na barangay sa probinsya, kilala si Mang Celso bilang isang tahimik ngunit kakaibang tao. Araw-araw, walang palya, makikita siyang may hawak na bote ng alak. Umulan man o umaraw, tila naging bahagi na ng kanyang pagkatao ang pag-inom. Dalawampung taon na raw siyang ganito, at ang mas nakakagulat pa, tila mas malusog pa siya kaysa sa ilan sa kanyang mga kapitbahay na hindi naman umiinom. Ang lahat ay nagtatanong: paano niya ito nagagawa?

Maraming haka-haka ang lumalaganap. May ilan na nagsasabing baka raw may “agimat” si Mang Celso o may lahing hindi tinatablan ng bisyo. May mga chismis din na baka raw may sikreto siyang iniinom o ritual na ginagawa upang mapanatiling maayos ang katawan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, iisa lang ang alam ng mga nakapaligid sa kanya—hindi ito normal, at tiyak na may malalim na dahilan kung bakit ganito ang kanyang ginagawa.

Ayon sa isang matandang kapitbahay, nagsimula raw ang lahat nang mamatay ang asawa ni Mang Celso sa isang trahedya. Napakabata pa noon ng kanyang asawa, at biglaan ang pagkawala nito dahil sa aksidente sa lansangan. Si Mang Celso ay hindi na raw naka-recover mula sa trahedyang iyon. Unti-unting nagbago ang kanyang ugali, naging tahimik, at nagsimulang lumayo sa mga tao. Isang araw, nakita na lang siya ng mga kapitbahay na umiinom mag-isa sa ilalim ng puno. Mula noon, naging bahagi na ng kanyang araw-araw na buhay ang alak.

Hindi ito basta bisyo lamang, kundi tila naging paraan ng pagtakas ni Mang Celso sa sakit na matagal nang kinikimkim. Ayon pa sa ilang malalapit sa kanya, tuwing nalalasing siya, naririnig daw siyang umiiyak at tinatawag ang pangalan ng kanyang asawa. May mga pagkakataon din na nagsasalita siya mag-isa, para bang kinakausap ang isang taong wala naman sa paligid. Ang mga eksenang ito ay nagbibigay ng kilabot at awa sa mga nakakakita.

Ngunit ang mas nakapagtataka ay kung paanong sa kabila ng lahat ng ito, nananatili pa rin siyang matatag. May ilan na nagsasabing baka raw sanay na ang kanyang katawan sa alak, kaya hindi na ito tinatablan. Ngunit sa mga mata ng iba, ito ay isang senyales ng matinding pagdurusa na hindi niya maipahayag. Hindi lahat ng sakit ay pisikal, ika nga nila, at si Mang Celso ay tila isang buhay na patunay nito.

May mga pagkakataon na sinubukan ng mga kamag-anak niya na dalhin siya sa doktor o sa simbahan upang ipagdasal at masuri. Ngunit matigas ang kanyang pagtanggi. Sabi niya, wala raw siyang sakit, at mas gusto niyang ganito ang kanyang buhay. Sa kabila ng kanyang panlabas na lakas, malinaw na may sugat sa kanyang loob na hindi pa rin naghihilom matapos ang mahabang panahon.

Ang kanyang kwento ay naging usap-usapan hindi lang sa barangay kundi maging sa kalapit na bayan. Maraming mamamahayag ang nagtangkang kapanayamin siya, ngunit palagi niyang tinatanggihan. Para sa kanya, sapat na ang katahimikan, at ang alak ang tanging kasama niya sa bawat araw. Marami ang naaawa, ngunit may ilan din na humahanga sa kanyang tibay ng loob.

Sa mga kabataan, ang kanyang buhay ay nagsilbing paalala. Ayon sa isang guro sa paaralan sa kanilang lugar, ginagamit nila ang kwento ni Mang Celso bilang aral sa klase tungkol sa epekto ng trauma, kalungkutan, at hindi pagharap sa emosyon. Hindi raw ito tungkol sa pag-inom lamang, kundi sa mas malalim na suliranin ng kalooban.

Lumipas ang mga taon, at si Mang Celso ay patuloy pa rin sa kanyang nakasanayang buhay. Wala siyang anak, at ang kanyang mga kamag-anak ay bihira na lang bumisita. Ang mga kapitbahay na nakasanayan na siya ay itinuturing na lamang siyang bahagi ng araw-araw na tanawin. Ngunit sa bawat bote ng alak na kanyang hawak, may kasamang kwento ng sakit, pagkawala, at pagtitiis.

Minsan, may isang batang lalaki na lumapit sa kanya at nagtanong, “Lolo Celso, bakit po kayo laging umiinom?” Tumigil si Mang Celso sa pag-inom saglit, ngumiti, at sumagot, “Para hindi ko maalala.” Ang sagot na ito ay tila simpleng tugon, ngunit sa likod nito ay may bigat na hindi kayang sukatin ng kahit na sino.

Ang kwento ni Mang Celso ay paalala sa atin lahat na ang mga sugat ng nakaraan, kapag hindi naharap, ay maaaring manatili sa ating buhay sa mga paraang hindi natin inaasahan. At minsan, ang mga tila malalakas sa paningin ay sila ring may pinakamalalim na sakit sa kalooban. Sa katahimikan ni Mang Celso, naroon ang sigaw ng puso na naghahanap ng kapayapaan.