Sa isang magandang umaga ng Mayo 3, 2025, isang maliwanag na sinag ang pumasok sa buhay ng magulang—ipinanganak si baby Gabby nang malusog at masigla. Walang iniindang sakit, walang ubo o sipon, sa unang tingin, parang ordinaryong malusog na sanggol. Umiiyak siya nang malakas, kumakain nang buong gana, at nagpapakita ng tamang kilos ng isang bagong silang. Ang saya ng unang yakap, ang tawanan ng kanyang ina at tatay, ang mga pagbati mula sa mga kamag-anak—lahat ay tila puno ng pag-asa at pagmamahal.

Ngunit ang mundong iyon ng kasiyahan ay nagbago nang hindi inaasahan. Ilang araw lamang matapos ang kanyang pagsilang, isang simpleng araw ang nagdala ng trahedya: isang pangyayaring magpapabago sa bawat labi ng kanilang tahanan. Sa isang pagpapadede na parang normal lamang, si Gabby ay umiyak kaya agad siyang pinadede ng kanyang inang puno ng pagmamahal. Mula sa unang patak pa lamang ng gatas hanggang sa huling pagpasok nito sa kanyang bibig, iyon na ang simula ng isang masalimuot na pangyayari.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, ang gatas ay napunta sa kanyang baga imbes na sa tiyan, isang kondisyon na tinatawag na pulmonary aspiration. Ito’y biglaan at hindi agad napapansin ng maraming bagong magulang. Ang munting pag-ubo, isang pansamantalang paghinto ng paghinga, at pagbulas ng mga mata—ito ang unang senyales na tila nagbabadyang may mali. Ilang saglit lamang, nangitim ang kanyang maliit na labi, tumigil siya sa paggalaw, at ang dilim ng takot ay nakapisil sa mga magulang.

Dali-daling isinugod si baby Gabby sa ospital. Ang mga paramedics at doktor ay nagpursige, ngunit ang oras ay tila hindi naging kaibigan nila. Sa bawat kisapmata ng makintab na ilaw ng emergency room, may kulang na pag-asa sa mga mata ng ina at ama niya. Ang kanilang mga huling pag-aalala, ang kanilang huling yakap, ang kanilang huling pagbulong ng “lil boy, kumakanta ka pa.” Ngunit hindi na siya naagapan.

Ang pagkawala ni baby Gabby ay nagdala ng napakalalim na lungkot. Ngunit kasabay nito, nagbabadya rin ang isang mahalagang paalala—isang paalala na sana’y hindi mauulit pa sa ibang sanggol. Inamin ng mga magulang na kahit ang simpleng pag-adopt ng tamang posisyon, ang pagpiga ng ulo nang bahagya pataas habang nagpapadede, ang dahan-dahang pagpapakain, at masining na pag-burp bago ihiga—ang mga ito’y hindi lamang maliit na hakbang lamang. Sa kanilang kwento, ito’y mga hakbang na maaaring magligtas ng buhay.

Mahalaga sa kanila na malaman ng bawat ina at ama na hindi dapat padalos-dalos ang pagpapakain. Ang abrupt na bottle feeding o pagpwersa ng gatas nang mabilis ay maaaring magdulot ng panganib. Kapag hindi napansin ang panandaliang pag-ubo, paghirap sa paghinga, o irregular na paghinga—dapat agad itong gamutin, hindi ipagwalang-bahala.

May mga nag-iwan ng kanyang mensahe: “baby Gabby may naging liwanag, kahit siya’y dumaan nang maikli sa mundong ito.” Ang kanyang kuwento ay hindi lamang pag-iyak at sakit, kundi isang hamon sa bawat magulang na maging mas maingat at mas responsable. Hindi kailangang maghintay na may sabihin ang hukbo ng doktor—karapat-dapat nang malaman ang tamang paraan upang maiwasan ang kahalintulad na trahedya.

Sa oras ng pagdadalamhati, natuto ang magulang ni Gabby. Natutuhan nilang ang bawat aspeto ng pangangalaga sa bagong silang na sanggol ay nangangailangan ng konsentrasyon at pagmamahal. Hindi lamang sapat ang pag-ibig, kailangan rin ng kaalaman. At ito ang ikinagigising sa kanila: ang kahalagahan ng edukasyong paraalan at praktikal na impormasyon mula sa kanilang pediatrician o mga konsultasyong dumaan sa training.

Sa pagtanggap sa kanilang pagkawala, lumitaw ang isang panghabambuhay na commitment: gamitin ang kanilang kwento bilang misyon upang turuan at tulungan ang iba. Magaganap man ang kanilang paalala sa simpleng poster sa health center, diyalogo sa social media, o community talk, matibay ang paniniwala na kahit isang buhay ang mailigtas, ang lahat ng hapdi at pagluha ay magiging may layunin.

Ang mensahe ng pagkawala ni baby Gabby ay malinaw: sa pinakamaliit na detalye ng pangangalaga—ang tamang posisyon, tamang bilis ng pagpapakain, tamang pag-burp, tamang obersbasyon—nakataglay ang kakayahang magligtas o magpahamak ng buhay ng isang bata. At sa pagkamatay niya, nag-iwan siya ng liwanag, ng kamalayan, ng aral na sana’y magbigay buhay sa iba.

Paalam, baby Gabby. Sa maikling panahon na ikaw ay nandito, ikaw ay naging inspirasyon. Ngayon ay magpahinga ka na sa paraiso, kasama ang mga anghel, malayo sa lahat ng sakit. Ngunit ang iyong makulay na alaala ay mananatili sa puso naming may pag-asa at pagkilos—isang alaala na magpapaalala sa bawat magulang na mahalin ang kanilang anak hindi lamang sa salita, kundi sa bawat tamang kilos na nagmumula sa puso’t karunungan.