Jimuel Pacquiao, anak ng legendang si Manny Pacquiao, ay kasalukuyang nasa gitna ng matinding preparasyon para itaguyod ang kanyang sariling karera sa boksing. Hindi lang basta pag-eensayo ang kanyang ikinakatuwa, kundi isang buong buhay na nakatuon sa pangarap ng pagiging bagong alamat. Sa bawat pagsipa at suntok, kitang-kita ang disiplina at pagsisikap na hinuhubog ang sarili upang makamit ang layunin.

Araw-araw, kanya nang pinangungunahan ang rutina sa training—maagang paggising, masinsinang ehersisyo sa cardio, lakas at agility drills, sparring sessions, at recovery. Ngunit hindi ito ginagawa sa harap ng mga kamera o para sa pansamantalang papuring publiko. Sa halip, ang mga sesyong ito ay ginaganap sa mga lihim na training camp, kung saan siya lamang ang pokus, kasama ang piling koponan ng tagapagsanay at nutritional coach.

Ang disiplina ni Jimuel ay hinihahasa sa pamamagitan ng mahabang oras ng pagtitiyaga. Umuusad siya sa sparring nang may intensyon; hindi lamang para magpakita ng lakas, kundi para salubungin ang bawat suntok at lumabas na mas malakas kaysa sa dati. Sa conditioning, lahat ng bahagi ng katawan—mula paa hanggang bokob—ay nilalabanan ang limitasyon. Halos wala nang bakante sa kanyang schedule, dahil bawat minuto ay mahalaga.

Sa likod ng bawat galaw ay isang kwento ng pagpupursige. Hindi lamang dahil anak siya ng isang boxing icon, kundi dahil may sariling kagustuhan at identidad siyang ipinapanday. May malalim na hangarin si Jimuel: hindi lang basta maging si Manny Pacquiao, kundi maging sariling bituin na may sariling legacy. Patuloy siyang sumusukat sa sariling kapasidad, hindi sa pangalan o sa taglamig ng anting-anting ng kasikatan ng kanyang ama.

May mga estratehiya rin siyang ipinapatupad na kakaiba. Halimbawa, sinasabing sumusunod siya sa isang training technique na hiniram mula sa mga modernong battleground sports, kung saan pinaghahalo ang boxing drills sa mga mixed movement patterns upang maging unpredictable ang kilos sa ring. May mga ulat na bahagi ito ng isang “shadow training” routine—walang publiko, walang noise—kung saan nasusubok ang bilis ng refleksiyon, timing, at resilience.

Hindi mawawala ang mental training sa lahat ng ito. Bawat sparring ay sinasamahan ng guided visualization—quick mental rehearsal kung paano tatamaan o hindi tatamaan. May mga sandali rin na tahimik na pagsasanay sa consistency, kung saan inuulit ang mga punches ng paulit-ulit hanggang sa maging kakaiba ang muscle memory. Hindi ito basta paulit-ulit lang—ito’y pagsasanay sa kung paano manatiling matatag kahit nasa ilalim ng pressure.

Ang one-on-one mentorship na tinatanggap niya rin mula sa isang kilalang coach sa pugilismo ay may malaking bahagi sa makabagong estilo niya. Hindi ito mga tradisyonal na training sessions; sa halip, pinag-uusapan nila ang fighting psychology, pacing sa rounds, footwork transitions, breathing control sa gitna ng matinding pagod. Sinasabing may mga planong rin siyang i-incorporate ang ilang tactical moves mula sa self-defense at MMA, upang maging versatile ang approach niya sa ring.

Hindi naman naiwan ang nutrition at recovery. Araw-araw siyang sinisiguro na nakakakuha ng tamang protein, carbs, hydration at micronutrients para sa matagal na training. Dagdag pa rito ang structured rest schedules, massage therapy, cold plunge at guided stretching para maiwasan ang injury at mapabilis ang muscle repair. Para kay Jimuel, physical training ay hindi kompleto kung hindi tinutugunan ang mental at biological well-being ng katawan.

May mga pagkakataon rin na kumukuha siya ng bout simulations kasama ang veteran boxers—hindi para ipakita sa publiko, kundi para masubok ang durability at mindset niya sa matinding laban. Ang mga simulation na ito ay sinasabayan ng external observers—mga talent analysts at boxing scouts—kung saan nakikita ang progreso ng bawat training cycle.

Habang nagpapatuloy ang rutina, unti-unti na ring nakikita ang pagbabago: mas defined ang physique, mas mabilis ang reflexes, mas matalas ang footwork. Ang endurance ay lumakas at mukhang kayang tumagal sa kahit ilang rounds. Hindi lang pisikal na pag-unlad ang kitang-kita—ang kumpiyansa ni Jimuel ay tila lumalakas din, kasabay ng focus niya sa bawat drill.

Ang progreso ni Jimuel ay hindi para sa pansariling pride lang, kundi para ipakita na siya ay handa sa darating na fights. May mga whispers na naglalayong ipanukala siyang sumabak sa undercard ng isang malaking boxing event, bilang prelude sa mas malawak na exposure. Ngunit hindi pa rin niya inilalantad ang detalye ng plano—minsan kahit sa close circle niya hindi sinasabi.

Ngayon, nakatayo siya sa harap ng matinding hamon—mga expectations, comparisons sa ama, scrutiny ng media at ng publiko. Ngunit sa bawat episodyo ng ensayo, malinaw na ang puso ni Jimuel ay nasa kanyang gawain. Ang bawat repetition ay hentay’t paghahanda, at ang bawat suntok ay hakbang patungo sa orihinal na karera.

Hindi pa malinaw kung kailan magsisimula ang kanyang professional debut. Ngunit isang bagay ang tiyak: sinisikap ni Jimuel na itaguyod ang kanyang pangalan sa boxing world hindi bilang “anak ni Manny,” kundi bilang sarili—isang mandirigmang may sariling kwento at legacy. Sa bawat patak ng pawis, bawat gasgas sa skin, bawat simba sa training mat, unti-unti siyang nagiging isang bagong alamat na karapat-dapat kilalanin.