Nakakagulat! Isang Tahimik na Lugar sa Ilalim ng Puno, Doon Pala Nabuo ang Mga Linyang Nagpaiyak sa Buong Bansa—Sa Tulong ni Nora Aunor!

Sa Baguio City, sa gilid ng isang lumang parke, may isang lumang bangkong bato sa ilalim ng isang malaking puno ng pine. Dito, tuwing Nobyembre, tahimik na umuupo si Nora Aunor. Walang entourage. Walang makeup. Walang publicity. Isang simpleng babae na tila may hinihintay.

Ang bangkong iyon, ayon sa mga lokal, ay naging tagpuan nina Nora at isang manunulat na naging malapit sa kanyang puso — si Mang Eddie, isang retiradong guro at manunulat na tumulong sa kanya noong nagsisimula pa lang siya sa industriya. Si Mang Eddie ang nagsulat ng isa sa mga unang artikulo tungkol sa kanyang pagkapanalo sa Tawag ng Tanghalan, at siya ring tumulong sa pagpapakilala ng kanyang talento sa mga producer noon.

Ngunit higit pa roon, si Mang Eddie ang nagsilbing “tahimik na mentor” ni Nora. Hindi siya humingi ng kapalit. Hindi siya naging bahagi ng showbiz. Ngunit sa bawat sulat na sinusulat niya kay Nora, laging may isang linya na paulit-ulit: “Wag mong kalimutan kung sino ka bago ka pinuri ng mundo.”

Taon-taon, tuwing Nobyembre — kaarawan ni Mang Eddie — bumabalik si Nora sa bangkong iyon. Bitbit ang kanyang mga nilutong biko o kakanin, inuupuan niya ang bangko, at binabasa niya ang mga lumang liham ni Mang Eddie.

Isang taon, isang batang estudyante ang lumapit sa kanya at nagtanong: “Kayo po ba si Nora Aunor? Bakit po kayo mag-isa rito?”

Ngumiti si Nora at sumagot: “Inaalaala ko lang ang isang taong naniwala sa akin noong ako’y wala pa.”

Nang mabalitaan ng mga kaibigan ni Mang Eddie na ganoon pa rin ang pag-alala ni Nora, sila’y napaluha. Hindi nila inasahan na sa dami ng taong dumaan sa buhay ng isang Superstar, nandoon pa rin ang halaga ng isang simpleng guro.

Ayon sa isa sa mga apo ni Mang Eddie: “Hindi siya nagkaroon ng yaman, pero ang alaala niya ay nananatili sa puso ng pinakamahalagang tao na tinulungan niya — si Ate Guy.”

At sa bawat taon na lumilipas, sa bawat tahimik na sandali sa bangkong iyon, isang bagay ang malinaw: Hindi kailanman nakakalimot si Nora Aunor. Sa mundo ng pansamantalang kinang, pinipili pa rin niyang balikan ang liwanag na tunay — ang alaala ng isang kaibigang walang hinihinging kapalit.