Nakakagulat: Hindi Laging Nagdarasal si Nora Aunor—Ngunit May Sariling Paraan Siya Para Pakalmahin ang Sarili!

Sa likod ng matinding ilaw ng entablado at kamerang laging nakatutok sa kanya, si Nora Aunor—ang kinikilalang “Superstar” ng industriya ng pelikulang Pilipino—ay isang taong may malalim na mundo sa loob. Kilala siya sa pagiging pribado at tahimik sa personal na buhay, at sa kabila ng mga tagumpay at pagsubok na kanyang hinarap, nakahanap siya ng sarili niyang paraan upang mapanatili ang balanse, kapayapaan, at panloob na lakas.

Bagamat hindi siya kilala bilang isang taong madalas na nagdarasal ng rosaryo o aktibong bahagi ng mga gawain sa simbahan, si Nora ay may sariling ritwal ng pagninilay o “meditation” na kanyang ginagawa upang maibsan ang bigat ng isip at damdamin. Ayon sa malalapit sa kanya, sa mga sandaling siya’y nahaharap sa stress—lalo na sa gitna ng trabaho, pressure ng publiko, o personal na krisis—ang kanyang unang ginagawa ay maghanap ng katahimikan.

Karaniwan, pumupunta siya sa isang sulok ng kanyang tahanan—madalas sa hardin o isang kwarto na may bintanang tanaw ang kalikasan—at doon ay umuupo siya ng tahimik, pinapatay ang ingay ng mundo, at nagsisimulang huminga nang malalim. Wala siyang partikular na dasal na inuusal, ngunit may sarili siyang daloy ng pagninilay, kung saan siya ay dumaraan sa mga tanong ng puso, kinakausap ang sarili, at madalas ay ipinagpapasalamat ang mga biyaya sa kabila ng lahat.

Hindi rin lingid sa kaalaman ng ilan na si Nora ay mahilig sa pagmumuni-muni habang nakikinig ng instrumental music, o kahit simpleng pakikinig lamang sa tunog ng hangin, ulan, o alon. Para sa kanya, ang mga tunog na ito ay nagsisilbing paalala ng katahimikan sa gitna ng kaguluhan—isang paraan upang makabalik sa sentro ng kanyang pagkatao.

Ang kanyang katahimikan ay hindi kawalan ng pananampalataya. Sa halip, ito ay isang tahimik at personal na pananalig—hindi laging nakikita, ngunit laging nararamdaman sa kanyang pagkilos at desisyon. Hindi niya kailangang ipagsigawan ang kanyang paniniwala, dahil sa bawat kilos niyang puno ng respeto, kababaang-loob, at malasakit, nahahayag ang kanyang panloob na paniniwala sa kabutihan at kataas-taasang lakas.

Ang ganitong ugali ni Nora ay naging inspirasyon sa marami—lalo na sa mga nakaranas ng matitinding pagsubok sa buhay. Ipinapakita niya na hindi lahat ng pananampalataya ay kailangang maingay; minsan, ang pinakamatatag na paniniwala ay yaong ipinapakita sa katahimikan, sa pagpapatawad, sa pagtanggap, at sa patuloy na pagbangon kahit ilang beses nang nadapa.

Sa mundong puno ng ingay, social media, at walang humpay na pagbabantay ng publiko, si Nora Aunor ay nananatiling isang tahimik na halimbawa ng lakas. Ang kanyang personal na paraan ng pagharap sa stress—sa pamamagitan ng pagninilay, katahimikan, at paglalim sa sarili—ay nagsilbing sandalan niya sa maraming bagyong dumaan sa kanyang buhay.

Sa huli, si Nora ay patunay na hindi kailangang laging nasa simbahan upang maging espiritwal. Ang tunay na pananampalataya ay makikita sa araw-araw na pagpili ng kapayapaan, pagmamahal sa sarili, at paggalang sa kapwa—at sa katahimikan ng kanyang puso, si Nora ay tunay na nagdarasal.